کارگردان: با متن خارجی مساله دارم
جلسه پرسش و پاسخ نمایش”خواتین پنج قلعه” شب گذشته در تالار سایه با حضور عوامل نمایش و اعضای انجمن منتقدان و نویسندگان تئاتر برگزار شد.کاظمی درباره علت علاقه‌اش به این متن گفت:«زنان تروا را از قدیم دوست داشتم. همیشه فکر می‌کردم جنگ هیچ غالبی ندارد و همه مغلوبند و بشریت به هیچ برنده‌ای پاداش نمی‌دهد. اما نکته این است که همیشه با متن خارجی مساله دارم. چرا که تماشاگر باید اطلاعاتی داشته باشد و ما کدها و اطلاعات متون خارجی را نداریم و نمی‌‌توانیم به خوبی از نظر مفهومی ارتباط برقرار کنیم.
جلسه پرسش و پاسخ نمایش”خواتین پنج قلعه” شب گذشته در تالار سایه با حضور عوامل نمایش و اعضای انجمن منتقدان و نویسندگان تئاتر برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر از روابط عمومی انجمن منتقدان و نویسندگان، در ابتدای جلسه که با حضور مریم کاظمی(کارگردان)، عباس تقی‌آبادی(نوازنده موسیقی) و مریم فشندی(از اعضای انجمن منتقدان) برگزار شد، کاظمی درباره شباهت این نمایش با نمایش”ارکستر زنان آشویتس” گفت: «نمایش”ارکستر زنان آشویتس” سال 68 اجرا شد و کارگردانش آتیلا پسیانی بود و من در آن کار بازیگر بودم. آن نمایش براساس نمایش”زنان تروا” اجرا شد که البته نامش”نواختن برای ماندن” بود. آقای پسیانی آداپتاسیونی انجام دادند و شخصیت‌هایی نمایش یک مرد و دو زن بودند. در آن کار فضا ایرانی نبود، به اضافه این که شیوه بازی در بازی هم وجود نداشت.»
وی درباره علت علاقه‌اش به این متن گفت:«زنان تروا را از قدیم دوست داشتم. همیشه فکر می‌کردم جنگ هیچ غالبی ندارد و همه مغلوبند و بشریت به هیچ برنده‌ای پاداش نمی‌دهد. اما نکته این است که همیشه با متن خارجی مساله دارم. چرا که تماشاگر باید اطلاعاتی داشته باشد و ما کدها و اطلاعات متون خارجی را نداریم و نمی‌‌توانیم به خوبی از نظر مفهومی ارتباط برقرار کنیم. معتقدم باید از المان‌هایی که می‌شناسیم استفاده کنیم. من در این نمایش سعی کرده‌ام همسرایان را حذف کنم و اصل را بر تعداد کم بازیگران بگذارم.»
وی درباره همکاری‌اش با آتیلا پسیانی گفت:«به جرأت می‌توانم بگویم که ایشان به دلیل مشغله‌هایی که دارند حتی یک بار هم در تمرین‌ها حاضر نشدند.»
کاظمی در پاسخ به فشندی که پرسید آیا فکر نکردید بهتر بود پایان نمایش با طغیان زنان همراه باشد، گفت:«ما سعی کردیم با خاموش کردن شمع این اوج را در نمایش ایجاد کنیم. به این معنی که زنان دیگر نمایش را تکرار نمی‌کنند، شاید این نقطه با پایان نمایش بسیار همزمان شده و از دست رفته است.»
سپس یکی از تماشاگران پرسید بهتر نبود برای تفکیک صحنه‌ها از زنگ یا چیزی شبیه این استفاده می‌کردید که کاظمی پاسخ داد:«ما آن را انتخاب نکردیم. سعی کردیم به صورت انسانی تغییر را ایجاد کرده و کمتر از ترفندهای نمایشی استفاده کنیم.»
سپس تقی‌آبادی درباره موسیقی نمایش گفت:«موسیقی این کار در خدمت نمایش است که زحمت آن را آقای سعید ذهنی کشیدند. در واقع ما قصد داشتیم موسیقی در خدمت تصویر سازی قرار بگیرد. حتی سعی کردیم تمرکز را از صحنه نگیریم.»
در پایان دیگر تماشاگران نیز پرسش‌های خود را مطرح کردند.