پیام روز جهانی نمایش عروسکی (یونیما)

روبرت لیپیج
من نیز مانند بسیاری از مردم به خاطر زلزله‌ای که اخیرا هائیتی را تخریب کرده، عمیقا متاثر شده‌ام. در حالی که به تصاویر تلویزیون نگاه می‌کردم، از خود پرسیدم که در میان تمامی گونه های هنرهای اجرایی، کدامیک برای توصیف آن فاجعه موثرتر خواهد بود؟ کدام شیوه به بهترین شکل می‌تواند بدون افتادن به ورطه جلب ترحم، شفقت سایرین را تحریک کرده و بدون نصیحت کردن، انسانها را به اتحاد و همبستگی تشویق کند و کدامیک می‌تواند در وجود ما نیز انعکاسی از آن همه زخم و جراحت را متجلی سازد؟
در واقع از خود می‌پرسیدم که شخص چگونه می‌تواند بر روی صحنه نه فقط اندوه مردم هائیتی، بلکه درست به همان اندازه بهبود یافتن آنها را نیز به نمایش بگذارد که هم می تواند مایه الهام و هم حرکت ما باشد.
به نظر من عروسک می‌تواند بهترین ابزار برای انتقال این تراژدی محسوب گردد. ناتوانی و آسیب پذیری آن و در عین حال، نیروی خلوص و معصومیتش ترکیب می‌شوند تا خط ارتباطی صمیمانه و یکه‌ای با تماشاچی بسازند. احتمالا این همبستگی از بزرگ‌ترین مزیتی که بر تئاتر و سینمای انسان دارد، نشأت می‌گیرد: بازیگر تنها نقشی را ایفا می‌کند، اما عروسک همواره حقیقت را می‌گوید.
بر خلاف بازیگر، بی رحمی‌هایی که با عروسک می‌شود،‌ مصنوعی نیستند و وقتی نخهایش پاره می‌شود، وقتی کتک می‌خورد، مورد تمسخر قرار می‌گیرد، با او بدرفتاری می‌شود یا اعضای بدنش قطع می‌شوند، هرگز لب به اعتراض نمی‌گشاید. تعمیر و بازسازی شده و یک بار دیگر به همان خوبی زمانی که نو بود، روی پاهایش می‌ایستد.
این حقیقت، عروسکها را با نیرویی عظیم تا آنجا قدرت می‌بخشد که در یک زمان هم بتوانند در مقابل سرنوشت بایستند و هم این جرات را بیابند که یک جهان ویران شده را بازسازی کنند.