نمایشنامه‌نویسی مثل نور چراغ قوه در تاریکی است
دهمین جلسه نمایشنامه‌خوانی مولوی با خوانش و بررسی نمایشنامه "گون گولا" نوشته و کار "اشکان صادقی" برگزار شد و "حسین کیانی" و "ایوب آقاخوانی" بر مبنای این نمایشنامه به بیان نکات تخصصی درام نویسی برای حاضران در جلسه پرداختند.
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از ستاد خبری پنجمین جشنواره نمایشنامه‌خوانی مولوی، "حسین کیانی" با طرح این پرسش که آیا متن تعلیق لازم برای دنبال کردن داستان را در شنونده ایجاد می‌کند، گفت: «این مسئله پله آغاز متن نمایشی است. یک نمایشنامه‌نویس از همین نقطه شروع، قلاب خود برای گرفتن مخاطبش را می‌اندازد.»
وی ادامه داد: «نکته بعد غیر قابل پیش‌بینی بودن وقایع متن است؛ اما متاسفانه بیش از نیمی از این متن غرنامه‌ای بود که هیچ قصه‌ای در آن شکل نمی‌گرفت.»
"آقاخانی" گفت: «دایره لغات با ظرافت ، جذاب و البته به جا انتخاب شده‌اند. اما جان کلام آن هدفی است که در پشت دیالوگ ها وجود دارد.»
"حسین کیانی" در بخش دیگر صحبت هایش گفت: «این قصه خیلی دیر از خواب بیدار می‌شود. انتخاب بهترین شروع از نکات مهم درام نویسی است. فراموش نکنید که نمایشنامه‌نویسی مثل انداختن نور چراغ قوه در تاریکی است. استاد سمندریان می‌گویند، اگر قرار است تئاتر همان چیزی باشد که مردم می‌گویند آنوقت می‌توانیم برویم در خیابان بایستیم و بعد به خانه بازگردیم و بگوییم که یک تئاتر دیده‌ایم. فکر می‌کنم مهم‌ترین ضعف این نمایشنامه در کنار مهم‌ترین قوت آن که دیالوگ‌هایش است، می‌تواند نبود یک قصه باشد.»
"آقاخانی" در ادامه به شناخت اجتماعی پرداخته و دغدغه نویسنده در این خصوص را یکی از نقاط قوت اثر ذکر کرده و گفت: «نمایشنامه "گون گولا" بی دغدغه و خنثی نیست. لازم نیست در نمایشنامه حرف بزرگی بزنید، اما تکنیک باید چنان در اثر شما قوی باشد که حرف ناخودآگاه در رگ و پی آن به وجود بیاید.»
وی افزود: «این اثر سرنوشت آدم‌های تنها را خوب روایت می‌کند. در سوی دیگر ناتوانی هنرمند در شرایط اجتماعی معاصر نیز نمود خوبی پیدا کرده است. کسی که در تنهایی خودش آرمان اندیش است، در جامعه مورد تمسخر قرار می‌گیرد. در انقلابات اجتماعی هم کسانی که به راحتی خرد می‌شوند، روشنفکران آن جامعه هستند.»
وی بزرگترین حلقه مفقوده متن را دادن آگاهی‌هایی ورای آنچه دیگران می‌بینند و می‌دانند معرفی کرده و توضیح داد: «مردم امروز خیلی خوب می‌فهمند، بنابراین به سختی می‌توان حرفی را گزیده و نمایشی گفت.»
دو درام نویس و مدرس تئاتر در پایان ایجاد حرکت در متن توسط شخصیت پردازی پرسوناژها، مشخص کردن آنچه پسر می‌نویسد و ارتباط های او، پرهیز از دو پارگی در شخصیت، شناخت بیشتر حرفه نویسندگی و انتقال شخصیت دختر نوجوان به یک سوم اول نمایشنامه را به نویسنده پیشنهاد دادند.
یازدهمین جلسه برنامه نمایشنامه‌خوانی مولوی آخرین شنبه اردیبهشت‌ماه برپا می‌شود.