یادداشت ”ناصح کامگاری” با موضوع ”نمایشنامه‌‌نویس و امنیت”

چرا درام‌ نویس که باید دغدغه داستان و روایت و شخصیت‌پردازی و ریتم کلام و غنای زبان و غیره داشته باشد بیمناک از ناامنی است!؟ پاسخ شاید ساده باشد: جایی که ارکان لازم برای مشارکت اجتماعی شهروندان در سرنوشت خویش کارکردی نارس و نامناسب دارند و نهادهای ضروری مدنیت مانند احزاب حضور رسمی و گسترده ندارند بار رسالت آنان به ناچار و گاه ناخواسته بر دوش دیگر اقشار فکری و نهادهای اجتماعی سنگینی می‌کند و به این ترتیب اهالی اندیشه و فرهنگ و هنر و به ویژه تئاتر با نمایشنامه‌نویس که بنیان تفکر صحنه را پی‌ریزی می‌کند و در نهایت هدفی جز جلای معنویت در عصر و زمانه خویش ندارد، در تضارب آرا  اجتماعی، گاه برخی دیدگاه‌های مخاطبان هنر یا شهروندان را نمایندگی می‌کند که در تعامل با دیدگاه‌های رسمی، در معرض سوتعبیر و تعارض است و نمایشنامه‌نویس در مناسبات تولید تئاتر دچار چالش و دردسر می‌شود که کمترین این دردسرها عدم امنیت اقتصادی است.
در واقع ما نمایشنامه‌نویسان در تمام این سال‌ها هیچ‌گاه از واژه امنیت مفهوم برخورداری از امنیت شغلی را مستفاد نکرده‌ایم. همیشه دست در گریبان، در بیم محاق و خانه نشینی به سر برده‌ایم؛ اما ناامیدانه همچنان نوشته‌ایم و در کنج کشوی میزها در حسرت اجرا یا انتشار تلنبار کرده‌ایم.
طبیعی است، هر صنف و مسلکی در برابر ناملایمات روزگار، تمایل به التجا به یار و همکار داشته باشد، ما نیز چاره‌ای جز اتکا به نیروی خردجمعی نمایشنامه‌نویسان صرف‌نظر از تفاوت در سلیقه و پسندهای فردی نداریم، زیرا که خواسته‌ای مشترک داریم که آن استمرار صلح و آسایش و آرامش در اجتماع است و توصیه می‌کنیم به چاره‌جویی تعارضات، البته نه با سختی سلاح و ستبری مشت، بلکه با گشودن صحنه‌ها برای مناظره رو در رو و برابر حقوق و بیان دیدگاه‌ها با منطق گفتگو.
جا دارد در اینجا و در ختم کلام خاطرنشان کنم که طرح و بیان خواسته‌های ما نیازمند توسعه و استمرار فعالیت انجمن صنفی نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر است  و این نیاز ضرورتی بیش از گذشته دارد. پس اینک به میمنت گرامیداشت فرخنده روز تئاتر دست همگی همکاران را می فشارم و اگر گاه انتقادات صریح اما دلسوزانه‌ام رنجشی بر آنان هموار کرده، باشد که پوزش صمیمانه مرا نیز پذیرا باشند.