نمایش ”دهانی پر از پرنده” نقد و بررسی شد

به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی فرهنگسرای انقلاب، در این جلسه که اختصاص به نقد و بررسی نمایش "دهانی پر از پرنده" داشت، فارس باقری (نویسنده و کارگردان این نمایش) با اشاره به این که خیلی دوست ندارم در خصوص نمایش خودم صحبت کنم اما اگر پرسشی از سوی مخاطبان باشد حتماَ به آن جواب خواهم داد، گفت: «در این نمایش سعی کردیم در مراحل تمرین و اجرا هرگونه اطلاعاتی را که به نظرمان بدیهی بود حذف کنیم و به جزئیاتی برسیم که برای روایتمان لازم است. بنابراین به طور کامل از قوانین رئالیسم تبعیت نکردیم.»
رامین فنائیان (منتقد تئاتر) در ابتدای این نشست درخصوص این نمایش گفت: «نمایش "دهانی پر از پرنده" نمایشی است که به صورت توأمان از همه چیز می‌گوید و هیچ چیز نمی‌گوید و نمونه خوبی در حرف زدن با ایهام و ابهام محسوب می‌شود. به نظر من این نمایش را می‌توان با معیارهایی اجتماعی و سیاسی سنجید اما به گونه‌ای اجرا شده است که به هیچ کدام متهم نمی‌شود.»
این منتقد تئاتر در ادامه یادآور شد: «بستر نمایش بر یک بحران (به کما رفتن محمود) بنا شده است و همه¬ افراد و شخصیت‌های نمایش در برابر این بحران عکس العمل ویژه‌ای نشان می‌دهند. مادر منتظر است، برادر منفعل است، پسر عاصی است و دوست محمود عاشق است. در چنین شرایطی همه در وضعیت بلاتکلیفی و شرایطی ناپایداری به سر می‌برند. این ایستایی و بلاتکلیفی، در تک تک دیالوگ‌ها و سراسر متن خود را نشان می‌دهد.»
فنائیان بیان کرد: «ناگفته‌ها و خلاء های متن نیز بر این ایستایی می‌افزاید به گونه‌ای که ذهن مخاطب در پر کردن این خلاء ها و فضاهای ناگفته فعال و پویا می‌شود.»
وی افزود: «ما به عنوان مخاطب چیز زیادی از شخصیت‌ها نمی‌دانیم اما به قدری که برای ساختن ذهنی پیشینه‌ها برایمان لازم است، در متن از آنها به ما گفته می‌شود. بنابراین خود مخاطب به فراخور داشته‌ها و آگاهی‌های خود فضاهای خالی را پر می‌کند و تخیل و خلاقیتش فعال می‌شود.»
وی در بخش دیگری از نقد خود بر این نمایش گفت: «در طول نمایش، میزانسن‌های ایستا، سکوت‌ها و مکث‌های بازیگران، فضاسازی بسیاری برای مخاطب ایجاد می‌کند تا ذهن و عواطف خود را در این فضاها رها کند و خود به نتیجه برسد.»
فنائیان اضافه کرد: «موقعیت انسانی بغرنج و شرایط ویژه و به بن‌بست رسیده خانواده در زمانی فشرده این‌گونه به مخاطب انتقال داده می‌شود. همچنین شخصیت‌ها به طور ظریف و بسیار جزئی‌نگر نوشته شده و این بدان معنا نیست که در ذهن نویسنده، شناخت کافی از قبل و بعد شخصیت‌ها وجود نداشته باشد بلکه ما شاهد برش زمانی کوتاه و موثری از زندگی آدم‌های نمایش هستیم که برای شناخت گذشته و آینده¬شان کافی به نظر می‌رسد.»