نیازمند تدوین نقش جامع مخاطبان هستیم

به گزارش سایت ایران تئاتر، "حمید شاه‌آبادی" معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که چهارشنبه گذشته ـ 6 بهمن‌‌ماه ـ در برنامه دور میز شب حضور یافته بود در خصوص نقش مخاطب در تولید و اجرای یک اثر نمایشی گفت: «گاه درخصوص مخاطب با تعریف عامیانه و ظاهرانه‌ای روبرو می‌شویم که ما را در به دست آوردن اعداد، ارقام و آمار یاری می‌کند ولی امروزه باید در نظر داشته باشیم که نباید به موضوع مخاطب با این روش بدوی نگاه کرد. مخاطب‌شناسی روش علمی و ساز و کارهای خاص خود را دارد و یک دانش چندرشته‌ای محسوب می‌شود.»
وی افزود: «در موضوع مخاطب و مخاطب‌شناسی باید از تمام زوایا و علوم از جمله روان‌شناسی، انسان‌شناسی و... بهره بگیریم؛ چرا که این بحث یک رابطه یک‌سویه نیست و هنرمندان به عنوان تولیدکنندگان، خالق یک شی و کالای صرف نیستند.»
شاه‌آبادی خاطرنشان کرد: «مخاطب در یک فضای مفهومی شکل گرفته و ما به عنوان تولیدکننده باید آن را بشناسیم. هنرمندی که یک اثر هنری عرضه می‌کند باید با شناخت از مخاطب، توانایی برقراری ارتباط را با او به وجود آورد.»
شاه‌آبادی افزود: «گاه مخاطب از طریق دیدن یک نمایش و با روح خود می‌تواند با یک اثر ارتباط برقرار کند و در ادامه با برقراری ارتباط، گامی هم از سوی صحنه به طرف وی برداشته می‌شود، بدین‌ترتیب تعامل روح و اندیشه برقرار می‌شود. باید در نظر داشت دو سویه بودن این ارتباط، به علت درک متقابل، تعامل روحی را به وجود می‌آورد.»
در ادامه این برنامه معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره حمایت مردم از تئاتر و پرداختن بخشی از هزینه تئاتر از سوی مردم گفت: «وقتی یک نمایش در ارتباط برقرار کردن با مخاطب موفق می‌شود که از گروه‌های مخاطب شناخت صحیح حاصل کند. در جامعه ما سلایق مختلفی وجود دارد که مخاطبان و گروه‌ها را به دسته‌بندی‌های گوناگونی تقسیم می‌کند.»
وی افزود: «در حوزه تئاتر گاه از طریق سبک معین برای یک گروه‌ مخاطب مشخص، سال‌ها به تولید اثر نمایشی می‌پردازیم که در اینجا در واقع مخاطب فراموش شده است؛ چرا که مخاطب یک نوع و یک گروه نیست. ما نیاز به تدوین نقش جامع مخاطبان داریم تا گروه‌های متنوع و متکثر داشته باشیم و برای هر یک از آن‌ها ساز وکار خود را ارائه کنیم.»
شاه‌آبادی بیان کرد: «اگر بین جامعه و جامعه آماری تعریف درستی ارائه شود و با گروه‌های مخاطب در دسته‌بندی‌های مختلف آشنا شدیم و به شناخت دست پیدا کردیم، در سوی دیگر این سلسله نیز تولیدکنندگان به سبک و سیاق خود در عرصه تولید تئاتر با جامعه آماری و مخاطب ارتباط برقرار می‌کنند، البته این ارتباط صرفاً کمی نیست؛ بلکه ارتباط محتوایی و مفهومی است که براساس فطرت این افراد برقرار می‌شود. بنابراین وقتی که تولیدکننده با مخاطب خاص ارتباط برقرار کرد، بخشی از این هزینه‌ها را با مشارکت و حضور خود پرداخت می‌کند.»
وی افزود: «اگر در این فضا با گروه‌های مختلف مواجه شدیم و توانستیم مدیریت هنری داشته باشیم، بستری برای برقراری ارتباط مهیا کرده و در حوزه هنر اقدامی جدی انجام داده‌ایم.»
شاه‌آبادی بیان کرد: «آسیب‌شناسی اینکه چرا یک اثر نمی‌تواند با مخاطب خود ارتباط برقرار کند، مولفه‌های متعددی دارد که از جمله آن این است که تار و پود یک اثر هنری باید با فضای بومی ارتباط برقرار کند تا مخاطب نیز با آن نمایش همدل شود. وقتی یک اثر نمایشی می‌تواند با مخاطب تعامل داشته باشد که مخاطب را شناخته باشد، در واقع مخاطب باید بداند که اثر برای او خلق شده است.»
وی افزود: «ما در موضوع تئاتر چندین عنوان را مطرح می‌کنیم که یکی از آنها بحث تهیه‌کنندگی است که اگر ضرورت حضور این نقش مورد توجه قرار گیرد، یک اثر بدون دغدغه به مرحله تولید می‌رسد و هنرمند به عنوان تولیدکننده مورد حمایت قرار می‌گیرد.»
شاه‌آبادی تصریح کرد: «وقتی یک تولیدکننده و یک گروه تئاتری فکر و  دانش خود را از مسائل حاشیه‌ای رها کند و مسئولیت تهیه‌کننده از دوش و عهده وی برداشته شود، اجرای نمایش‌ها محدود به مجموعه تئاترشهر و سالن‌های حاشیه‌ای آن نمی‌شود. شناخت و معرفی گروه‌های نمایشی در تمام شهرستان‌ها و استفاده از سالن‌های چند منظوره که از دولت هفتم مطرح شده است، امکان مدیریت و ساماندهی گروه‌ها را به معنای واقعی مهیا می‌کند.»