برای ارتقاء سطح کیفی هنر باید از هر وسیله و اهرم تبلیغاتی به بهترین شکل ممکن استفاده کرد

به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر، "وحید لک" در ادامه با انتقاد از برخی نهادها و سازمان‌های فرهنگی در انجام امور تبلیغاتی افزود: «متاسفانه در بسیاری از فضاهای تبلیغاتی که در اختیار سازمان‌ها و نهادهای مختلف است تبلیغات به شکلی کاربردی استفاده نمی‌شود و فضای اشغال شده که بخشی از فضای عمومی نیز است با طراحی‌های نامناسب در سازه‌ها، رنگ‌های کدر و  نامناسب، و محتوای تبلیغاتی غیر اصولی همراه بوده که به دلیل عدم برنامه‌ریزی دقیق و اصولی نیز در بسیاری از مواقع خالی است.»
لک ادامه داد: «در بسیاری از سخنان مسئولان مرتبط، همواره به صورت فصلی و ماهیانه سخن از تشکیل کمیته تأمین و بررسی محتوای فرهنگی، به منظور بالا بردن میزان فرهیختگی در جامعه آن هم از طریق تبلیغات شهری و با عنوان رسانه تأثیر گذار، شاهد هستیم اما براستی در این زمینه چه مقدار فعالیت درست و اصولی انجام شده؟  سخن گفتن کار راحتی است و نباید با مخاطبان و مردم که روزانه بیشتر از مسوولان در حال تردد در کوچه و خیابان هستند اینگونه بدون پشتوانه بصری سخن گفت.»
وی در ادامه اظهار داشت: «باید بدانیم که تبلیغات و اطلاع‌رسانی تبلیغاتی و اجرای آن تنها منوط و مشروط به طراحی بنر و یا هر جنس دیگری نیست بلکه متریال تبلیغاتی، طراحی پایه‌ها، رنگ بدنه، و در آخر محتوای تبلیغاتی است که نمای سازه تبلیغاتی را کامل می‌کند، اما در بسیاری از مکان‌ها ما شاهد بی‌نظمی و از هم گسیختگی در سازه‌های مربوطه هستیم که متأسفانه در اکثر محل‌ها با بی برنامه‌گی  یا فضای تبلیغاتی خالی است و یا یک سطح فلزی مشکی و یا قهو‌ای خشن دیده می‌شود که نشان از خالی بودن تبلیغات است.»
لک تصریح کرد: «بسیاری اوقات گفته می‌شود مضامین تبلیغاتی شهری در خصوص مسائل شهروندی، اخلاقی، دینی و مذهبی است اما با یک نگاه اجمالی در چند خیابان اصلی و بزرگراه‌ها می‌توان مضامین بیشتری همچون مسائل اقتصادی و تجاری را مشاهده کرد که خود نمایان‌گر رکن اصلی تبلیغات شهری در حمایت از سرمایه و تبلیغات سرمایه‌داری است به شکلی که مکررا می‌توان تبلیغات مواردی چون لوازم برقی خانگی، ساختمانی، خوراک و لباس را دید اما مسئله اصلی که مربوط به فضای هنری و فرهنگی است در قالب یکسری نوشتارهای تبلیغاتی پنهان شده است که در آن محتوا و آموزش نیز هیچ گونه معنا و هدفی پیدا نمی‌کند. به راستی بی‌حرمتی و بی‌توجهی به آثار هنرمندان و عدم توجه به تبلیغات، نشان دهنده چه چیز می‌تواند باشد؟ در شهری که به گفته آمارگران، حدود 17 میلیون نفر در طول روز در آن تردد می‌کنند، سهم تبلیغات شهری در معرفی آثار هنری، سالن‌های تئاتر، تولیدات تئاتری، ثبت نمایش، چه میزان است؟ آیا تا به حال آماری در اکران تولیدات هنرمندان عرصه نمایش داشته و یا شنیده‌ایم؟ چرا یک گروه نمایشی باید برای خدمات‌رسانی یا ارائه سرویس فرهنگی به مردم و مخاطبین تحت هر شرایطی فعالیت کند تا بلکه بتواند با کمترین امکانات تبلیغاتی و اطلاع‌رسانی عده‌ای خاص را برای تماشای اثر خود فراخواند؟ به راستی چه زمان می توان به این چراها پاسخ داد؟»
وی اضافه کرد: «نصب 10 عدد بیلبورد عمودی تحت عنوان پرتابل آن هم در مکان‌های کور، و در نهایت حمایت از تولیدات خاص مجموعه و زیر مجموعه خود، نمی‌تواند حمایت باشد و اگر هم باشد حمایت از خود و محصول خود است. چه تعداد از تولیدات هنرمندان پیشکسوت، دانشجویان و جوانان فعال حوزه تئاتر در سطح شهر معرفی شده است و چه تعداد از آنان مربوط به مجموعه تئاتر شهر، تالار هنر، مولوی، سنگلج، برج آزادی، وحدت، نیاوران و... بوده است؟ بدون شک درصدی وجود ندارد و اگر هم گهگاه نامی از این مکان‌های مهم فرهنگی برده شود فقط و فقط به علت وجود مناسبت‌های خاص و ملی است که اگر این مناسبت‌ها نیز نباشند مردم به هیچ وجه از وقایع و رویدادهای هنری این اماکن مهم فرهنگی اطلاعی نخواهند داشت.»