”کوروش زارعی”: راه جهانی شدن تئاتر ایرانی، اتکا به آیین‌ها و سنن نمایشی است
«حضور جشنواره تئاتر آیینی و سنتی برای احیای سنت‌ها، آیین‌ها، مناسک و هنرهای نمایشی ایرانی ضروری است زیرا اگر ما بخواهیم در عرصه تئاتر جهانی و بین‌المللی حرفی برای گفتن داشته باشیم، باید تئاتر خود را با رجوع به فرهنگ و آیین شرقی خودمان در عرصه‌های بین‌المللی مطرح کنیم.»
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی پانزدهمین جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آئینی سنتی سنتی کوروش زارعی، نویسنده و کارگردان ضمن اعلام مطلب فوق، موفقیت فیلم‌های ایرانی در عرصه جشنواره‌های بین‌المللی را به دلیل حاکم بودن فرهنگ، شرایط بومی و منطقه‌ای و تفکر شرقی در آنها دانست و تاکید کرد: «اگر ما بتوانیم تئاتر را به تمام معنا ایرانی و با فرهنگ شرقی خودمان، به صورت حرفه‌ای و مدرن اجرا کنیم، در سراسر دنیا میان کشورهای غربی که صاحب تئاتر هستند، مقبولیت بهتری پیدا خواهیم کرد؛ زیرا کشورها و فستیوال‌های دیگر به دنبال آیین‌های نوین نمایشی در فرهنگ‌های ملل هستند و دوست دارند با آنها آشنا شوند.»
زارعی ادامه داد: «هر زمان ما به سمت تولید نمایش‌هایی بر اساس آیین‌ها و سنن خود حرکت کردیم، در جشنواره‌های بین‌المللی مورد اقبال و تشویق قرار گرفته و توانسته‌ایم جایگاه تئاتر ایرانی خود را به رخ بکشیم؛ اما اگر این مساله را فراموش کنیم، قطعا آیین‌ها، فرهنگ و سننی که هست به فراموشی سپرده می‌شود و به اعتقاد من راه جهانی شدن هنر تئاتر ما این است که فرهنگ و سنن و آیین‌های خود را در قالب‌های مختلف سنتی و مدرن اجرا کنیم.»
وی به استقبال از اجرای تعزیه در جشنواره آوینیون اشاره کرد و توضیح داد: «در تعزیه، فرهنگ، آیین و هنرهای نمایشی ناب نهفته است؛ کما اینکه اجرای این هنر در سال‌های گذشته در جشنواره آوینیون، مورد استقبال قرار گرفته است و این نشان می‌دهد اگر هنر ایرانی و شرقی و ناب نمایش خود را در تئاتر درست و به جا استفاده کنیم، می‌توانیم حرف بسیاری در عرصه بین‌المللی داشته باشیم.»
این کارگردان تئاتر درباره بعد بین‌المللی جشنواره گفت: «تلقی ما از بین‌المللی بودن جشنواره‌ها غلط است. جشنواره‌های ما آنقدر که ایرانی است، بین‌المللی نیست و در واقع چند گروه خارجی مهمان جشنواره‌های ما می‌شوند. حتی جشنواره بین‌المللی فجر هم در عرصه بین‌الملل موفق نبوده است.»
زارعی اظهار کرد: «جشنواره‌های تئاتری ما هیچکدام بین‌المللی نیستند، زیرا آثاری که در جشنواره‌های بین‌المللی معتبر حضور پیدا می‌کنند، از کشورها و فرهنگ‌های مختلف با متدهای گوناگون و روش‌های جدیدی هستند که در تئاتر دنیا تجربه می‌شوند؛ در حالی که در جشنواره‌های ما چنین چیزی دیده نمی‌شود.»