یادداشت ”رسول نجفیان” به انگیزه برگزاری پانزدهمین جشنواره بین‌المللی نمایش‌های آئینی سنتی

به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی پانزدهمین جشنواره بین المللی نمایش های آئینی سنتی متن یادداشت وی به شرح زیر است:

پناه بردن به آئین‌ها، استفاده از ادبیات فاخر ما یگانه راه جلوگیری از یک فاجعه فرهنگی در حال وقوع است. جوان‌‌ ما از طریق ماهواره چهار‌ نفر آدم سطحی مبتذل را می‌بیند و در ذهنش او را هنرمند قلمداد می‌کند. یا یک بیمار روانی غربی می‌آید، نمایشی می‌نویسد، بعد خودش را می‌کشد! جوان ما فکر می‌کند که این‌ها هنرمندان هستند! در حالی‌که این تصور یک فاجعه فرهنگی است. وظیفه همگی ما اهالی فرهنگ این است که جوان را از چنین تصوراتی دور کرده و او را متوجه فرهنگ غنی و فرهیخته خودمان نماییم.
باید به این جوان بگوییم که چگونه پیتر بروک به ایران آمد و عاشق تعزیه شد. آن ماری شیمل چگونه عاشق زبان فارسی، فرهنگ ایرانی و فرهنگ بلخی بود. خراسان بزرگ او را دلباخته کرد. متأسفانه، برخی این روزها صحبت‌هایی می‌کنند؛ تمدن خراسان بزرگ را نمی‌شناسند.
خراسان بزرگ عبارت بود از مرو، هرات، بلخ، نیشابور. خاستگاه مولانا هم همین چهار شهر بود.
فرهنگ یک پدیده تاریخی است. چیزی نیست که  یکی، دو ساعته بشود آن را یاد داد. یادم هست؛ جوان بودم. جایی به نام دبی چندان وجودی نداشت. یادم هست که فقط می‌گفتند؛ عده‌ای آنجا ساکن هستند. حالا دبی می‌خواهد هویت فرهنگی و تمدنی برای خودش کسب کند! وای بر من ایرانی که می‌نشینم و حرفی برای جوان سرزمینم ندارم!
گفتند آقا ول کن! این روزها کی حوصله دارد، بنشیند و تئاتری با مضمون فردوسی و نقالی تماشاکند. گفتند آقا ول‌کن! خودت را علاف نکن! اما من به این علافی دل می‌بازم! ایرادی ندارد. من سعی کردم عمرم را پای شاهنامه بگذارم. الآن هم پای حرف خودم هستم. دوست ندارم بگویند «رسول‌» فلان کار سطحی را بازی کرد....