عکاسان تئاتر می‌خواهند عکس‌هایشان ماندگار باشد

 به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از پایگاه خبری حوزه هنری در آغاز این برنامه رسول اولیا زاده- دبیر نشست‌های پاتوق هنری- با بیان این که در بخش عکاسی تئاتر کمتر ناشری پیدا می‌شود که برای چاپ آثار سرمایه‌گذاری کند، گفت: «در گذشته انجمن عکاسان تئاتر را راه‌اندازی کردیم تا عکاسان تئاتر زیر مجموعه خانه تئاتر باشند.»
وی گفت: «بحث اصلی این است که عکاسی تئاتر چه تفاوتی با سایر رشته‌های عکاسی دارد و چرا یک عکاس را مشخصا عکاس تئاتر می‌گویند.»
ابراهیم حسینی در پاسخ به سوال اولیازاده با تاکید بر این که عکاس تئاتر صرفا عکاس خبری نیست، گفت: «بخش کوچکی از عکاسی تئاتر مربوط به خبر می‌شود اما بخش دیگر عکاسی تئاتر کار هنری است و اگر عکاس ریزبین باشد، می‌تواند آثار ماندگاری خلق کند.»
این عکاس تئاتر ادامه داد: «احساس می‌کنم عکاسی تئاتر این ویژگی را دارد که پوستر شود و به عنوان اثر هنری ماندگار شود.»
حسینی با بیان این که تا پیش از تشکیل انجمن عکاسی تئاتر، عکاسان تئاتر به عنوان عکاس خبری شناخته می‌شدند، گفت: «در حال حاضر به چیزی فراتر از عکاسی خبری فکر می‌کنیم و عکاسان تئاتر دوست دارند آثارشان ماندگار شود.»
وی ادامه داد: «عکاسان تئاتر ممکن است در هر سال یک عکس خوب داشته باشند چرا که کارشان خیلی سخت است، و باید توجه کنند که پیام نمایش نیز در عکسشان وجود داشته باشد.»
ناصر عرفانیان- عکاس و بازیگر- با بیان این که در عکاسی سینما چگونگی سوژه دست عکاس نیست، گفت: «در عکاسی سینما عکاس مجبور است در کنار فیلمبردار عکاسی کند چرا که باید زاویه دیدش زاویه فیلمبردار باشد.»
وی با یادآوری این که در حال حاضر صدابرداری سر صحنه فیلم برداری انجام می‌شود، گفت: «عکاسان سینمایی بهتر است برای این که صدای شاتر دوربینشان مزاحم صدابرداری نباشد از لنز طبیعی برای عکاسی استفاده کنند.»
این عکاس پیشکسوت، عکاسی تئاتر را سخت تر از عکاسی سینما دانست و گفت: «محدودیت عکاسی تئاتر بیشتر از سینما است و در تئاتر عکاس آبدیده می شود و سریع عمل می‌کند.»
وی ادامه داد: «زمانی که عکاس تئاتر بخواهد برای کارگردان نمایش عکس بگیرد وسط می‌نشیند و از صحنه تئاتر عکس می‌گیرد و زمانی که بخواهد نظر خود را در عکس بیاورد جای خود را تغییر می‌دهد.»
عرفانیان با ابراز تاسف از این که در دانشگاه‌ها تنها تکنیک را به دانشجویان آموزش می‌دهند، گفت: «وقتی که دانشجو وارد فضای کار می‌شود می‌بیند که نمی‌تواند کار کند چرا که به صورت عملی چیزی یاد نگرفته است. دانشگاه‌ها زبان علم را به دانشجویان یاد می‌دهند، اما زبان عشق را به آنها آموزش نمی دهند.»
وی ادامه داد: «در حال حاضر عکاسان با استفاده از دوربین‌های دیجیتال شاترهای زیادی می‌زنند تا یک عکس خوب بگیرند و چنین عکاسانی در کارشان موفق نمی‌شوند.»