نمایش گروه هنرهای نمایشی سنتی ”چئونگ به” از کره جنوبی در تالار اصلی

به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی مجموعه تئاتر شهر، این اثر نمایشی شنبه و یکشنبه ـ 19 و 20 شهریورماه ـ ساعت 20 در تالار اصلی تئاتر شهر به صحنه خواهد رفت.
گروه اجرای نمایشی سنتی "چئونگ – به" که در سال 2001 میلادی تاسیس شد، نمایشی پرهیجان، پر انرژی  و پرنشاط مملو از رنگ‌ها و حرکاتی برگرفته از سنت‌های موسیقی و نمایشی کره را ارائه می‌دهد.
این موسسه نو کار در تلاش است تا آیین مذهبی و آکروباتیک سنتی کره‌ای‌ها را که در طول سالیان دراز در طول شب‌ها و روزها صورت می‌گرفته تا روح شیاطین را دور کرده و کاشت و برداشت محصول را جشن گرفته و شادی مردمان خود را بیان کند.
هنرهای نمایشی و سنتی کره با داشتن روحیه‌ای مجذوب کننده و خاطره انگیز سبب می‌شود تا تمامی گروه سنی مردم از آن لذت ببرند. گروه "چئونگ به" به تازگی در مسابقات بین‌المللی موزیکال 2011 لیانگال با اجرای ملی حضور داشت که موفق به کسب رتبه اول شد.
چئونگ در زبان کره‌ای به معنای دعوت از خداوند و آدمیان برای آرزو کردن سعادت و خوشبختی مردم است که بخشی از مراسم آیینی و مذهبی کره‌ای به نام "گات" است.
در برنامه اول این گروه که با عنوان "دعوت" برای تماشا گران اجرا می‌شود مراسم با نوای "تیپونگسو (نوعی سازبادی سنتی کره‌ای) به نماد آغاز اجرا، ده چوئیتا آیین مارش خانواده سلطنتی با بوق کره‌ای (نابال، کاگ)، پرکاشن سنتی کره‌ای (یونگ گو، جینگ، جانگ گو، بارا، کوئنگ وار) در ابتدا و سپس بیناری به دنبال آن اجرا خواهد شد. بیناری و ده چوئیتا هر دو موسیقی مسحور کننده و موقری جهت خوشامدگویی به مهمانان است چرا که این موسیقی در زمان‌های قدیم نیز جهت استقبال از رژه پادشاه نواخته می‌شده است.
در این اجرا هیچ شنونده‌ای نمی‌خواهد چهار ساز مهم موسیقی‌ای که نواخته می‌شود را از دست بدهد. از آنجایی که سازهای موسیقی سنتی کره‌ای از سالیان دور به عنوان نمادی از طبیعت شناخته می‌شدند چهار ساز اصلی و مهم پرکاشن، سوئه (زنگوله‌ای کوچک سنتی کره‌ای)، جانگو (طبلی به شکل ساعت شنی)، باک (طبل)، و جینگ (زنگوله بزرگ سنتی کره) انعکاسی از هارمونی طبیعت هستند بنابراین با این چهارساز اصلی تماشاگران می‌توانند هارمونی طبیعت را در کنار تحسین الگوهای خاص ریتم‌های موسیقی مارش سنتی کره تجربه کنند.
در نوای " ابر، وولیم (اجرای جانگ گو. اجرای باک)" هم کار براساس موسیقی سنتی کره برای مخاطبان ارائه می‌شود.
از آنجایی که موسیقی سنتی کره‌ای سازهای موسیقی به عنوان بخشی از طبیعت انگاشته می‌شوند، نوای طبل‌ها اغلب با صدای رعد و برق ونوای جانگ گو با  آوای باریدن باران مقایسه می‌شود. این قیاس هارمونیک با طبیعت سبب الهام خلق این اثر با نام "آوای ابر" با استفاده از این دو ساز شد.
گیم چئون باک چام نوعی از اجرای باک، توسط نوازندگانی اجرا می‌شود که کلاه‌هایی مخروطی شکل که معمولاً با گل‌های کاغذی تزیین شده بر سر دارند که در گذشته نوازندگان بودایی استفاده می‌کرده‌اند. این کلاه قیفی شکل که از شهرستان جیونگ سانگ شمالی در کره جنوبی به وجود آمده حرکات نوازندگان طبل را چشمگیرتر، تاثیرگذارتر و مسحور کننده کرده و نیز اجرا را تبدیل به کار جذاب بصری می‌کند.
برنامه دوم هم با عنوان "برقراری ارتباط" و در قالب اجرای "شی مو (اجرای بودایی با ساز قمیشی کره‌ای)" میزبان مخاطبان خواهد بود.
در این صحنه اجرای شی مو به معنای اجرای ده دروازه و یا سئونگ مو به معنی اجرای راهب بودایی نامیده می‌شود. براساس مذهب شمنی کره‌ای، وقتی فردی می‌میرد و بهشت می‌رود، مورد قضاوت قرار می‌گیرد. در آنجا که جهنم نامیده می‌شود و قبل از مرحله قضاوت است ده دروازه وجود دارد که شی موی کره‌ای به این مرحله اتلاق می‌شود.
اجرا کننده این صحنه در ابتدا از تمایلات و شکوه‌های آدمی در این دنیا می‌گوید و سعی دارد تا آنها را در روبان‌های بلند و پهن خود با حرکاتی موزون و ظریف در بر می‌گیرد و به نمادی از در آغوش کشیدن دل نگرانی‌های آدمیان. سپس وی اجرای خود را با حرکتی برای کمک کردن به مردم برای به دست آوردن "نیروانا" به طور نمادین با تحویل دادن مردم به دنیایی دیگر با خود، متعالی می‌کند. این کار اجرایی قومی است که با باورهای شمنیسم و بودایی کره‌ای همراه شده است.
 در برنامه "خداحافظی" که در قالب اجرای "پانورئوم" برای تماشاگران ارائه خواهد شد به صورتی ارائه خواهد شد تا به صورت سمبلیک نشان دهد که هیچ حد و مرزی بین هنرمندان روی صحنه و تماشاگران وجود ندارد و این روشی است که در روز گاران قدیم در اجراهای موسیقی قومی و محل‌های عمومی به کار برده می‌شد.
این اجرا با هنرمندانی که سنگمو، نوعی کلاه با روبانی بلند و سفید می‌چرخانند و بازتابی از هارمونی دنیاست، قسمت برجسته اجراست.