نشست دو نمایش ”وقتی آدم خوابش می‌گیره” و ”بازیگر و زنش” برگزار شد
علی نصیریان در جلسه نقد و بررسی نمایش‌های "وقتی آدم خوابش می‌گیره"‌ و "بازیگر و زنش"گفت: تئاتر برایم یک آیین است و همیشه به صورت جدی به آن پرداخته‌ام چرا که معتقدم در تئاتر تساهل و تسامح وجود ندارد.
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی فرهنگسرای رسانه، نشست نقد و بررسی نمایش های «آدم خوابش می گیره» و «بازیگر و زنش» با حضور محسن معینی (کارگردان)، علی نصیریان (نویسنده و بازیگر)، محبوبه بیات (بازیگر)، نگین میرحسنی (تهیه کننده) و امین عظیمی و رضا آشفته (منتقدان) 30 آبان در فرهنگسرای رسانه برگزار شد.
علی نصیریان در ابتدای این نشست با بیان خاطرات خود در تئاتر گفت: در صحنه نمایش هیچگاه به دنبال به دست آوردن نتیجه نبودم، بلکه بازی در تئاتر حسی بود که همراه با آموزش و درک توصیف‌ناشدنی در من ایجاد می‌شد. در دهه 30 که در حوزه تئاتر کار می‌کردیم به دلیل شرایط و فضای اجتماعی هیچ زنی در تئاتر نبود و هیچ جای تمرینی نیز وجود نداشت. در آن دوران که هنوز پارک¬ شهر ایجاد نشده بود در این پارک تمرینات تئاتر را انجام می‌دادیم و همیشه در تئاتر دست‌تنگی وجود داشت.
وی ادامه داد: در آن سال‌ها حتی یک کتاب درباره تئاتر به عنوان مرجع منتشر نشده بود و «جامعه باربد» تنها جایی بود که می‌توانستیم در آن نمایش تمرین کنیم. استادان آن دوران نیز با تئاتر روز جهان آشنایی نداشتند و بحث‌های تئوریک بسیار کم بود و این افراد بااستعداد و توانمند بودند که تئاتر را نگاه داشتند و بر روح آن دمیدند.
نصیریان در ادامه اظهار داشت: هنگامی که یک بازیگر روی صحنه می‌رود باید از خود بپرسد هدفش از بازی چیست؟ تئاتر برای من یک آیین است و صحنه نمایش مانند یک عبادتگاه، معبد و مسجد است که برایم محترم است. کار بازیگر بسیار بزرگ است چرا که باید بتواند صادقانه، کاراکتری را بازی کند و به نوعی خود و دورنش را به تماشاگر نشان دهد. بازی در تئاتر تساهل و تسامح ندارد و من تا جایی که بتوانم با نگاه جدی و جدیدتر کار می‌کنم.
این بازیگر تئاتر و تلویزیون در ادامه به نمایشنامه‌هایش اشاره کرد و بیان داشت: در زمینه‌های مختلف نمایشی کار کرده‌ام و یکی از کارهایم نگارش درباره فولکلوریک بوده، در زمینه نمایش‌های آیینی و سنتی نیز کار کرده‌ام و بخشی دیگر از نمایشنامه‌هایم نیز درباره زندگی امروز است. نمایشنامه‌ها را از تجربه شخصی خود نوشته‌ام و در این سال‌ها جز صداقتم، الگویی نداشته‌ام. اکثر نمایشنامه‌هایم از واقعیت گرفته شده است. در نمایشنامه‌ها به ایرانی بودن و ایرانیزه بسیار معتقدم و نمایشنامه‌های امروزی و حتی آیینی و سنتی را ایرانیزه کرده و به صحنه برده‌ام.
در ادامه این نشست محسن معینی، کارگردان نمایش نیز درباره انتخاب آثار گفت: با خواندن این دو نمایشنامه متوجه شدم که این آثار برشی از زندگی دو شخصیت است که در لایه‌های بیرونی روابط دو نفر را نشان می‌دهد و در لایه‌های زیرین مفاهیم گسترده‌ای نهفته که می‌توان به آن پرداخت. این دو نمایشنامه خواندنی بوده و قابلیت منحصر به فردی دارد. به همین دلیل این دو اثر را انتخاب و با حضور بازیگران بزرگواری چون نصیریان و بیات روی صحنه بردم.
وی تصریح کرد: این متن‌ها دلالت بر کهن الگوهای ایرانی دارد که همیشه سعی بر این بود که به دنبال وجوه پنهان آن باشیم و می‌توانم بگویم این متون از نمایش‌های ملی ما محسوب می‌شوند و سعی کردیم عناصر نمایش ایرانی را گرفته و روی صحنه بیاوریم.
معینی در پاسخ کارشناس جلسه مبنی بر حضور نمادهایی چون قالی، درخت خشکیده و مینیاتور نیز عنوان داشت: معتقدم که عنصر اصلی در یک نمایش بازیگر است که می‌تواند با صداقت و بازی خوب تماشاگر را همراه کند و با آن ارتباط برقرار کند. حضور تابلوی مینیاتور اثر آیدین آغداشلو نشان دهنده یک حسرت بر نوستالژی کهن است که با آمدن فرهنگ غرب به نوعی ویران شده و فضای بازیگران نیز یک فضای ذهنی است که وجود تابلو آن را نشان می‌دهد.
وی یادآور شد: در این دو نمایش که پشت سر هم اجرا می‌شود یک وجه مشترک تماتیک وجود دارد و آن زیباشناسی است و تئاتر تجربه زیباشناسانه است. در چاپ این دو اثر ابتدا نمایشنامه "بازیگر و زنش" منتشر شد و سپس "وقتی آدم خوابش می‌گیره" به چاپ رسید که در اجرا جای این دو را تغییر دادم.
وی اذعان داشت: با داشتن تهیه‌کننده خصوصی توانستیم با خیال راحت تمرین کرده و نمایش را روی صحنه ببریم.
محبوبه بیات، بازیگر نمایش دلیل حضورش در این دو نمایش را علی نصیریان عنوان کرد و گفت: علی نصیریان در کار بسیار سخت‌کوش بوده و با حضور در کنار وی انرژی می‌گیرم. وی استاد من بوده و همیشه دنباله‌رو ایشان هستم.
نگین میرحسنی نیز که تهیه‌کننده خصوصی این نمایش¬ها است، ضمن ابراز خوشحالی گفت: معتقدم که می‌توان در عرصه فرهنگ سرمایه‌گذاری کرد و در چند سال آینده، این سرمایه‌گذاری گسترده را شاهد هستیم. تئاتر را نوعی زندگی می‌بینم و حضور آقای نصیریان و خانم بیات برایم سود معنوی بزرگی به شمار می‌آید.
رضا آشفته منتقد این جلسه از "تئاتر امروز" اظهار داشت: علی نصیریان هرچند خود را بیشتر یک بازیگر می‌داند اما در عرصه نمایشنامه‌نویسی، پیشنهادات لازم را مطرح کرده که جزء پایه‌های تئاتر ملی محسوب می‌شود. نصیریان و عباس جوانمرد در خانه شاهین سرکسیان که مبدا تئاتر ملی بود، جستجوهایشان را به نتیجه رساندند. هرچند نگاه سرکسیان به تئاتر سنتی کشور، نگاه درستی نبود اما نصیریان و جوانمرد این مسئله را به درستی حلاجی کردند.
آشفته ضمن اشاره به نمایشنامه‌های نوشته شده توسط نصریان، درباره این دو نمایشنامه که در دهه 70 به نگارش درآمده‌اند، گفت: در این دو نمایشنامه، نشانه‌های نمایش‌های مدرن دیده می‌شود. متن "آدم خوابش می‌گیره" به نمایش‌های ابزورد نزدیک است، اما فضایی ایرانی دارد و دغدغه‌های آن نیز ایرانی است.
وی ادامه داد: در نمایشنامه "بازیگر و زنش" نیز با یک درام پیچیده روبه رو هستیم که خود مولف در اثر حضور دارد و این پیچیدگی نیز از حضور همان مولف در متن ناشی می‌شود. با وجود اینکه این نوع از ساختار، نو و تازه است باز هم ریشه‌ها و مسائل ایرانی در آن موج می‌زند و از این جهت است که مخاطب را بیشتر درگیر می‌کند.
این نشست با اهدای لوح تقدیر به مهمانان و امضا یادبود علی نصیریان به پایان رسید.