یادداشت”سیمین امیریان” نویسنده و کارگردان نمایش”مینیاتور ایرانی”

سیمین امیریان:
سه اپیزود عشق، مرگ و بازگشت، نمایش”مینیاتور ایرانی” را تشکیل می‌دهد
عشق: تنهایی بیابان است، عشق بیابان را رنگ می‌بخشد و طبیعت را با تو هماهنگ می‌کند. نوایی که پرنده، چشمه و درخت را به رقص می‌آورد و تو می‌رقصی با پرنده، دریا و ...
اما گاهی و شاید گاه به گاه نیروهای تاریک و سیاه بر تو می‌تازند و جلوی گسترش محبت و عشق را می‌گیرند.
تا این که در نهایت یک نفر نابود می‌شود.
آیا او به طبیعت می‌پیوندد؟
مرگ: پایداری و تمنای انسان برای ماندگاری عشق همیشگی است. همه نیازمند آن هستیم، پس یک نفر می‌نشیند و ایام سپری می‌شود آیا می‌تواند او را در کویی دیگر بیابد؟ یا پشت پنجره‌ای که نسیمی آن را می‌آورد؟
اما اکنون مجبور است با نیروهای درونی خود کنار آید مبارزه‌ای سخت و بی‌امان، چه باید کرد؟
آیا باید تن را رها کرد و به لایتناهی و کهکشان پیوست؟
بازگشت:
صدایی می‌گوید: من برمی‌گردم، چون بسیار دوستت دارم اگر چه در آن دنیا باشد. این جا عالم انتزاع است، ولی من هستم و تو را پیدا خواهم کرد.