یادداشت ”محمدحسین ناصربخت” بر فراخوان چهاردهمین جشنواره تئاتر عروسکی

 ***
امروز ما در شرایط بغرنجی به سر می‌بریم، فرهنگ‌های ملی و بومی در معرض تهدیدات جدی فرهنگ مسلطی قرار دارند که به پشتوانه قدرت سیاسی، اقتصادی و نظامی خود و به مدد تکنولوژی برتر درصدد ساختن دهکده‌های جهانی‌ست که در آن همگان به یک زبان سخن بگویند، به یک روش بیاندیشند و رفتارهای شبیه به هم داشته باشند.

اتفاقی که می‌تواند جهان را به کسالت و ملالی مهار نشدنی دچار و به همین جهت در چنین شرایطی سخن از فرهنگ ملی‌، هنر ملی و تئاتر ملی از اهمیتی به سزا برخوردار می‌شود و وظیفه‌ای نه فقط ملی که "بشری" به شمار می‌آید. زیرا وجود تنوع و رنگارنگی در فرهنگ بشری نه فقط برای تک تک آنانی که موجب این تنوع و گوناگونی می‌گردند بلکه برای تمامی آحاد بشر، که در جستجوی راهی برای گریز از این ملال دهشتناک می‌باشند، مهم است و به همین سبب است که باید طرح آنچه در بخش‌های اهداف و موضوعات فراخوان چهاردهمین جشنواره بین‌المللی عروسکی تهران مبارک آمده است و در نهایت ایجاد نمایش عروسکی ملی ایران با بهره بردن از تمامی تجربه بشری در این عرصه را مد نظر دارد به فال نیک گرفت. طرحی که کمترین دست‌آورد آن می‌تواند تولید متونی برآمده از فرهنگ ایران زمین باشد و در قدم بعدی با شکل‌گیری نمایش‌هایی براساس این متون نمایشی موجبات ارتباطی بهتر و بیشتر با مخاطبان را فراهم ساخت.
مخاطبانی که مهمترین سرمایه‌های تئاتر به شمار می‌آیند زیرا این هنر که در ساده‌ترین تعریف خود عبارت از "الف در نقش ب در حالی که ج آن را تماشا می‌کند"1 است بدون ضلع سوم بی‌نتیجه و ابتر خواهد ماند و در این میان راهی که فراخوان پیشنهاد می‌کند می‌تواند با استفاده از "آشنایی ذهنی مخاطب" با ماخذ و منابعی که مرجع متون فوق‌الذکر بوده‌‌اند این معضل را برطرف نماید.
  .تعریف اریک بنتلی کارگردان و منتقد آمریکایی انگلیسی تبار