یادداشت ”بهزاد صدیقی” درباره برگزاری جشن اردیبهشت تئاتر ایران

هنرمندان همیشه علاقه داشتند و دارند نتیجه تلاش های علمی و عملی شان دیده شود و این، انتظار چندان زیادی نیست. زیرا که تقدیر و تجلیل و تکریم از آنانی که کوشیده اند تجربیات ارزشمندی را در معرض دید قرار دهند، کمترین کاری است که می توان برای آنها انجام داد؛ و البته شاید بسیاری از آنان همواره داوری و قضاوت از نگاه تماشاگران و مخاطبان یا از نگاه مردمی را بهترین داوری قلمداد کنند. اما این یک سوی نگاه است؛ سوی دیگر آن، ارزیابی از نگاه کارشناسان همچون منتقدان، مدیران و هنرمندانی است که به فعالیت صنفی خود توجه نشان می دهند و آن را اقدامی مهم و قابل
توجه می پندارند. بار این مسوولیت نیز اغلب بر عهده متولیانی است که خود سکان هدایت این هنر را در دست دارند؛ و در برنامه ریزی ها و سیاست گذاری های کلان آن به عنوان تصمیم گیرندگان اصلی، نقش عمده و تعیین کننده ای دارند و البته بر مدیران و دست اندرکاران نیز فرض است تا از حاصل تلاش ها و کوشش های یک ساله فعالان این هنر رفیع در جشن های سراسری تقدیر به عمل آید. زیرا که این مهم در ایجاد احساس امیدواری و تقویت بخشی روحیه هنرمندان در همکاری با یکدیگر مؤثر خواهد بود و هم موجب می شود آنانی که در مسیر نخستین تجربه های حرفه ای خود گام برمی دارند و یا به هر دلیل هنوز کوشش های شان نافرجام مانده، تشویق به ادامه راه شوند و حس امید به آینده در آنان بیش از پیش تقویت شود.
اکنون در پنجمین سال اردیبهشت تئاتر ایران قرار گرفته ایم و این جشن سالانه که به انگیزه گرامی داشت روز جهانی تئاتر با اندکی تاخیر برگزار می شود، به سنت حسنه ای بدل شده، بهانه خوبی است که از این بهترین ها و فعال ترین ها تجلیل ویژه ای به عمل آید و قدردان زحمات آنانی شد که عمر با ارزش خویش را صرف این هنر ساخته اند. به خصوص آنانی که همواره هر گونه خدمت خویش را از این هنر دریغ نکرده اند. پس چه نیکوست که در این اردیبهشت، تجلیل اینان در کنار مخاطبان و مدیران و همه اهل هنر به بهترین شکل ممکن صورت پذیرد و خاطره خوش و به یادماندنی را در همه اذهان به جای بگذارد.
امید که اردیبهشت تئاتر ایران طلیعه و آغازی دوباره برای درخشش تئاتر ایران در جای جای ایران زمین و حتا در خارج از مرزها باشد.

 نمایش نامه نویس و منتقد