یادداشت ”منوچهر اکبرلو” در خصوص برگزاری اردیبهشت تئاتر

دیدن نمایش، چون آیینی بالنده، پالاینده و پُرمعنا به زندگی آدمیان غنا، رنگ و معنا می دهد. اما برگزاری این آیین، شرایط و لوازمی دارد، کارگزاری دلسوز و دانا می خواهد، هنرمندانی حساس و توانا می طلبد و مایه لازم دارد. جشن اردیبهشت فرصتی نیک فراهم می اورد تا ماهیت تئاتر؛بیندیشیم.
2- اگر تماشاگران تئاتر در فصول تئاتری سال خاص هستند، در جشنواره ها این خاص بودن محدودتر می شود چرا که کارگردانان، بازیگران، کارشناسان، مهمانان داخلی و خارجی، داوران، مقامات رسمی، مسوولان اجرایی و... کمتر جایی برای تماشاگر بالقوه داوطلب و احتمالاً مشتاق، باقی می گذارند. چنین است که جشنواره ها بنا به ماهیتشان نمی توانند اهداف اصیل هنری را که ناظر به ارتباط بی واسطه و بی شائبه با تماشاگر و هنرمند است، دنبال کنند. محدودیت سالن ها، بی توجهی به ساخت سالن های جدید، اکتفا به مجموعه تئاتر شهر و چند سالن دیگر تهران و موارد دیگر سبب شده است که برخی نمایش های تهرانی، تقریبا همه نمایش های خارجی و بسیاری نمایش های شهرستانی فقط در جشنواره ها اجرا شوند. جشن اردیبهشت فرصتی نیک فراهم می اورد تا به وضعیت تئاتر امروز؛ بیندیشیم.
3- محدود بودن در دایره تماشاگر خاص، ، نه تنها به صورت ضِمنی بلکه به شکل آشکار نیز بر هنر نمایش تاثیر مُخَرّب بر جای می گذارد و هنرمند نمی تواند در انتخاب مضمون از میل و سفارش تماشاگر خاص فراتر برود. وقتی تماشاگری خودش تئاتری است میل دارد خودش و مسائل خودش را بر صحنه ببیند. لذا برخی هنرمندان ما نمایشنامه هایی را می نویسند که راجع به زندگی هنری خود یا هنرمندان ونویسندگان گذشته و حال است. می توان فهرست بلندی از نمایش هایی فراهم آورد که به زندگی یک نویسنده یا هنرمند ، معرکه گیر، عروسک ها و عروسک گردان ها و... می پردازد.در بسیاری موارد حضور یک کاراکتر نویسنده نیز با همین زمینه ذهنی صورت می پذیرد. جشن اردیبهشت فرصتی فراهم می اورد تا به فراگیری تئاتر بیندیشیم.
4- اهالی تئاتر در شهرستان ها، همواره نسبت به کمبود امکانات و ریزش مخاطب در شهرستان هایشان اظهار نارضایتی می کنند. این هنرمندان معتقدند همه امکانات تئاتر در تهران خلاصه شده و تلاش های آن ها به خاطر مقطعی بودن جریان تئاتر در شهرستان ها، به نتیجه نمی رسد. آن ها و همه صاحب نظران بر انند که «تئاتر برای همه» تنها در صورتی تحقق می یابد که بسترهای مناسب، برای رشد و توسعه تئاتر در شهرستان فراهم شود.تمرکز گرایی جشن اردیبهشت تئاتر ویزگی بسیار مثبت ان است چرا که نوید می دهد که در سراسر سال و  در همه فعالیت ها و سیاست گذاری ها به تئاتر شهرستان نگاه لازم صورن گیرد. طرح  هایی مانند استقرار گروه ای نمایشی در شهرستانها می تواند پیشگام چنین حرکتی باشد. استمرار و برنامه ریزی مناسب برای ارتقای سطح کیفی فعالیت های تئاتری در شهرستان ها، از جمله مواردی است که پیش و بیش از برگزاری هر جشنواره  باید به آن توجه کرد. جریان تئاتر در شهرستان ها آن چنان که شایسته هنرمندان شهرستانی است استمرار ندارد.
5- در برخی شهرها تنگ نظری هایی نسبت به مقوله تئاتر وجود دارد که در عدم گسترش تئاتر در آن شهرها مؤثر است. نگاه بسته ای که آنان را دلزده می کند و از شور و شوق آنها می کاهد و سبب می شود نسل جوان از تجربیات ارزشمند پیشکوتان بی بهره بماند .در جشن اردیبهشت تئاتر؛این کوتاهی مورد بازنگری قرار می گیرد. انتخاب و تقدیر خاک صحنه خوردگان تئاتر شهرستان؛سنت حسنه جشن اردیبهشت تئاتر است.
6- جشن اردیبهشت تئاتر؛پنج دوره را پشت سر گذاشته است.این برنامه باید بماند و ارتقا یابد و به سهم خود در جهت ارتقای تئاتر و فراگیر شدن آن گام بردارد.