”رضا ثروتی”: هرچه در تئاتر پیش می روم، نقش زبان را در زیبایی شناسی کارهایم کمتر می بینم

به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی فرهنگسرای رسانه، در این نشست امین عظیمی، منتقد و کارشناس برنامه، در آغاز سخنان خود با اشاره به برپایی نشست های تئاتر امروز گفت: این نشست ها از سال 89 در فرهنگسرای رسانه برگزار می شود و تاکنون 15 جلسه را برگزار کرده ایم و سعی مان این بوده که این جلسات با کارهای خاص و گزیده برگزار شود.
وی اظهار امیدواری کرد که این جلسات همچنان با همین رویکرد ادامه داشته باشد.
عظیمی در ادامه به اجرای سال گذشته مکبث در تئاتر شهر اشاره کرد و گفت: اجرای امسال تغییرات زیادی نسبت به اجرای گذشته دارد. در اجرای امسال تلاش شده تا زیبایی شناسی کار بیشتر نشان داده شود و فضای کابوس وار با بازی خوب بازیگران به خوبی به تماشاگر نشان داده می شود.
عظیمی با اشاره به اینکه در این نمایش زندگی و مرگ در یک جا متمرکز شده و نقطه مشخصی را نشان می دهد، افزود: لیدی مکبث در برابر انسان های جدید از خود واکنش نشان می دهد و شرارت آفرینی تمام فضای اجرای نمایش را در بر می گیرد و این نقطه عطف و مهم این نمایش است.
در ادامه قلی پور منتقد تئاتر گفت: صحبت کردن در این جلسات بسیار سخت است. زیرا بحث کردن درباره یک اثر  با حضور عوامل اجرایی توانایی بالایی می خواهد، زیرا منتقد بدون سلاح است.
وی ادامه داد: این جلسات فرصت مناسبی است که حضار دو نگاه متفاوت از منتقدان و خالقان اثر را می بینند و این مساله کمک می کند تا همه با هم به یک نقطه مشترک برسند.
وی در خصوص نمایش مکبث گفت: به نظرم مکبث اجرای خوبی نداشت، اما عجایب المخلوقات کار بسیار قوی بود و نشان داد که گروه خوب تمرین کرده اند و با هم همخوانی داشتند.
قلی پور با اشاره به اینکه این دو نمایش نقاط مشترکی با هم داشتند، افزود: در نمایش عجایب المخلوقات مرزها روشن تر بود و نقطه اتکای تماشاگر بیشتر موسیقی و حرکات بازیگران بود.
این منتقد اظهار داشت: این نمایش بیشتر مبتنی بر حرکات بود و ژست ها، موسیقی و افکت ها از تئاتر کلاسیکی که ما سراغ داریم بالاتر بود.این سبک صاحب یک منطقی است که می خواهد از شر کلمات خلاص شود.
 
ثروتی نیز ادامه داد: عجایب المخلوقات سعی کرده است یک شعر تصویری و صوتی باشد و می خواهد بر ناخودآگاه تماشاگر اثر بگذارد.
ثروتی درباره استفاده زیاد در کارهایش از موسیقی و افکت گفت:  به عمد به سمت اپرت سیاه رفته ایم. هرچه در تجارب تئاتری ام پیش تر می روم، نقش زبان را در زیبایی شناسی کارهایم کمتر می بینم. موسیقی و افکت ها چون به واژه در نمی آیند من علاقه ی بیشتری برای استفاده از آن ها دارم. موسیقی و افکت به مرور در کارهای من دارند جای کلام را می گیرند. دلم می خواهد بروم به سمت ناخودآگاه تماشاگر، بروم به سمت احساس تماشاگر. حس هایی را در او بیدار کنم که شاید در جریان روزمرگی در حال از بین رفتن است. من نمی خواهم به تماشاگرم فرصت بدهم که او فکر کند و از طریق چاله هایی که من در مسیر اجرا می گذارم، به کشف برسد. من قرار است تماشاگر را وارد یک کابوس بکنم که تنها با پایان گرفتن نمایش از آن خارج شود. آتمسفر کار من  با هجوم رنگ ها و افکت ها و موسیقی ها شکل می گیرد. ما این را قبول دارم که هرگاه در این دو اجرا به خصوص در مکبث، سکوت می شود ما برای درک فضا و آتمسفر فرصت پیدا می کنیم.
وی استفاده اش را از اشیا  تکراری و کلیشه ای ندانست و گفت: مهم این است که با هر شی چگونه مواجه شویم. نوع مواجهه با اشیا است که ممکن است حرکت را به یک حرکت ناب و تئاتری تبدیل کند یا فقط یک کلیشه صرف بسازد.
کارگردان عجایب المخلوقات درباره روند شکل گیری این اجرا گفت: در ابتدا یک متن برای این کار نوشته بودم با تعداد بسیار زیادی کاراکتر. اما بعد دیدم که کلام مرا دارد به سمت حکم صادر کردن درباره همه چیز می کشاند و مرا محدود می کند. به این فکر کردم که آیا می توانم اجرایی داشته باشم که تماشاگر درآن بدون مواجهه با معنا و اندیشه، بی واسطه با آن ارتباط برقرار کند؟ همان طور که هرکس با اصوات یا با موسیقی مواجه می شود؟ پس متن را کنار گذاشتم، کلام را کنار گذاشتم و به اعضای گروه گفتم: من هیچ چیزی برای این کار جز برخی تصاویر ندارم. آن وقت ما شروع کردیم به اتود زدن بر آن تصاویر و آن وقت اپیزودها شکل گرفتند. عجایب المخلوقات سعی کرده یک شعر تصویری و صوتی باشد و می خواهد بر ناخودآگاه تماشاگر اثر بگذارد.
اسماعیل کاشی: خیلی علاقه ندارم از این فضا جدا شوم
اسماعیل کاشی یکی از بازیگران تئاتر مکبث و عجایب المخلوقات در این نشست گفت: من از دوران دانشگاه ها و تمام جشنواره های ملی و بین المللی با رضا ثروتی کار کردم و فکر نمی کنم هیچ وقت از این فضاها جدا شوم.
وی ادامه داد: هیچ وقت تمایل ندارم که پراکنده کار کنم و علاقه دارم روی همین خطی که قرار گرفته ام، حرکت کرده و جلو بروم.
وی با اشاره به نمایش مکبث گفت: مکبث نمایش نامه ای بود که اجرای آن یک ایده و نوآوری پشتش داشت و بسیار متفاوت بود.
کاشی ادامه داد: در عجایب المخلوقات نیز فضا، فضای متفاوتی است و بازیگران باید آن چه را که در توان دارند ارائه کنند و مرور حرکات شان را تعدیل و تلطیف کرده و به تماشاگر منتقل کنند.
این منتقد در ادامه بهرامی را مخاطب خود قرار داد و گفت: رضا ثروتی متنی را نوشت و یک فرم هایی را به وجود آورد و فرآیندی طی شد که نشان دهنده تجربه و سابقه وی در این زمینه بوده است.
مجید بهرامی: بازیگران عجایب المخلوقات مثل تکه های پازل هستند
بهرامی که تجربه ای 10 ساله تئاتر بی کلام دارد، در این نشست گفت: من کار خود را در تئاتر با تئاترهایی آغاز کردم که کلام نداشت و در کل با این نوع کار بیشتر می توانم ارتباط برقرار کنم.
وی ادامه داد: چند سالی را در خارج از کشور به اجرای تئاترهای از این دست می پرداختم زمانی که برگشتم پانته آ پناهی ها با من تماس گرفت و گفت قرار است تئاتری اجرا شود که کلام ندارد. باور این مساله برایم سخت بود. فکر نمی کردم کارگردانی پیدا شود که به این سبک کار کند.
وی افزود: وقتی به اجرای رضا ثروتی پیوستم خیلی خوشحال شدم و تصمیم گرفتم با این گروه کار کنم البته من دو ماه دیرتر به گروه پیوستم، اما تا امروز همه چیز خوب پیش رفته است.
بهرامی تاکید کرد: من در این نمایش نقش خاصی نداشتم، اما مانند تکه های پازل وقتی در کنار سایر گروه قرار می گرفتم شکل یک پازل کامل را پیدا می کردیم.
این هنرمند ادامه داد: در این نمایش همه بازیگران چارچوب خاصی دارند که اندازه نقش هاشان به یک اندازه است؛ نه بیشتر از دیگری است و نه کمتر و این ساختار درستی را برای پیش بردن نمایش رقم می زد.
وی تاکید کرد: هر چه اجرا پیش تر می رود بازیگران هویت خود را روی صحنه بهتر پیدا می کنند و این همان خواسته رضا ثروتی است.
در پایان نشست از عوامل این دو اجرا تقدیر شد.