عکس‌هایی از”پنجره‌ها”

«اولین باری که نمایش را می‌بینم، خودکار سبک عکاسی را مشخص می‌کند.»
به گزارش سایت ایران تئاتر، همزمان با اجرای نمایش”پنجره‌ها” نمایشگاه عکس‌های شکوفه‌ هاشمیان و مسعود پاکدل از تمرینات و اجراهای این نمایش در تالار اصلی مجموعه تئاترشهر برگزار شده است.
شکوفه هاشمیان در گفت‌وگو با سایت ایران تئاتر، گفت:« من از زمان شروع تمرینات و از هنگام دورخوانی‌ها که در خانه آقای آئیش برگزار می‌شد سر تمرینات حاضر شدم و از زمان حضور گروه در مجموعه تئاترشهر هم مجموعاً هفت یا هشت جلسه از نمایش عکاسی کردم، اما با توجه به بد بودن نور در سر تمرینات از آن عکس‌ها در نمایشگاه استفاده نکردم و 90 درصد عکس‌ها از تمرینات نهایی است که با نور کامل انجام می‌شد.»
وی در ادامه افزود:«وقتی می‌خواهم از نمایشی عکاسی کنم از خود کار الهام می‌گیرم و اولین باری که کار را می‌بینم خود کار سبک عکاسی را مشخص می‌کند.»
هاشمیان خاطر نشان کرد:«در ارتباط با نمایش”پنجره‌ها” احساس من این بود که این خانه‌ها نماد یک زندگی در حال سقوط هستند به همین خاطر از کادرهای کج استفاده کردم و انگار این آدم‌ها در حال افتادن هستند. بن مایه نمایش روی زلزله است و من هم سعی کردم در عکس‌ها این زلزله و سقوط را نشان بدهم.»
وی در پاسخ به این پرسش که مجموعاً چند عکس از تمرینات این نمایش گرفته است گفت:«به خاطر این که با دوربین دیجیتال عکاسی می‌کنم. عکس‌های زیادی می‌گیرم ولی در نهایت 100 عکس را انتخاب کردم و از میان آن‌ها این 24 فریم انتخاب شد که این انتخاب برایم خیلی سخت بود و فکر می‌کنم 24 فریم عکس برای این نمایش خیلی کم است و امیدوارم این تعداد عکس که انتخاب کردم نشان دهنده نگاه من به نمایش باشد.»
وی درباره تفاوت عکس‌های خود با عکس‌های مسعود پاکدل گفت:«فکر می‌کنم خصوصیت اصلی عکس‌های من جوان بودن است، جوان بودن به معنای خام بودن مد نظرم است. مسعود پاکدل با یک تجربه 10 ساله عکاسی تئاتر و سینما از این نمایش عکس گرفت و من خودم را شاگرد او می‌دانم. همچنین باید از دوستی‌‌های مریم محمدی و محبت‌های سیامک زمردی‌مطلق هم تشکر کنم.»
گفتنی است این نمایشگاه با حمایت‌های موسسه چاپ”الوان” برگزار شده است. هاشمیان در این باره گفت:«اسپانسر ما در برگزاری این نمایشگاه موسسه”الوان” است که یک گروه حرفه‌ای چاپ هستند و این اولین کاری است که در راستای چاپ عکس انجام داده‌اند. ما عکس‌ها را در قطع 70×50 چاپ کردیم و اگر قرار بود خودمان و یا تئاترشهر این کار را انجام دهیم هزینه خیلی بالایی داشت ولی گروه الوان لطف کردند و با ما همکاری کردند که فکر می‌کنم این همکاری برای هر دو طرف مفید باشد.»
در این نمایشگاه در مجموع 48 عکس در معرض دید قرار گرفته است که هر کدام از دو عکاس 24 عکس از کارهای خود را در نمایشگاه قرار داده‌اند.
مسعود پاکدل نیز درباره این نمایشگاه گفت:«من چهار اجرا را به طور کامل دیدم و عکاسی کردم و چیزی در حدود 800 فریم عکس گرفتم که از بین آن‌ها این مجموعه را انتخاب کردم.»
وی افزود:«”پنجره‌ها” از آن نمایش‌هایی است که عکاسی از آن مشکل است چون خود نمایش از چند قاب تشکیل شده است و خودش به نوعی این عکس‌ها را به نمایش گذاشته است و سخت است که در این نمایش چیزی را به مخاطب با عکس نمایش داد که تماشاچی آن را ندیده باشد چون عکاس سعی می‌کند چیزی را ارائه دهد که تماشاگر ندیده است.»
وی در پاسخ به این پرسش که آیا عکاس از زاویه دید نمایش باید عکاسی کند و یا این که می‌تواند نگاهی مستقل داشته باشد؟ گفت:«هر عکاسی زاویه دید خود را دارد و ممکن است نگاه او ربطی به نمایش نداشته باشد چون حرف تئاتر یک چیز است و عکس به شکل دیگری با مخاطب صحبت می‌کند ولی اگر عکسی که از تئاتر گرفته می‌شود بتواند گویای نمایش هم باشد و مفهوم نمایش را نشان دهد، عکاس کار بزرگی کرده است.»
وی در مورد تفاوت نگاه خود با نگاه شکوفه‌ هاشمیان گفت:«از جسارت خانم هاشمیان خیلی خوشم آمد. او نگاه معمول عکاسی را شکسته و کادر بندی‌ها را آزاد گذاشته است. عکس‌های وی به شکل کلاسیک نیست. من خودم کمتر از این کارها می‌کنم که از قواعد کلاسیک خارج باشد اما این نوع نگاه را هم دوست دارم.»
وی در ادامه افزود:«خیلی دوست داشتم بتوانم زمان بیشتری برای این کار بگذارم ولی چون می‌خواستند نمایشگاه با اجرای نمایش همزمان باشد عکس‌ها را سریع تهیه کردم.»
پاکدل درباره وضعیت کلی عکاسی تئاتر گفت:«در این زمینه تلاش‌های زیادی شد، عکاسی تئاتر قبلاً این قدر جدی نبود. من خودم خیلی تلاش کردم که آدم‌های متخصص جذب این رشته شوند و فکرمی‌کنم موفق هم بودیم، الان تعداد عکاسان تئاتر خیلی زیاد شده است، در حالی که زمانی من خودم تنها و به همراه یکی یا دو نفر دیگر کار عکاسی تئاتر می‌کردیم اما در حال حاضر عکاسان سینما هم عکاسی تئاتر می‌کنند و این اتفاق خیلی خوبی است.»