یادداشت ”مهدی مشهور” کارگردان نمایش ”کلمات و مرد”

" کلمات و مرد" داستان ساده ای دارد، انسانی روبروی خود قرار می گیرد، در خود تنیده می شود و نیروهای خیر و شر درون را کنکاش می کند. ساده بدین معنی که این نیروها، نیروهای خیر و شر همواره با ما همراه هستند به سادگیِ زندگی، فقط کافی است آن ها را دید و تئاتر چه هنرمندانه آنچه را نمی بینیم برایمان عریان می کند.

از زمانی که کلمات و مرد شکل گرفت، نمی دانستیم شکل و شمایل اش چگونه خواهد شد، در واقع به آن فکر نمی کردیم، مهم برایمان دغدغه ای بود که مدت ها همراهمان بود و در کنارمان زندگی می کرد. اندیشه ای که می خواستیم بقیه هم بدانند و تجربه اش کنند، می خواستیم آنچه در تمرین ها و اتودهای کارگاهی هر روز بیشتر و بیشتر برایمان روشن می شد را با تماشاگران در میان بگذاریم، مهم نبود که این تماشاگر قرار است ایرانی باشد یا اروپایی یا امریکایی، بلکه تجربه های روشن و عمیقی بود که با روح و جان انسان سر و کار داشت، مهم نبود که در تئاتر شهر با آن زرق و برق و جذابیت هایش اجرا شود یا تماشاخانه ماه حوزه هنری که سال ها مورد بی مهری قرار گرفته بود و کمتر کسی حتی اسم آن را شنیده بود، مهم نبود این اندیشه ها که همراهمان بود در آلمان و فرانسه با تمدنی ژرف و فرهنگی پیشرو اجرا شود یا در لیتوانی که مردمش پس از جنگ و سال ها مبارزه با بحران های شدید مالی و اقتصادی روبرو بودند. مهم برای ما تبادل افکار  بود و به اشتراک گذاشتن اندیشه.
 نمایش که شکل گرفت متوجه شدیم زبان حذف شده است و این مسأله ناخودآگاه بود، گویی آنجا که زبان الکن می شود حرکات و اصوات به کمک مان می آمدند، اصواتی که کنار ما هستند و نمی شنویمشان و حرکاتی که در زندگی امروز ما پر از رمز و راز و اشاره اند و کمتر مورد توجهمان قرار می گیرند. ما فقط سعی کردیم بخشی از زندگی پیرامون، آن بخشی که در روزمرگی گم شده است را به کمک هنر تئاتر یک بار دیگر پیش روی مخاطب بگذاریم تا بلکه دقایقی و حتی ثانیه ای دوباره آن را ببیند و فکر کند که می شود کمی تعمق کرد، کمی از روزمرگی رهانیده شد و روبروی خود قرار گرفت.
" کلمات و مرد" یک تجربه است، تجربه رنج، که گویی  از ازل تا ابد به حیات خود در روح و جان آدمی ادامه می دهد. شاید امروزه به مدد جادوی سینما یا بسیاری ابزار های محصول دنیای مدرن بتوان تجربه عشق و زندگی زیبا را در خیال دید اما در دنیای واقعی آنچه درون مان است و در تنهایی گاه می بینیمش ترس است، ترس از تنهایی و شکست خوردن در تنهایی. توصیف نابِ تجربه رنج، خود زیبایی شناسی است، درست همانطور که آدرنو می گوید: زیبایی شناسی چیزی نیست مگر تاریخ (پنهان) تجربه رنج.