یادداشت کارگردان نمایش خیابانی ”نقاش”

همواره شنیده ایم که نمایش خیابانی، نمایشی پیشرو است، فاصله ها را از میان  بر میدارد و خودش را در سطوح مختلف جامعه تعریف می کند.

وقتی در انتهای سال 90 تئاتر خیابانی را انتخاب کردیم نیز اعتقاد داشتیم تئاتر خیابانی زنگ تفریح نیست، برای پوشاندن پلیدی ها خلق نشده و زبان روح و روان مردم را خوب میداند.

می خواستیم از جامعه ای که در آن زندگی می کنیم بگوییم اما بیزاریمان از کلی گویی و شانه از بار مسئولیت کنار کشیدن های رایج، آغاز سفری بود که گروه را با تمام جان به سوی خود کشید.

"نقاش" در مسیری پر از مباحثه های روانشناسی، جامعه شناسی و قضایی شکل گرفت. مجموعه ای از گزارش ها، پرونده ها و اخبار تاسف باری که کامبیز اسدی، از حوادث اسیدپاشی گردآوری کرده بود و به کوشش اعضای گروه هر لحظه دقیق تر، گسترده تر و کارشناسی تر می شد، در قالب اجرایی شورایی و پس از سه مرحله بازنویسی شد. نمایش خیابانی "نقاش"که تمامی آن هایی که در کنارش بودند و هستند و خواهند بود، این همراهی را پاس می دارند و به آن می بالند.

ابتدا می خواستیم پرده از پلشتی ها برداریم، هشداری بدهیم، آنچه سرسری می گیرند را یک بار دیگر نشان بدهیم و برویم؛ اما امروز در حیرت زخم های تماشاگرانمان، خلع سلاح و مبهوت تا پاسی از شب می ایستیم تا درد هایشان را میان انسان هایی که امین یافته اند بیان کنند.

"نقاش"برای من نقش رنج انسان هایی است که ناله ای را در سکوت روزمرگی خویش فرو خورده اند و عجب که چه بسیارند!

همراهان نمایش خیابانی "نقاش"از حسن محمدی، نوشین سلیمانی، محمد کنگرانی، حسام کلانتری، نازنین سهامی زاده، روزبه خوشنودی و کامبیز اسدی گرفته تا برادر و مشاورم علی شایان فر، مجید امرایی، رضا امامی، شهرام کرمی، بابک تن و همه آنهایی که باید نامشان باشد، چرا که تشویق هایشان حمایت مان کرد ... سپاسگذارم!