فستیوال نمایشنامه‌خوانی تالار مولوی گشایش یافت
مراسم افتتاحیه نخستین فستیوال نمایشنامه خوانی تالار مولوی با حضور جمعی از علاقه‌مندان و هنرمندان تئاتر، شامگاه روز گذشته در تالار اصلی مولوی برگزار شد.
ایسنا: مراسم افتتاحیه نخستین فستیوال نمایشنامه خوانی تالار مولوی با حضور جمعی از علاقه‌مندان و هنرمندان تئاتر، شامگاه روز گذشته در تالار اصلی مولوی برگزار شد.
در این مراسم، مهدی مکاری، مدیر تالار مولوی طی ارائه سخنانی، گفت: بنای هر نمایش بر ستون‌های متنی محکم ودقیق استوار می‌شود بنابراین متن، روح هر نمایش است.
به گفته وی، نمایشنامه‌خوانی فرصتی است برای به صحنه آمدن متن، در این شیوه متن همانند دیگر عناصر صحنه، خود را به نمایش می‌گذارد. وی ادامه داد: نمایشنامه‌خوانی، مرحله‌ای از تمرینات اجرایی یعنی دورخوانی است، در این شیوه، تمرین می‌شود به همین دلیل کارکردی آموزشی می‌یابد.
سپس کامبیز زاهد‌پور، مدیر اجرایی فستیوال، گزارش خود را ارائه کرد.
وی گفت: مدتی بعد از رونق جریان نمایشنامه‌خوانی، جای خالی آن را در سالن‌های تئاتر می‌دیدیم، به همین دلیل با آقای مکاری صحبت کردم .
تا بتوانیم از تالار مولوی به عنوان یکی از اصلی‌ترین پایگاه‌های تئاتر دانشگاهی، جهت برگزاری این جلسات استفاده کنیم.
وی به کمبود امکانات برگزاری این فستیوال اشاره کرد و گفت: با دست خالی آمدیم اما خوشبختانه استقبال شد و درعین حال معتقدیم ادامه این جریان وابسته به حمایت مسئولان و حضور همه هنرمندان ودوستداران تئاتر است.
سپس ابوالفضل ورمرزیار، مجری مراسم با ارائه توضحیاتی درباره نحوه اجرای جلسات نقد و بررسی تصریح کرد:قرار است در هر جلسه یک کارشناس از کانون ملی منتقدان تئاتر برای حضور دعوت شود، ضمن اینکه مجری هر جلسه، یکی از کارگردان‌هایی است که خود در فستیوال برنامه دارد.
به گزارش ایسنا، درادامه مراسم فرهاد ناظرزاده کرمانی با ارائه سخنانی درباره نمایشنامه‌خوانی، گفت: همواره تعداد داوطلبان و علاقه‌مندان تئاتر بیش از امکانات موجود است، به همین دلیل من سالها پیش پیشنهاد کردم جلساتی را برای روخوانی نمایشنامه‌ها اختصاص دهیم و یکی از اساتید را دعوت کنیم تا آن جلسه رانقد کند.
ناظرزاده اضافه کرد:نمایشنامه‌خوانی در آغاز، یکی از مراحل رسیدن به صحنه‌ای است که اصطلاحا دورخوانی نامیده می‌شود اما در روم باستان، نمایشنامه‌هایی صرفا برای خوانده شدن ،نه برای صحنه به نگارش درمی‌آمدند که به اصطلاح به آنها reading play گفته می‌شد.
وی تصریح کرد: نمایشنامه‌نویس در مقایسه با شاعر غنایی و داستان‌نویس، این ویژگی را دارد که نمایشنامه را مستقیما برای مخاطب نمی‌نویسد بلکه برای نمایشنامه‌ساز به نگارش درمی‌آورد.
این پژوهشگر تئاتر متذکر شد: نمایشنامه‌نویسان بزرگ دنیا، خانه خود را به محفلی برای تئاترو نمایشنامه تبدیل کرده بودند و همین تئاترهای محفلی در پیدایش جریان نمایشنامه‌خوانی بسیار موثر بود.
وی، نمایشنامه‌خوانی را هنری مستقل توصیف کرد و گفت: گرچه هیچ الگوی جهان گستری برای روخوانی نمایشنامه وجود ندارد اما موضوعاتی وجود دارد و کم و بیش رعایت می‌شود.
وی توضیح داد: در نمایشنامه‌خوانی برخلاف اجرای صحنه‌ای، کارگردان در صحنه حاضر و گزارشگر نمایشنامه است ضمن اینکه نمایشنامه‌خوانی برخلاف اجرای صحنه‌ای به شکل حضوری نقد می‌شود.
وی در پایان اظهار امیدواری کرد: ایرانیان به زودی شیوه خاص نمایشنامه‌خوانی خود را پدید آورند که تنها ویژه ایران باشد.