یادداشت ”مسعود طیبی” کارگردان نمایش ”آهنگ های شکلاتی”
روزها از پی اولین گفت و گوی من با استاد اکبر رادی می گذرد. روزهای زیادی را در روبه روی ایشان در دفتر کارشان نشستم، از همه چیز سخن گفتم، این بزرگ مرد همه را می شنید و راهنمایی می کرد، دیگر تئاتر تنها بخشی از دلیل من برای در کنار استاد بودن بود، چرا که رادی کبیر می گفت: «انسان نشانم بده، انسانی گرم و معاصر که صدای جِرجِر استخوانم را در او بشنوم؛ انسانی سرشته به ایمان و رنجِ منتشر که تمامِ اعتبار و درخشش پلاتوی تو بسته به جمال اوست.
و بی او بدان که صحنه سیاه است؛ یک غار مدرن، بی‌نور، سرد که اشباح سرگردانی در سجاف آن بیهوده راه می‌روند و آیا نوبت به غارهای مدرن و تیره آغازیان رسیده است؟... خوب من! همیشه یکی هست که عاشقانه بخواند». بعد از "تانگوی تخم مرغ داغ"، "خانمچه و مهتابی"، "کاکتوس"، "در مه بخوان"، "آهنگ های شکلاتی" آخرین تلاش من و گروه هنری میزانس در اجرای آثار استاد اکبر رادی است. همه گروه پیوسته در روند تمرین آثار استاد در حال کشف هستند. نویسنده ای که می گفت: « معنی عالم برای من همه در فرم است.» او از انسانیت می نوشت؛ از انسانی که در بند خودش است، می خواست او را آزاد کند تا معنی انسان بودن را تجربه کند، برای من که هم پایان نامه مقطع کارشناسی و هم کارشناسی ارشدم در مورد استاد رادی بوده است، نکته ای واضح و مبرهن است.