جلسه سیاست گذاری یازدهمین جشنواره ”تئاتر بومی تیرنگ” برگزار شد

به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر، پس از برگزاری نشست آسیب شناسی دهمین جشنواره "تئاتر بومی تیرنگ"،  که 10 شهریورماه در حوزه هنری مازندران برگزار شد، نخستین جلسه سیاست گذاری دوره بعدی این جشنواره، عصر روز گذشته، 18 شهریورماه، با حضور جمعی از کارشناسان و هنرمندان استان همچون مهدی رمضانی، مجتبی دهدار، علیرضا سعیدی، یاسر محمودی، مصطفی اژدرپور، غنچه شکوهیان، صاحب آهنگر، فاطمه مکاری و رستم کیاکجوری، مسئول واحد نمایش حوزه هنری مازندران، در این مرکز برگزار شد.
در این جلسه، که با هدف رفع معایب دوره دهم در یازدهمین دوره این جشنواره برگزار شد، مستقل شدن دوباره جشنواره "تیرنگ" و جداسازی آن از روند انتخابی جشنواره سراسری تئاتر ماه، به عنوان نخستین تغییر و آغازی بر تغییرات جشنواره مورد تأکید قرار گرفت.
مصطفی اژدرپور در این خصوص اظهار کرد: لازم است تمام وجوه جشنواره از برنامه ریزی، اعلام فراخوان و امور اجرایی گرفته تا انتخاب داوران و امور تخصصی در داخل استان انجام شود.
یاسر محمودی نیز اهمیت نظرات هنرمندان حاضر در جلسه را برای حوزه هنری مازندران مورد تأکید قرار داده و گفت: یازدهمین دوره جشنواره تئاتر تیرنگ در سال آینده، مبتنی بر نظرات و مصوبات جلسات سیاست گذاری خواهد بود.
لزوم تدوین شیوه نامه و تعریف تشکیلاتی اعضای این جلسه، نکته مورد تأکید علیرضا سعیدی بود که در این رابطه یادآور شد: برای تعیین خط مشی و هدفمندی جلسات آتی، توجه حوزه هنری به این نکته ضروری است.
اشاره به این موضوع، پرسش صاحب آهنگر درباره میزان اثربخشی مصوبات این جلسات بر تصمیم‌گیری‌های اجرایی حوزه هنری  را در پی داشته و مجتبی دهدار نیز گسترش اختیارات اعضای جلسه از سیاست گذاری جشنواره "تیرنگ" به کلیه فعالیت های نمایشی حوزه هنری و الزام آور شدن مصوبات آن را خواستار شد.
مهدی رمضانی الزام آور نبودن مصوبات شوراها و مجامعی از این دست برای دستگاه های دولتی و نهادهای حاکمیتی را یادآور شده و در عین حال، بهره گیری بهینه حوزه هنری مازندران از پیشنهادات مطرح شده در این جلسه و جلسات آتی سیاست گذاری را مورد تأکید قرار داد.
اشاره به دوره های گذشته جشنواره "تیرنگ" از سوی غنچه شکوهیان و انتقاد از ترجیح دادن تازه کاران به هنرمندان پرسابقه استان، موضوع دیگری بود که بحث را به سمت اتخاذ راهکاری برای جذب هنرمندان شاخص و باتجربه استان برده و رفع موانع موجود در این مسیر را اولویت نخست جشنواره قرار دارد.
مهمترین نکته طرح شده در این جلسه، بومی نبودن بیشتر نمایش های جشنواره "تیرنگ" در دوره های گذشته بود که به عنوان بزرگترین مشکل این جشنواره اعلام شده و در همین رابطه، رستم کیاکجوری، مسئول واحد نمایش حوزه هنری مازندران، از اعضای جلسه خواست راهکارهای خود را برای حل این مسئله ارائه کرده و به حوزه هنری مازندران کمک کنند.
در این رابطه علیرضا سعیدی به جلسه آسیب شناسی 10 شهریورماه اشاره کرده و راهکار سفارش متون بومی به نویسندگان استان را مؤثر دانست.
مجتبی دهدار نیز با طرح این سوال که اساساً بوم چیست و آیا تئاتر اصلاً قابلیت بوم دارد، عنوان کرد که تئاتر به واسطه رویکرد انتقادی اش قابلیت یادواره و پاسداشت را نداشته و در این قالب نمی گنجد.
اما راهکار پیشنهادی مهدی رمضانی برای کمک به بومی شدن نمایش ها، تزریق نگاهی تازه به جشنواره و تغییر زاویه دید نسبت به واژه «بومی» با توجه به واقعیات روز جامعه هدف، یعنی مردم استان مازندران بوده است که به گفته وی، بیش از آنکه "بومی" باشند، متأثر از رسانه ها، "ملی" شده اند.
مهدی رمضانی در این خصوص اذعان کرد: امروزه مردم مازندران به ویژه قشر شهرنشین، مدرن شده اند، اما هنوز بخش زیادی از تفکرات و اعتقاداتشان بومی است؛ در آپارتمان زندگی می کنند، گویش و پوشش محلی ندارند و در ظاهر امر، فرقی با مردم شهرهای دیگر کشور ندارند. اما برای مثال، در عید نوروز به "مـارمه" (mârmə) فکر می کنند و برایشان مهم است که چه کسی پس از تحویل سال نو، اول از همه وارد خانه شان شود. شاید ظواهر بومی، از زندگی مدرن شده امروز مردم حذف شده باشند، اما باورهای بومی همچنان در ذهن ها باقی است.
مهدی رمضانی پیشنهاد کرد: در جشنواره "تیرنگ" سال آینده، علاوه بر نمایش هایی که مستقیماً به موضوعات ملموس بومی می‌پردازند، بخشی جدید متناسب با واقعیات مطرح شده جامعه امروز استان نیز ایجاد شود که در آن، تولیدات نمایشی با روبنـای امروزی و زیرمتن بومی یا به عبارت دیگر، «نمایش های مدرن با اندیشه بومی» ارائه شوند.  بر این اساس، هم ایده هایی فراوان برای تولید متون نمایشی جدید در اختیار نمایشنامه نویسان استان قرار می گیرد و هم قرابت بیشتری میان نمایش ها و تماشاگران آن ها به وجود می آید. در کنار استفاده از عناصر دیداری و شنیداری بومی مانند دکور، لباس و گریم مبتنی بر شاخصه های فولکلوریک و همینطور موسیقی، آواز و گویش محلی در نمایش هایی که مستقیماً داستان های بومی را در فضایی کاملاً بومی به تصویر می کشند، آثاری نیز می تواند در این بخش جدید پذیرفته شوند که در یک بستر امروزی و ملموس، مفاهیم و باورهایی بومی را دستمایه قرار دهند.
فاطمه مکاری با اشاره به اینکه می بایست زندگی روزمره و سلیقه بومی مردم را نیز در نظر داشت بیان کرد: با نظر آقای رمضانی موافقم که باید نگاهی مدرن تر داشته باشیم، چه بسا این روش بابی شود برای نویسندگانی که اینگونه می نویسند.
علیرضا سعیدی نیز ضمن تأکید بر لزوم پیوند خوردن خرده فرهنگ ها به زندگی روزمره مردم، موافقت خود را با این دیدگاه اعلام کرد و گفت: موافقم که یکی از رویکردهای "تیرنگ"، کمک به کاربردی شدن خرده فرهنگ ها و خارج کردن آن ها از ویترین های تزئینی است و از این رو، با پیشنهاد مطرح شده موافق. آثاری از این دست می تواند در کنار نمایش هایی با فضای کاملاً بومی، به جشنواره "تیرنگ" کمک کند.
مصطفی اژدرپور و یاسر محمودی نیز با گنجاندن این بخش در کنار بخش قبلی و ثابت جشنواره موافقت کرده و مجتبی دهدار مخالفت خود را با این پیشنهاد اعلام کرد و آن را زمینه ای برای خلط مباحث در مورد واژه «بومی» دانست.
مهدی رمضانی در ادامه دیدگاه های ارائه شده، گنجاندن بخش «آئین های نمایشی" در جشنواره "تیرنگ" را پیشنهاد کرده و اظهار داشت: این ایده ی آقای دلشادی مدیر حوزه هنری بود که در گفتگوی اخیری که با هم داشتیم از سوی ایشان مطرح شده و می تواند زمینه ای مناسب برای شکل گیری طرح های نمایشی جدید برای دوره های آتی این جشنواره ایجاد کند.
کلیات پیشنهاد اجرای «آیین های نمایشی» در بخش جنبی جشنواره و همچنین افزودن بخش "نمایش های مدرن با اندیشه بومی" در "تیرنگ" 1393، مورد تأیید و تصویب اعضای جلسه قرار گرفته و همچنین عنوان جشنواره تیرنگ و مشخصاً حفظ یا حذف واژه «بومی» در این عنوان، موضوع دیگری بود که پس از بحث و بررسی در جلسه، عدم تغییر در عنوان «جشنواره تئاتر بومی تیرنگ» به تصویب رسید.
جزئیات تنظیم فراخوان، تعریف نحوه نگارش متون و تولید نمایش های بومی، بحث دیگر جلسه روز گذشته بود که کلیات و مقدمات آن مطرح شده و شرح و بسط این موضوع، به دلیل اهمیت بحث و پایان زمان جلسه، به دومین نشست سیاست گذاری جشنواره موکول شد.