”فریبا کامران”: تئاتر خانه اصلی من است

کامران در "عروسک های سکوت" به کارگردانی سمانه زندی نژاد، نقش روح یک مادر رنج کشیده را بازی می کند؛ گرچه او در دو اجرای جشنواره ای این نمایش حضور نداشت، اما در اجرای عمومی آن توانسته به خوبی در نقش خود ظاهر شود. به همین بهانه، "فریبا کامران" در گفت و گویی کوتاه با سایت ایران تئاتر، به چهار پرسش ما پاسخ داد.
1. چرا معمولا با فاصله های طولانی و با سخت گیری در عرصه نمایش ظاهر می شوید؟
آخرین نمایشی که در آن بازی کردم، نمایش «رپرتواری از آثار گروه تئاتر دن کیشوت با رونمایی از محسن» کار علی اصغر دشتی در سال 90 بود. پیش از آن هم نمایش "ایوانف" را با امیررضا کوهستانی کار کرده بودم. تئاتر خانه اصلی من است. وقتی می خواهم نمایشی کار کنم، حتما باید فضای آن را دوست داشته باشم. گاهی اوقات از متن آن خوشم نمی آید و گاهی با زمان کاری من همخوانی ندارد. سعی می کنم، خیلی پشت سر هم کار نکنم. نه اینکه پیشنهادهای زیادی داشته باشم، ولی از میان همین تعداد اندک هم سعی می کنم آن هایی را که بیشتر دوست دارم، بپذیرم و معمولا هم این اتفاق می افتد.
2. به عنوان یک بازیگر حرفه ای و باسابقه، چگونه با سمانه زندی نژاد، که دومین تجربه حرفه ای خود را در تئاترشهر روی صحنه می آورد، به تعامل رسیدید و  همکاری تان با هم چگونه بود؟
به سمانه زندی نژاد اعتماد زیادی داشتم، به این دلیل که معتقدم وقتی شما به لحاظ روحی به کسی اعتماد می کنید، می توانید خودتان را خیلی راحت به دست او بسپارید. حتی اگر کارگردان جوانی مثل زندی نژاد باشد. متن نمایشنامه، متن خیلی خوبی بود. متاسفانه سمانه را پیش از این چندان نمی شناختم، اما می دانستم کار قبلی او خیلی موفق بوده. وقتی او را دیدم، از طریق نشانه هایی که در برخورد او وجود داشت، متوجه شدم با یک جوان خوش فکر و هنرمند طرفم که کلی ایده در سر دارد. مطمئنم خانم زندی نژاد اتفاقات خوبی در پیش رو دارد. گاهی اوقات، بسیاری از افراد سابقه بیشتری دارند و حرفه ای ترند، ولی واقعا نوع سلیقه و فکرشان کهنه است و طبیعی است شما چندان با آن ها هم سلیقه نباشید.
3. آیا جریان تئاتر کشور را دنبال می کنید. ارزیابی شما از وضعیت بازیگری در تئاتر امروز چگونه است؟
وقتی می خواهم نمایشی را ببینم، تحقیق می کنم. بیش تر اوقات تمایلی برای دیدن بسیاری از نمایش ها، به رغم تمام جنجال هایی که به پا می کنند، ندارم. برخی نمایش ها مثل جرقه ای می آیند و می روند، اما این حرکت تداوم ندارد و این اصلا به صلاح جریان هنری مملکت ما نیست. در عرصه بازیگری هم، بچه های خوب و بااستعدادی داریم، بازیگرانی که شیوه بازی شان به روز و تحسین برانگیز است، ولی این رویداد هم در این جریان جایی برای عرض اندام ندارد و ممکن است در چنین وضعیتی تداوم نداشته باشد و حتی گم شود. بسیاری از نمایش هایی که می بینیم، به فراموشی می سپاریم.
4. تاکنون دوست داشته اید با کدام یک از کارگردان ها کار کنید، ولی موقعیت یا فرصتش برایتان پیش نیامده است؟
به طور مشخص نمی توانم از کسی نام ببرم، ولی همیشه دلم می خواهد با کارگردانی کار کنم که فکر جوانی دارد. گروه هایی که تجربه گرا هستند، برای من جذابیت بیشتری دارند. در کنار چنین کارهایی، گاهی دوست دارم، یک اجرای کلاسیک هم داشته باشم، ولی به شرطی که همه چیز آن درست باشد. در بین کارگردان های جوان، گاهی افرادی را می بینید که خیلی خلاق و پر ایده اند و برعکس، در میان کارگردان های قدیمی تر، هنرمندانی هستند که عملا حرف و فکر تازه ای ندارند.