یادداشت ”آزاده گنجه” کارگردان نمایش ”نجواهای بی اجازه”

به این منظور، آزاده گنجه، کارگردان این نمایش، یادداشتی را در اختیار سایت ایران تئاتر قرار داده که در زیر می خوانید:
تهران و خیابان هایش، تهران و ماشین ها، تهران و تاکسی ها و زمزمه ها و گفت و گوهای خصوصی ما در عرصه عمومی.
 یک تاکسی هر روز از ساعت 7 شب در خیابان بزرگمهر منتظر شماست تا چند دقیقه ای همراه هم نمایشی محیطی را تجربه کنیم؛ تجربه ای که بی اغراق در هر بار اجرا برای ما گروه اجرایی نیز یگانه و غیرقابل پیش بینی است؛ به خصوص برای چهار بازیگری که هر روز چهار بار با سه تماشاگر، در لحظه هایی ناب هم نفس می شوند.  تماشاگرانی که دیگر نه بی حرکت و محسور از میان حفره سیاه سالن نمایش، بلکه در فاصله چند سانتی متری بازیگران نمایش شاهد-بازیگر رویدادها هستند.  
حضور تئاتر در یک فضای آشنای قدیمی شهری یعنی همان تاکسی، که از کودکی به شریک شدنش با دیگران عادت کرده ایم، شاید در ابتدا امری غریب به نظر برسد، اما چنانچه از نظرات تماشاگران چند شب گذشته برمی آید، ساده تر و قریب تر از انتظار ماست. بی شک دستیابی به این تجربه چندان هم ساده نبوده است، سختی هایی که با همراهی و همدلی تک تک اعضای قدیمی و جدید گروه نمایش "نجواهای بی اجازه" رفته رفته آسان شدند. اجرا در خیابان های شلوغ تهرانِ همیشه پرماجرا و غافلگیرکننده، در عین شیرینی پرمخاطره هم هست و نیاز به پویایی مداوم و هر لحظه گروه اجرایی دارد. همین خصیصه است که دستیار کارگردان و دستیاران صحنه را نیز به بطن صحنه اجرایی (خیابان) می کشد و  آن ها را در چنین اثری از حضور در حاشیه امن تر اجرا محروم می کند. علاوه بر این تهیه کنندگان و حامیان اثر را نیز چون بخشی جدانشدنی از اجرا به طور مداوم با چالش های تازه ای رو به رو می کند.  آن حجم از انرژی که مخاطب سخاوتمندانه در طول اجرا به بازیگران منتقل می کند، طبعاً نیازمند بازگشت انرژی ای به مراتب بیشتر است. تک تک ما در گروه "نجواهای بی اجازه" تلاش می کنیم تا پاسخی درخور به اعتماد و حضور تماشاگرانی بدهیم که ریسک حضور در نمایشی محیطی را می پذیرند. امیدواریم تلاش های ما و کسب مهارت های بیشتر در روند این اجراها روز به روز اثرگذارتر شوند.
ما شهروندان این کلانشهر هر روز دقیقه ها و ساعاتی را نشسته تنگ هم از خیابان های آشنا و گاه پرخاطره تهران عبور می کنیم. آنچه در این فضای آشنای هر روزه روی می دهد، مشارکت ما را طلب می کند؛ مشارکت ما در جان بخشی به صحنه و یا مشارکت اجتماعی ما در واکنش به آنچه در پیرامونمان می گذرد.. "نجواهای بی اجازه" هرچند زمزمه هایی هستند که هر روز گوش های تهران را پر کرده اند، اما تنها با حضور شما شنیده خواهند شد.