پیام نماینده انجمن نمایش استان سیستان و بلوچستان در کنگره بزرگ تئاتر کشور

* اکثر نویسندگان بومی شهرستان‌ به جهت ارتقاء سطح کیفی کار خود و همچنین برای برقراری ارتباط با مخاطبانی بیشتر سعی در کوچ از شهرستان کرده و به تهران عزیمت می‌کنند. آیا اگر امکان چاپ نوشته‌شان در شهرستان باشد و آیا اگر امکانات به صورت عادلانه در تمامی شهرستان‌ها تقسیم شود که نویسنده شهرستانی مجبور نباشد حرفه نویسندگی را به عنوان شغل چندم داشته باشد باز هم سعی در گریز از شهرستان را دارد؟ شما چه تصوری از راننده تاکسی، کارمند بایگانی دانشگاه آزاد و یا فروشنده سوپر مارکتی که نویسنده هم هست دارید.
* تماشاگران رکن اصلی یک نمایش را تشکیل می‌دهند. یعنی این که تئاتر بدون تماشاگر یعنی هیچ و باز هم شما سراغ دارید که نمایش در شهرستان برای تماشاگر نوشته و کار شده باشد؟ من که بعید می‌دانم چون ذائقه هنرمندان تئاتر شهرستان را داوران جشنواره‌ها به وجود می‌آورند و تمام آمال و آرزوی هنرمند شهرستان رسیدن به جشنواره تئاتر فجر است. چرا؟ آیا این امکان وجود ندارد که در پایتخت سالن‌ یا سالن‌هایی را جهت اجرای تئاتر شهرستان اختصاص داد که هنرمند شهرستانی با خیالی راحت از این که بالاخره در سال فرصتی به او داده می‌شود تا از امکانات پایتخت جهت ابراز وجود استفاده نماید. و این قدر خود را وقف جشنواره‌ها نکند و علی‌رغم میل باطنی دست به هر ترفندی جهت جلب نظر داوران برای رسیدن به جشنواره‌ها نزند. آیا این امکان برای مرکز هنرهای نمایشی نیست که جشنواره فجر را به شهرستان‌ها بیاورد تا شاید از این طریق سالن‌‌های نمایش شهرستان نیز بهتر شوند.
* چرا نباید هنرمندان استان‌ها این توانایی مالی را داشته باشند که به اجرای نمایش در استان‌های یکدیگر مبادرت ورزند و مردم استان‌های دیگر را با آداب، رسوم و مناسک استان خود آشنا کنند. چرا استان‌های مرزی که مناسبات فرهنگی و هنری مشترکی با همسایگان خود در کشورهای همسایه دارند به تبادل اجرای نمایش‌های سنتی آیینی در مناطق مرزنشین نمی‌پردازند.
* شما وقتی می‌توانید جهت ارتقای سطح کیفی تئاتر در انجمن خود مبادرت ورزید که بدانید به لحاظ مالی چه تعداد توانایی دارید و چگونه می‌شود این منابع مالی را در برنامه انجمن گنجاند. شما وقتی چشمتان به دست ادارات کل فرهنگ و ارشاد اسلامی است که کی، چه مقدار و چطور این منابع را در اختیارتان قرار می‌دهند چگونه می‌شود برنامه‌ریزی درازمدت کرد؟ و من فکر می‌کنم که باید انجمن‌های نمایش استقلال مالی داشته باشند و اعتبارات قبل از شروع سال در اختیار انجمن‌ها قرار گیرد که انجمن‌ها بتوانند بدون اضطراب از برخورد با مشکلات مالی برنامه‌های کلان خود را که اعم از تولید، آموزش و تجهیزات است را تهیه و تدوین نمایند.
* شکل آموزشی همیشه گریبانگیر تئاتر شهرستان بوده و هست. شهرستان‌های دور افتاده را که هیچ استادی تحویل نمی‌گیرد. حق هم دارد چون نمی‌تواند ده روز از وقت خود را در اختیار فلان شهرستان بگذارد. وقتی با دو روز بازی در فلان سریال مبالغ میلیونی به وی پرداخت می‌شود این منطقی است ده روز از وقتش را تلف نماید! حالا شما می‌توانید منتظر تام کروز و شون پن و نیکول کیدمن از شهرستان باشید!
در پایان این خرسندی و خوشحالی برای ماست که فردی سکان این کشتی طوفان زده را در دست دارد که خود از دل تئاتر شهرستان بالا آمده و ما با تکیه بر جناب آقای حسین پارسایی و همکاران گرانقدرشان افق‌های روشنی را نظاره‌گریم.