کارلو کتزی؛ نمایشنامه‌نویسی که به قصه‌های شرقی توجه داشت
کنت کارلو کتزی، نمایشنامه نویسی ایتالیایی که از قصه های شرقی بهره می برد و خالق قصه های پریان بود، در چنین روزی چشم به جهان گشود.
مهر: کنت کارلو کتزی، نمایشنامه نویسی ایتالیایی که از قصه های شرقی بهره می برد و خالق قصه های پریان بود، در چنین روزی چشم به جهان گشود.
کنت کارلو کُتزی (Count Carlo Cozzi) نمایشنامه‌نویس، شاعر و نظریه‌پرداز تئاتر ایتالیایی در 13 دسامبر (22 آذر ماه) 1720 میلادی در ونیز متولد شد. زمانی که کتزی پا به خانواده گذاشت، وضع مالی آنها بسیار خوب بود و جزو اشراف ایتالیا به شمار می‌رفتند، اما آرام آرام این شرایط رو به افول گذاشت. در دوره زندگی کتزی هنوز کلیسا و اعتقادات مذهبی در میان مردم رواج داشت، به همین خاطر والدین این نمایشنامه‌نویس او را به مدرسه‌ای فرستادند که دو کشیش آن را اداره می‌کردند تا علاوه بر تعالیم مذهبی، زبان و ادبیات نیز بیاموزد و با آثار نویسندگان مشهور دنیا آشنا شود. او برای نخستین بار در دوره نوجوانی همراه با خواهر و برادرهایش نمایشنامه را برای اقوام و آشنایان اجرا کرد که همین اثر موجب علاقمندی و تمایل او به تئاتر شد.
این نمایشنامه‌نویس ایتالیایی در سال 1741 به ارتش رفت و پس از بازگشت به مطالعه ادبیات به خصوص در زمینه کمدیا دلارته و کمدی فارس پرداخت. در سال 1747 همراه دوستانش یک جمع ادبی با عنوان "گرانا لیزچی" به وجود آورد که مهم‌ترین ویژگی این محفل ادبی مخالفت با جنبش‌های جدید در عرصه علوم، فلسفه و ادبیات بود. او طی مجادلاتی که با کارلو گلدونی (پیشرو در زمینه کمدیا دلارته) نمایشنامه‌نویس هم عصرش داشت، به خاطر احساس‌گرایی در عرصه کمدی و بدنام کردن طبقه اشراف به شدت او را مورد انتقاد قرار می‌داد.
مهم‌ترین ویژگی کتزی در نمایشنامه‌نویسی استفاده از قصه‌های پریان و افسانه‌های کهن بود. او بسیاری از داستان‌های قدیمی و ریشه‌دار شرقی (به خصوص شرق دور) را مورد مطالعه قرار داده بود و با استفاده از عناصر قصه‌پردازی و طرح کلی داستان‌های شرقی اقدام به نمایشنامه‌نویسی می‌کرد. به همین خاطر بسیاری از خصوصیات قصه‌های پریان و افسانه‌های مربوط به فقر و ثروت و عشق‌هایی که میان زنان یا مردان ثروتمند با مردان یا زنان فقیر با ویژگی‌های شرقی به وجود می‌آمد، در آثار او به وضوح قابل مشاهده است. این نمایشنامه‌نویس به سمت نگارش گونه‌ای از آثار نمایشی با عنوان افسانه‌های ساتیری (Fiab) گرایش داشت که در بالماسکه‌های کمدیا دلارته مورد استفاده قرار می‌گرفت. کتزی از سال 1761 تا 1765 دست به نگارش نمایشنامه‌هایی زد که آمیزه‌ای از قصه‌های شرقی و افسانه‌های ناپلی بود و تمامی این آثار به صورت کمدی ارایه شدند.
شاخص‌ترین نمایشنامه کتزی را "عشق سه نارنج" دانسته‌اند که در سال 1761 به نگارش درآمد و همان سال بر صحنه رفت که بسیار مورد استقبال مخاطبان ایتالیایی قرار گرفت. از دیگر آثار این نمایشنامه‌نویس مشهور ایتالیایی می‌توان به "غراب" (1761)، "توراندوت" (1762)، "شاه استاک" (1762)، "زن اهریمن" (1762)، "گدای خوشبخت" (1763)، "سبزقبای کوچولو" (1765)، "زعیم شاه دنیس" (1765) و "جرعه عشق" (1777) اشاره کرد.
کتزی برای مدت کوتاهی جنبش تازه‌ای در عرصه کمدیا دلارته به وجود آورد که از سال 1770 به سرعت رو به خاموشی و افول گذاشت. او در بین سال‌های 1797 تا 1798 خاطراتش را به تحریر درآورد. وی در چهارم آوریل 1806 در سن 86 سالگی چشم از جهان فروبست.