پریسا وثوقی: متون نمایشی بیش از امکانات رشد کرده‌اند
یکی از کارگردانان جشنواره نمایشنامه‌خوانی نیاوران، رشد کمی و کیفی متون نمایشی را بیش از امکانات اجرایی تئاتر کشور ارزیابی کرد.
مهر: یکی از کارگردانان جشنواره نمایشنامه‌خوانی نیاوران، رشد کمی و کیفی متون نمایشی را بیش از امکانات اجرایی تئاتر کشور ارزیابی کرد.
پریسا وثوقی، که در دومین جشنواره سراسری نمایشنامه‌خوانی فرهنگسرای نیاروان با نمایش "دو مرد، یک نیمکت" حضور دارد، یکی از دلایل رواج نمایشنامه‌خوانی را در ایران کمبود سالن کافی و رشد نمایشنامه‌نویسی می‌داند و می‌گوید: "متون نمایشی ما از نظر کیفی و کمی رشد کرده‌اند، اما امکانات اجرایی به نسبت آنها رشد نکرده‌اند. یکی از دلایلی هم که موجب می‌شود گروهها در اجرای نمایشنامه‌خوانی به صحنه‌آرایی و نورپردازی روی آورند و نقش‌خوانان جای بازیگران صحنه را بگیرند، همین کمبود امکانات برای اجرای صحنه است."
فردا در اولین روز جشنواره نمایشنامه‌خوانی نیاروان، "دو مرد، یک نیمکت" اثر چیستا یثربی روخوانی می‌شود. در این اجرای روخوانی، رضا پاکی و شاهین علایی‌نژاد به عنوان نقش‌خوان این اثر را طی 30 دقیقه روخوانی می‌کنند. این اجرای نمایشنامه‌خوانی که ساعت 15 در تالار گوشه فرهنگسرای نیاوران برگزار می‌شود، اولین اجرای دومین جشنواره سراسری نمایشنامه‌خوانی نیاروان است.
کارگردان نمایشنامه‌خوانی یکی از ویژگی‌های اجرای خود را روخوانی نمایشنامه توسط نقش‌خوانان بدون هیچ نورپردازی، صحنه‌آرایی و میزانسن می‌داند و می‌گوید: "نقش‌خوانان در این اجرا تنها با استفاده از فن بیان، میمیک و حرکات دست نمایشنامه‌خوانی می‌کنند."
وی درباره دلایل حضور خود در نمایشنامه‌خوانی نیاوران نیز می‌افزاید: "من سال گذشته نیز با نمایشنامه "نقل زنان سنگی" در جشنواره نمایشنامه‌خوانی نیاوران شرکت کردم و تابستان هم به ما امکان دو اجرای عمومی از این نمایشنامه‌خوانی در نیاوران داده شد. من معتقدم در این نمایشنامه‌خوانی‌ها می‌توان آثار جدید را مطرح کرد و آثار قدیمی را دوباره خواند و داوری کرد."
این کارگردان همچنین معتقد است : "متن "دو مرد، یک نیمکت" برای اجرای نمایشنامه‌خوانی مناسب‌تر از اجرای صحنه است. این نمایشنامه توضیح صحنه چندانی ندارد و شنونده را خسته نمی‌کند و شنونده می‌تواند برای شنیده‌های خود تصویر ذهنی ایجاد کند."
وثوقی همچنین یکی دیگر از دلایل رونق نمایشنامه‌خوانی را محدودیت‌های پیش روی گروهها در اجرای عمومی می‌داند و خاطرنشان می‌کند: "اگر نمایشنامه‌خوانی به شیوه درست خود (روخوانی) اجرا شود، نمی‌تواند برای اجرای صحنه آسیب یا مشکل تلقی شود و تأثیرگذاری آنها هم بیشتر خواهد بود."