این جایزه به مناسبت هفتادمین سال‌روز تولد این نمایشنامه‌نویس و داستان‌نویس معاصر در دی‌ماه راه‌اندازی می‌شود.
این جایزه به مناسبت هفتادمین سال‌روز تولد این نمایشنامه‌نویس و داستان‌نویس معاصر در دی‌ماه راه‌اندازی می‌شود.
ایسنا: جایزه‌ی نمایشنامه‌نویسی “غلامحسین ساعدی” به‌صورت سالیانه برگزار می‌شود.
این جایزه به‌مناسبت هفتادمین سال‌روز تولد این نمایشنامه‌نویس و داستان‌نویس معاصر در دی‌ماه راه‌اندازی می‌شود.
دکتر علی‌اکبر و فیروزه ساعدی، برگزارکنندگان این جایزه‌ی نمایشنامه‌نویسی هستند که تصمیم‌گیری‌های جزیی‌تر درباره‌ی آن اعلام خواهد شد.
غلامحسین ساعدی - از پایه‌گذاران نمایشنامه‌نویسی مدرن ایران - نخستین آثارش را از 1334 در مجلات ادبی به‌چاپ رساند. او در ابتدا به‌عنوان نمایشنامه‌نویسی برجسته با نام مستعار "گوهر مراد" شهرت یافت که در نوشته‌هایش مسائل اجتماعی را مورد توجه داشت.
آثار زیادی را در زمینه‌ی نمایشنامه منتشر کرده است؛ ازجمله: "کار بافک‌ها در سنگر" ، "کلاته‌ی گل"، "ده لال بازی (10 نمایش تانتومیم)"، "چوب به‌دست‌های ورزیل"، "بهترین بابای دنیا"، "پنج نمایشنامه از انقلاب مشروطیت"، "آی با کلاه آی بی‌کلاه"، "خانه روشنی (پنج نمایشنامه)"، "دیکته و زاویه (دو نمایشنامه)"، "پرواربندان"، "وای بر مغلوب"، "ما نمی‌شنویم، (سه نمایشنامه)"، "جانشین"، "چشم در برابر چشم" ، "مار در معبد"، "عاقبت قلم‌فرسایی (دو نمایشنامه)"، "هنگامه آرایان"، "ضحاک" و "ماه عسل".
غلامحسین ساعدی متولد 24 دی ماه سال 1314 در تبریز است. سال 1320 هم‌زمان با بمباران تبریز توسط ارتش روسیه، همراه خانواده به روستاهای اطراف شهر پناه می‌برند. بعد از کودتای 28 مرداد 1332 چند ماهی در زندان به‌سر می‌برد. سال 1334 به دانشکده‌ی پزشکی تبریز وارد می‌شود و از سال بعد با نشریه‌ی "سخن" همکاری می‌کند. بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشکده‌ی پزشکی برای ادامه‌ی تحصیل به تهران می‌آید که منصرف می‌شود و به سربازی می‌رود.
در همین سال یعنی سال 1341 مطب دلگشا را افتتاح می‌کند و با چهره‌هایی همچون احمد شاملو و جلال آل احمد آشنا می‌شود. در سال 1344 به‌منظور پژوهش در آداب و رسوم مردم حاشیه‌ی خلیج فارس به جنوب سفر می‌کند. در سال 1352 نشریه‌ی "الفبا" را منتشر می‌کند و دو سال بعد توسط ساواک دستگیر می‌شود و به زندان می‌افتد. سپس به آمریکا و انگلستان سفر می‌کند. با شاملو در نشریه‌ی "ایرانشهر" در لندن همکاری می‌کند و در سال 1357 به ایران برمی‌گردد و از سال 1361 زندگی‌اش را در پاریس پی‌می‌گیرد.
سه سال بعد یعنی در دوم آذرماه سال 1364 بر اثر خون‌ریزی داخلی، زندگی‌اش پایان می‌گیرد و در گورستان پرلاشز به خاک سپرده می‌شود.
آثار ساعدی دست‌مایه‌ی فیلم‌هایی نیز قرار گرفته است که ازجمله‌ی آن‌ها، فیلم‌های "گاو" (ساخته‌ی داریوش مهرجویی، 1348)، "آرامش در حضور دیگران" (ساخته‌ی ناصر تقوایی، 1349) و "دایره‌ی مینا" (ساخته‌ی داریوش مهرجویی، 1353) را می‌توان نام برد.