در این نمایشنامه هم به مانند سایر آثار حاتمی نگاه طنز دیده می‌شود و تجلی آن در زبانی است که مخصوص میادین بازی فوتبال است.

ایسنا: در نمایشنامه «‌فوتبال» مرحوم علی حاتمی ردپای تئاتر ابزورد دیده می‌شود.

محمدحسین ناصربخت، در جلسه نمایشنامه‌خوانی « فوتبال» با بیان این مطلب، گفت: در این نمایشنامه هم به مانند سایر آثار حاتمی نگاه طنز دیده می‌شود و تجلی آن در زبانی است که مخصوص میادین بازی فوتبال است، اما از طرفی به نظر می‌رسد که مثل آثار سایر نمایشنامه‌نویسان آن دوران تحت جنبش به نام « ابزورد» بوده است و حاتمی با پرداختن به موضوع فوتبال خواسته به موضوع بزرگ‌تری یعنی « بازی» بپردازد.

وی اضافه کرد: علی حاتمی در این نمایشنامه به سمت تمثیل می‌رود و با این زبان راجع به مسائل پیرامونی خودش و جامعه‌اش صحبت می‌کند. و از این جهت شاید این اثر امروزه خیلی جذابیت نداشته باشد، چون در هر حال امروز تجربه ما در حوزه ادبیات نمایشی خیلی بیشتر از آن دوران است و جنبش‌های ادبی هم فراتر از آن زمان است.

داوود بنی‌اردلان، کارگردان این برنامه نیز در ادامه به هدف گروه، « تی‌آرت» در روخوانی این نمایشنامه، اشاره کرد و گفت: تمام هدف ما تمرکز بر روی متون کهن فارسی است و در بررسی آثار نمایشنامه‌نویسان دهه چهل هم بیشتر علاقه داشتیم تا نمایشنامه‌هایی از دولت‌آبادی و رادی را کار کنیم ولی به دلیل نداشتن فرصت کافی « فوتبال» مرحوم حاتمی را تمرین کردیم و قصد داشتیم تا اجرایی کاملا ساده و روان از فوتبال داشته باشیم، پس کاری به محتوای فلسفی نمایشنامه نداشتیم و فقط یک بازی فوتبال را به تماشاگران نشان دادیم.

وی به کلیت این نمایشنامه اشاره کرد وافزود: در بخشهای پایان این کار احتیاج به حذف‌هایی بود ولی ما امکان حذف این کلیشه‌ها را نداشتیم، پس سعی کردیم تا در ساختار کلی متن فقط با رو متن کار داشته باشیم به خصوص اینکه فوتبال یک قضیه فراگیر است و احساس می‌شود که مطرح کردن چنین موضوعات فلسفی در رو چندان جالب نباشد.

بنی‌اردلان ادامه داد: متن به صورت کامل خوانده شد و در بخشهایی هم بداهه‌پردازی‌های توسط نقش‌خوانان به کار اضافه شد ولی اگر قرار باشد که اجرایی از این نمایشنامه داشته باشیم، حتما باید آن را بازنویسی کنیم چون موضوعات مطرح شده در نمایشنامه « فوتبال» به زعم من کاملا نخ‌ نما نشده است.

محمدحسین ناصربخت هم در این باره، گفت: فوتبال از دید علمی حاتمی یک «بازی» است، پس به شکل یک مسئله ظاهری خود را نشان می‌دهد بازیگران به تیپ بدل می‌شوند.

ناصربخت در پایان این جلسه با تاکید بر ضرورت روخوانی چنین متونی، گفت: متاسفانه، دانشجویان ما هیچ مروری بر روی نمایشنامه‌های قدیمی ندارد و برگزاری چنین جلساتی حداقل به این افراد کمک می‌کنند با نمایشنامه‌نویسان و هنرهای مختلف تئاتر آشنا شوند و هدف ما این است تا راهی باز کنیم تا چنین جلساتی هر چه بیشتر برگزار شوند، به خصوص که وضعیت کلی تئاتر شرایط مناسبی را برای اجرای صحنه‌ای همین کارها به وجود نمی‌آورد.