مرضیه برومند به عنوان یکی از افرادی که سالها در حوزه تئاتر کودک و نوجوان کارهای موفقی داشته است طی یادداشتی به مرور سرنوشت تئاتر کودک پرداخت.
مرضیه برومند به عنوان یکی از افرادی که سالها در حوزه تئاتر کودک و نوجوان کارهای موفقی داشته است طی یادداشتی به مرور سرنوشت تئاتر کودک پرداخت.
ایسنا: مجمع عمومی انجمن تئاتر کودک روز گذشته با حضور تعداد زیادی از جوان و پیشکسوت اعضای که در این حوزه تخصصی فعالیت دارند برگزار شد و حاضران نظرات مثبت و منفی خود را پیرامون لزوم، شکل گیری چنین انجمنی مطرح کردند.
مرضیه برومند هم به عنوان یکی از افرادی که سالها در حوزه تئاتر کودک و نوجوان کارهای موفقی داشته است طی یادداشتی به مرور سرنوشت تئاتر کودک پرداخت.
در متن کامل این یادداشت آمده است :
« سال 1351، سال سوم دانشکده هنرهای زیبا رشته هنرهای نمایشی بودم که برای عضویت در اولین گروه تئاتر ویژه کودکان و نوجوانان که در کانون پرورش فکری تاسیس می‌شد انتخاب شدم. بقیه اعضای گروه غیر از من، سوسن فرخ نیا، بهرام شاه محمدلو، رضا بابک و علیرضا هدایتی بودند، کارگردان و سرپرست گروه یک آمریکایی بود به نام دان لافون DAN LAFON و دستیار و مترجمش اردوان مفید.
محل تمرین و استقرار گروه هم کتابخانه پارک لاله بود، همانجایی که حالا مرکز تئاتر و تئاتر عروسکی کانون است. گروه‌هایی از تمرینات گوناگون درزمینه صدا، بدن، تمرکز،بداهه سازی و ... کار خودش را شروع کرد. یک صندوق داشتیم و چند برزنت گرد رنگی، راه افتادیم توی کتابخانه‌های تهران و سراسر ایران و نمایش دادیم ترب، کوتی و موتی، خورشید خانم آفتاب کن، شاپرک خانوم و.. شاگران زیادی تربیت کردیم که آنها هم به نوبه خود به کتابخانه‌ها رفتند و تئاتر درس دادند و به این ترتیب تئاتر بچه‌ها گسترش پیدا کرد، بسیاری از بازیگران مطرح امروز شاگردان کلاسهای تئاتر کانون هستند. دو سال بعد به دلیل اختلاف نظر و دیدگاه با سرپرستی گروه و کانون اختلاف پیدا کردیم و همگی استعفا دادیم و پس از مدتی به دعوت داود رشیدی اولین گروه نمایش‌های تلویزیونی بچه‌ها را در واحد نمایش تشکیل دادیم و حاصل آن نمایش‌های متعددی بود که روی صحنه بردیم و برای تلویزیون ضبط کردیم و اینطوری شد که چهره‌هایمان به عنوان بازیگر کودک در خاطر بچه‌ها و بزرگترها نقش بست.
به گزارش ایسنا در ادامه این متن آمده است : « بعد از پیروزی انقلاب همین گروه بود که دو نمایش موفق و به یادماندنی «اولدوز و کلاغها» به کارگردانی رضا بابک در سال1359 و «یک جفت کفش برای زهرا» به کارگردانی بهرام شاه محمدلو در سال 1360 را در تئاتر شهر، سالن چهارسو اجرا کرد.
نمایش‌هایی که خاطره موفقیت و استقبال بی نظیر تماشاگران از آنها هنوز در خاطره‌ها مانده است. بالغ بر 250 اجرا، سه اجرا در روز، صف‌های طویل که چند دور گرد تئاتر شهر می‌گشت و کف زدنهای بی وقفه تماشاگران.
با جدا شدن تئاتر شهر از تلویزیون و واگذاری آن به مرکز هنرهای نمایشی وزارت ارشاد، رابطه گروه ما با این سالن گسسته شد، مدیران بعدی تئاتر شهر علاقه‌ای به تئاتر کودکان نداشتند، اغلب نمایش‌هایی که در سالن‌های تئاتر شهر به خصوص در «بچه سالن» هایی که یکی پس از دیگری بدون رعایت کوچکترین استانداردهای فنی
و ایمنی به وجود آمد اجرا می‌شد از جنس تئاترهای تجربی بودند و طبیعی است که این نمایش‌ها قادر نبودند نظر تماشاگران معمولی را به خود جلب کنند، تئاتر شهر و به خصوص سالن‌های کوچک آن تبدیل شد به محافل خصوصی برای دست اندر کاران تئاتر و رابطه خانواده‌ها و بچه‌ها با تئاتر شهر قطع شد.
سالن‌های تئاتر کتابخانه پارک لاله چند دوره کوتاه فعال شد و دوباره رو به کسادی گذاشت،تالار هنر را به تئاتر
و تئاتر عروسکی برای بچه‌ها اختصاص دادند اما در هیچ دوره‌ای نتوانست رونق پیدا کند.
دست اندرکاران تئاتر و تئاتر عروسکی کودکان برای امرار معاش جذب تلویزیون شدند، خانواده‌ها دست بچه‌هایشان را گرفتند و به دیدن «قهوه خانه رزی خانوم» رفتند و چراغ تئاتر کودکان خاموش شد.
بدون هیچ سوسویی...مقصر کیست؟ مسئولین؟ دست اندرکاران؟ یا بچه‌های بیچاره...؟ »
مرضیه برومند- دی ماه 1384