« آهنگهای شکلاتی» در خانه ی هنرمندان ایران
زبان نمایشهای رادی به گونه‌ای است که اگر مخاطب فرهیختگی فرهنگی نداشته باشد، به سرعت مطالب رادی را دریافت نمی‌کند و در عین حال بازیگران نمایشنامه‌های او نیز باید از قدرت خاصی در انتقال این مفاهیم برخوردار باشند و از این جهت ما با یک ناهمگونی زبانی دردراماتورژی امروز تئاتر مواجه می‌شویم.
ایسنا
« آهنگهای شکلاتی» آخرین نوشته ی اکبر رادی، روز گذشته توسط خودش در خانه ی هنرمندان ایران روخوانی شد.
به گزارش خبرنگار هنری ایسنا، رادی درباره ی این نمایشنامه تک پرده‌ای، گفت: به اعتقاد من تمام جاذبه این نمایشنامه در پایان آن است که مخاطب را در یک تعلیق نگه می‌دارد و اگر من در غیر این حالت عمل می‌کردم به یک جریان یک خطی در ساختار نمایشنامه می‌رسیدم.
وی ادامه داد: رمز و رازهای این نمایشنامه به راحتی قابل تغییر است و اگر من آنها را بازی کردم به یک رئالیسم خشک و بسته می‌رسیدم، در حالیکه تمامی این گره‌ها کار را جذاب می‌کند، هر چند که من در طول این کار اشاره‌های ظریفی به اسطوره‌های آسمانی هم می‌کنم ولی باز هم قصد ندارم بیشتر از این به تماشاگر کد بدهم.
بهزاد فراهانی که به عنوان منتقد در این جلسه حضور داشت، با اشاره به دیدگاه خود نسبت به نمایشنامه‌های رادی، گفت: مهمترین عنصر در نمایشنامه‌های رادی شخصیت‌سازی است ولی در عین حال همواره دو عامل « زبان» و «امکانات شخصیتهای نمایشی» او برای من جای سوال دارد.
وی اضافه کرد: زبان نمایشهای رادی به گونه‌ای است که اگر مخاطب فرهیختگی فرهنگی نداشته باشد، به سرعت مطالب رادی را دریافت نمی‌کند و در عین حال بازیگران نمایشنامه‌های او نیز باید از قدرت خاصی در انتقال این مفاهیم برخوردار باشند و از این جهت ما با یک ناهمگونی زبانی دردراماتورژی امروز تئاتر مواجه می‌شویم.
فراهانی همچنین درباره شخصیتهای نمایشی رادی، گفت: در این اواخر رادی از شخصیتهای شمالی و گیلانی رو به شخصیتهای جنوبی آورده است، در حالیکه این افراد امکاناتی همراه خود آورند که کمتر در زندگی عادی تیپیک ما دیده می‌شود و حتی برخی از این ابزار کمتر در جغرافیای زیستی این آدمها دیده می‌شود.
محمد ابراهیمیان، دیگر منتقد و نمایشنامه‌نویس حاضر در این جلسه نیز با یادآوری نمایشنامه‌ها و داستانهای کوتاه دهه 30، گفت: نمایشنامه «آهنگهای شکلاتی» با آن ضرباهنگ پایانی خود به خوبی ما را یاد قصه‌های کوتاه دهه 30 می‌اندازد ولی در عین حال به لحاظ ساختار دراماتیکی یک دور تسلل باطل را میان نسل هایی که به سختی می‌توانند یکدیگر را درک کنند، طی می‌کند.
به گزارش ایسنا، رادی در پاسخ به این نکته گفت:داستانهای دهه 30 معروف به داستانهای پایان طلایی هستند که شوک آخر را در خطوط پایانی خود می‌دهند در حالیکه من فکر می‌کنم، این نمایشنامه از نوع دیگر نوشته‌های من مثل کاکتوس باشد که در نوع خود یک تریلوژی محسوب می‌شود و یک خرق عادت را در جامعه به نمایش می‌گذارد.
در پایان این جلسه، اسماعیل خلج، نمایشنامه‌نویس دهه 40 تئاتر نیز درباره « آهنگهای شکلاتی» گفت: این نمایشنامه یک پرده‌ای یک اثر بسیار سخت در نگارش است زیرا نویسنده قرار است حرفهایی را در یک ساختار دراماتیکی قوی، بدون گذشته زمان بزند و از این راه یک اثر قابل توجه خلق کند .