تئاتر، جامعه، نیاز

حسین پارسایی:

همیشه از خودم پرسیده‌ام اگر قبول کنیم در هر جامعه‌ای همه رنگ‌ها از سفید تا سیاه وجود دارد، تئاتر بیشتر در حوالی کدام طیف رنگ‌ها حرکت می‌کند. آیا می‌توان محدوده‌ای برای چشم‌اندازها و پنجره‌های تئاتر ایرانی در نظر گرفت؟ به راستی تئاتر ایرانی در همین سال‌های اخیر حاصل برآیند و تجمع کدام دسته از نیروهای فرهنگی است؟ تحرک نسل‌ها و نسبت‌شان با تئاتر در ایران چگونه؟ چطور می‌شود که مردم خودشان برای تئاتر سالن بسازند؟ این حس ارتباط و نیاز چطور باید زاییده شود؟ تئاتر برای زنده‌ماندنش به طور حتم به مردم نیاز دارد، به صاحبانش... تئاتر ایران به ملی‌شدن نیاز دارد. به شهرداری‌ها، نهادها، NGO ها...
این طور تئاتر می‌تواند قسمتی از زندگی مردم باشد.
در زمانه‌ای که سرعت روزها و رسانه‌ها و هجوم تصویرهای بزرگ تبلیغاتی هر روز بیشتر انسان‌ را احاطه می‌کند تئاتر هنوز می‌تواند از ارزش‌های اخلاقی صحبت کند.
تئاتر می‌تواند در میانه اقیانوس‌های یک وجبی هر روزه. از یک چشمه شفاف بگوید در اعماق... تئاتر یک نیاز جامعه امروز ایران است، نیاز کودکان ایرانی، جوان‌ها، مردها، زن‌ها...
ما به تشکل‌های مردمی تئاتر (NGOو تئاتر ملی نیاز داریم.
چاپ شده در بولتن جشنواره بیست وچهارم