تئاتر، سرزمین‌ها، ملل

حسین پارسایی:

خوب یادم هست همین سه سال پیش در جشنواره بهار ایرانی پاریس، تئاترهای ایرانی که روی صحنه رفتند چقدر نگاه کسانی که نسبت به ایران تصور غلطی داشتند اصلاح شد.
مدیر تماشاخانه «لوسرنر» که نمایشگاه عکس تئاتر ایرانی در آنجا برگزار شد، هنوز سه قطعه عکس از تئاترهای ایرانی را خوب نگه داشته... آن روزها هر بیننده‌ای که آن نمایش‌ها و عکس‌ها را دید در ذهنش نسبت به ایران جرقه‌ای و پنجره‌ای جدید شکل گرفت. از این نزدیک‌تر هم مثال در ذهنم وجود دارد. 10 مدیر تئاتر فرانسوی و دیگر مدیران تئاتر، پارسال وقتی جشنواره تئاتر فجر را ترک می‌کردند گفتند در ذهن‌شان تصویر و تصور جدیدی از ایران شکل گرفته... چند نمونه دیگر بگویم کافی است؟
ادینبورگ، آوینیون و...
سال‌ها از سخت بودن رفت و آمدهای بین‌المللی تئاتر گفته‌اند و این که تئاتر مثل سینما فقط یک نسخه فیلم نیست که بشود راحت آن را فرستاد، در حق تئاتر و ایران بی‌وفایی کرده‌اند.
تئاتر اگر تئاتر درستی باشد به خاطر ذاتش از جامعه‌ای می‌گوید که در آن حرف می‌زنند، گوش می‌کنند، نگاه می‌کنند و...
تئاتر یک اعتبار فرهنگی است. همین که در یک کشور، تئاتر وجود دارد خود نشانه‌ای است دال بر خیلی راه‌های روشن...
تئاتر زبان فرهنگی ملت‌هاست، همه به گفت‌وگو با این زبان نیاز دارند. از میانه این گفت‌وگوها دریچه‌های نو گشوده می‌شود، دریچه‌هایی با هزاران روزن برای انتخاب کردن و انتخاب شدن.
هنرمند تئاتر ایرانی در این دادو‌ستد، کالاهای گران‌قدری برای عرضه دارد، گنجینه‌های ناب و حرف‌هایی که نشانه روشن غنای فرهنگی و هویت مردمانی است که تاریخ کهن‌شان از هزاره‌ها می‌گوید.
چاپ شده در بولتن جشنواره بیست و چهارم تئاتر فجر