با اهالی تئاتر درباره سالن های تئاتر

نیما دهقان:
در حال حاضر به جز سالن اصلی تئاتر شهر هیچ‌کدام از سالن‌های موجود تئاتر در تهران، سالن نمایش محسوب نمی‌شود و از استاندارد لازم برخوردار نیست. علاوه بر این تعداد سالن‌های تئاتر برای اجراها و تقاضاهای تئاتری کافی نیست.
ابتدا باید توجه به تئاتر دغدغه دولت شود و کمبود سالن به عنوان یک معضل برای دولت مطرح شود تا برای حل این معضل هزینه کند. در واقع دولت باید به مشکل کمبود سالن نمایشی پی ببرد.


مجید جعفری:
کارگردان حداقل باید سالی دو نمایش را کارگردانی کند، اما با امکانات موجود برای هر کارگردان 10 سال یک بار امکان کارکردن فراهم است.
ما به جز مجموعه تئاتر شهر، تالار سنگلج و تالار وحدت سالن‌های نمایشی قابل اجرای تئاتر نداریم. سالن نمایش در کشور ما با کمبود و اشکالات مختلف مواجه است، طوری که حتی تالار وحدت نیز مشکل و کمبود دارد.
اکثر سالن‌های نمایشی ما انباری بوده‌اند که اکنون تبدیل به سالن نمایش شده‌اند و فقط برای اجرای نمایش‌های خاص مناسب هستند. در واقع اکثر سالن‌های کوچک تئاتر برای تمرین گروه‌های آماتور مناسبند.
برای توسعه فضاهای فرهنگی و سالن تئاتر باید تلاش شود و سالن‌های نمایشی باید با شرایط خاص ساخته شوند تا مردم به راحتی بتوانند به دیدن نمایش‌های مورد علاقه خود بیایند.


عزت‌الله مهرآوران:
سالن‌های موجود تئاتری هیچ‌کدام سالن تئاتر نیستند. ما حدود 50 سال است که در همین سالن‌های موجود تئاتر کار می‌کنیم، درحالی که اگر تئاترهای ما از بهترین اجراهای دنیا نبوده‌اند، از بدترین‌ها هم نیستند. شاید مسئولان فکر می‌کنند نیازی به تئاتر ندارند اما ما هنرمندان که جانمان با تئاتر یکی است، در یک اتاق کوچک هم تئاتر اجرا می‌کنیم. باید بدانید ما خواستار سالن نمایشی هستیم، چون شناسنامه فرهنگی یک کشور سالن نمایشی است. در یک روستای کوچک با اجرای تئاتر می‌توانیم حرف‌های بزرگ جهانی بزنیم.
مثل این‌که کسی هنوز به این فکر نمی‌کند که این تعداد جماعت تئاتری کجا و چگونه باید کار کنند؟ اگر دانشجوی تئاتر یک روز خود را هم در کار غیرتئاتری بگذراند، نسبت به او بزرگ‌ترین ظلم و ستم‌ها شده است.
دانشجو باید مدام کار کند و باید به او آموخته شود که متعلق به خودش نیست بلکه به جامعه‌ای تعلق دارد که باید برای آن کار کند.
هادی مرزبان:
درباره سالن‌های تئاتر هر سال صحبت می‌کنیم. سالنی که از آجر و تخته و سنگ ساخته می‌شود، مشکلی ندارد بلکه مشکل از مدیران و آدم‌هایی است که سالن‌ها و برنامه‌ریزی آنها در اختیار ایشان است. در یک سالن که برنامه‌ریزی وجود داشته باشد، مسلما کارها خوب پیش می‌رود اما سالنی که در آن مدیر خوبی و مدبری نباشد هیچ برنامه‌ای به خوبی پیش نمی‌رود.
به نظر من اگر برنامه‌های تالار توسط مدیران درست شود، سالن‌ها نیز تماشاگر خود را خواهند داشت. تمام مشکلات ما بر اثر برنامه‌ریزی نامناسب است. اگر هر تالاری مدیر برنامه‌ریز داشته باشد و برای اجراها و نصب دکور برنامه‌ریزی وجود داشته باشد، کار تئاتر به خوبی پیش می‌رود. هر ساله حدود 800 هزار فارغ‌التحصیل از دانشکده‌ها بیرون می‌آیند، اما سالن‌ها همان است که چندین سال پیش بود و تغییری در تالارها داده نشده. باید برای ایجاد سالن فکری کنند.

چاپ شده در بولتن جشنواره بیست وچهارم