اعتراف می‌کنم که نمایشنامه”متن” کاملی ندارد!
این نمایشنامه ضمن این که قابلیت نمایشنامه‌خوانی دارد به صورت اجرای صحنه نیز می‌تواند ارائه شود هر چند در اجرای صحنه این نمایش با تغییرات اندکی مواجه هستیم.
جلسه نقد و بررسی و نمایشنامه‌خوانی نمایش”یه قورباغه چطوری انتقام می‌گیره؟” به کارگردانی مرجان محمدپور با حضور دکتر محمدحسین ناصربخت، زهرا صبری و نگین جواهرپور در کافه تریای اداره تئاتر برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، این نمایشنامه که نوشته مرجان محمدپور است، برگرفته از خوابهای این نویسنده است که طی دوران کودکی تا جوانی خود مشاهده کرده است.
پس از اجرای نمایش”یه قورباغه چطوری انتقام می‌گیره؟” که توسط نسیم بهادری و فرید عبدل‌پور نقش خوانی شد، دکتر محمدحسین ناصربخت، مجری و برگزار کننده جلسات نقد و بررسی نمایشنامه‌خوانی اداره تئاتر از کارگردان این نمایش خواست تا توضیحات لازم را درباره این نمایش ارائه دهد، مرجان محمدپور کارگردان این نمایشنامه‌خوانی ضمن ابراز خوشحالی و تشکر از حضور حاضران در جلسه نقد و بررسی گفت:«این نمایشنامه ضمن این که قابلیت نمایشنامه‌خوانی دارد به صورت اجرای صحنه نیز می‌تواند ارائه شود هر چند در اجرای صحنه این نمایش با تغییرات اندکی مواجه هستیم.
اجرای نمایشنامه‌خوانی این نمایش در فضای واقعی همچون کافی شاپ اتفاق می‌افتد اما حرف‌هایی که بین زن و مرد نمایش رد و بدل می‌شود، نامتعارف است. در مورد این متن اعتراف می‌کنم که از متن کاملی برخوردار نیست و جای کار زیادی دارد اما کلمه به کلمه آن براساس واقعیت نوشته شده و براساس خواب‌هایی است که من دیده‌ام، در حقیقت اعمالی که از زبان دختر گفته می‌شود، خاطرات کودکی من است.
دکتر محمدحسین ناصربخت در ادامه این جلسه نقد و بررسی گفت:«بازیگران این نمایش در یک کافی شاپ هستند و نوع بازی که خصوصاً بازیگر مرد شما ارائه می‌داد گویای این بود که سعی داشت بازی زیر پوستی و رئالیستی باشد، اما در قسمت‌هایی تناقض به وجود می‌آمد. بخش‌هایی مثل نفس زدن‌ها و یا روایت کردن با فضای رئالیستی تناقض داشت و نمی‌توانستیم بپذیریم که این جا کافی شاپ نیست و این فکر به وجود می‌آمد که شاید مطلب دیگری در ذهن و نظر کارگردان بوده که در نوع اجرا القاء نمی‌شود.»
این کارگردان جوان در پاسخ به دکتر ناصربخت گفت:«از ابتدا در نظر داشتم که فضای اجرای این نمایشنامه‌خوانی شبیه یک کافی شاپ باشد و بازیگران وسط قرار داشته باشند و مردم به آن‌ها گوش دهند و یا اجرایی نامتعارف داشته باشند، که این اجرای نامتعارف به تمام حالات آن‌ها تعمیم داده می‌شود. به طور کلی من بیشتر سعی داشتم نوع اجرا، کاملاً پذیرفتنی و واقعی باشد، در حالی که اتفاقی که رخ می‌دهد واقعی نباشد و در زندگی واقعی آشنا نباشد.»