تئاتر را همواره فعالیتی رمزآمیز دانسته‌اند

افکار و عواطف علاقه‌مندانی که شاهد تولیدات هنرمندان تئاتر هستند را باید با سلامت بنیادین و اساسی جوامعمان به مثابه کمیت‌های مشترک، تخیلی و پربار دانست. درست است که تئاتر جایی است که مردم در آن جا با خودشان و با دیگران روبرو می‌شوند، اما به نظر می‌رسد مخاطب باید صدای همه را(گروه تولیدی و مخاطبان) را خوب بشنوند و خوب همه را ببیند.
به نظر می‌رسد یک نکته را خوب باید ببینیم و یادمان نرود اگر به تماشای تئاتر می‌رویم قبل از ورود به سالن و خرید بلیط و حتی دعوت به دیدن به این نکته خوب دقت کرده باشیم که به جایی می‌خواهیم برویم که کمتر احساس تنهایی می‌کنیم.
صحبت درباره تئاتر و تولیدات تئاتری هنرمندان این عرصه نیازی ضروری و فوری است اما به چه قیمت و با چه پشتوانه آگاهی. آیا نباید به این نکته و این مهم دقت داشته باشیم که باید، با ایمان به رشد و توسعه تئاتر در کشور بیاندیشیم. تا به حال به واژه گفت‌وگو در تئاتر فکر کردیم، آیا ما مدعی گفت‌وگو در دنیا نبوده‌ایم و نیستیم، پس گفت‌وگو را می‌توان سرلوحه کلیه اعمال، کردار و رفتارمان قرار دهم، گفت‌وگو را می‌توان در انتخاب، پیشنهاد، خرید، انعکاس نیز دید. باید بخواهیم که این گفت‌وگوها را در فضایی آرام و با محتوایی پرشور برگزار کنیم، چون خواسته‌ایم که تئاتر رشد و توسعه نماید.
عواقب، خطرات، ضربه‌ها و پس رفت‌ها را باید پیشاپیش دید، باید بیاندیشم به یک نکته، ما به دنبال عنوان و تیتر نباشیم، باید بدانیم و بشناسیم ما در آینده پاسخگو خواهم بود به گذشتگان، به آیندگان و علی‌الخصوص به خانواده تئاتر جهان. به نظر می‌رسد بهترین راه انتخاب یک دید جهانی به عملکردمان است.
به نکته‌ای در آخر اشاره کنم از آن جا که تعداد بسیار کمی بخت گام زدن در این طریق را دارند و نیز از آن جا که هر کارگردان و بازیگری و مخاطبی خود مصداق مبحثی نو و دیگرگونه است فرصت دم زدن و تبادل نظر با یکدیگر را غنیمت شمریم. فرهنگ‌ها متفاوت است می‌توان تفاوت را با هدف تکامل کمرنگ کرد.