سیاوش تهمورث: ارزیابی سال 84 در دو نگاه

سال 84 گذشت اما با دو نگاه. یکی این که چون به طول تاریخ گذشت. چرا که هر لحظه‌اش قرنی را می‌مانست و این آرزو را طلب می‌کرد که ای کاش نبودی و نمی‌دیدی که چگونه بعضی از سفلگان به بهانه کسب بودن، به بهایی‌ اندک فرهنگ سرزمینت را با به اصطلاح هنر دیداری و شنیداری به بازی گرفته و لحظه لحظه آن را به سوی ابتذال می‌کشیدند و تو فریادت در گلو به بغض می‌نشست که ای مردم این هنر نیست که پس مانده ابتذال است و تمام تاریخ و هستی‌ات را نشانه گرفته است و این سفلگان به فکر تو و فرهنگت نیستند. اینان چنگ در فرهنگ تو انداخته‌اند تا سفره رنگین کنند. تو و سرگرمی‌ات بهانه است.
و اما از دیگر سو اگر بنگری سال 84 تلاش اندک فرهیختگانی بود که از خود گذشتند تا برای تو و آن چه تو را هویت می‌بخشد عمر بگذراند و همین بود که سال 84 را تحمل پذیر کرد و بهای از دست دادن یک سال عمرت را باورپذیر کرد و امیدوار کننده.
و اما سال 85 را با امید گام می‌گذاریم تا شاید آن چه را که در سال به خزان نشسته 84 از دست داده‌ایم، جبران کنیم و امید به این که سال 85 تماماً بهاری باشد.