نگاهی به نمایش”شما خانمی با مانتوی آبی ندیدید؟” به کارگردانی رحیم نوروزی

مهدی عزیزی:
یک پاگرد، دو آسانسور و چهار واحد. این صحنه‌ نمایش” شما خانمی با مانتوی آبی ندید؟” است.یک پاگرد، دو آسانسور و چهار واحد صحنه نمایش رحیم نوروزی است که بلاهت سفیدش تماشاگر را خیره می‌کند. سیامک احصایی این پاگرد را سفید طراحی کرده است. این سفیدی متعلق به در، دیوار و در نهایت پاگردی است که مردی در طبقات مختلف آن به دنبال خانمی با مانتوی آبی می‌گردد! مرد از واحدی در طبقه بیست‌وسوم خارج می‌شود اینجا شروع داستان است. داستان توام با وهم و خیال مرد که به جستوی خانومی با مانتوی آبی است، آغاز می‌شود.
مرد تمام طبقات را برای پیدا کردن«خانومی با ....» زیر پا می‌گذارد اما هیچ اثری از نشانه‌های او نمی‌یابد. در این بین برخورد مرد با آدم‌هایی در اشکال مختلف او را سر در گم‌تر می‌کند.
هومن(مرد سرگشته) با آدم‌هایی برخورد می‌کند که همگی یکی هستند اما نوع پوشش و شخصیت آنها متغیر است. این تکرار موجب می‌شود تا نمایش‌ تماشاگرش را در یک تعلیق باورپذیر فرو برد، باور پذیر از آن جهت که وقتی مرد سرگشته از گمشدن خانوم با مانتو آبی به طبقات بالا می‌رود، در طبقه بیست‌وسوم خانم با مانتوی آبی از واحدی که مرد از آن بیرون آمده، خارج می‌شود و دوباره همان سیکلی که مرد از آن گذشته، تکرار می‌شود.
نمایش را می‌توان نمایشی موفق ارزیابی کرد، چرا که بازیهای نمایش به فراخور موقعیت های متناوب نقطه قوت نمایش به حساب می‌آید. علی عطایی بازیگر نقش هومن در عرضه‌ی یک شخصیت شوریده و سرگشته چشمگیر ظاهر می‌شود، در این بین نمی‌توان به راحتی از کنار بازی خوب احمد مهران‌فر نیز گذشت. رحیم نوروزی در هدایت کودک خردسال‌ نمایش دانیال نوردش نیز توانمند عمل کرده است چرا که دانیال کوچک برحسب خواست رحیم نوروزی بازی مناسب با خواسته کارگردان ارائه می‌دهد.
با این حال مفهوم حضور فرهاد آئیش برای مخاطب مشخص نیست حضور سنگین آئیش در آغازبندی حکایت از اهمیت کاراکتری دارد که قرار است آئیش ایفا کند اما آئیش در یک حضور کوتاه نقطه ابهام نمایش باقی می‌ماند.
رحیم نوروزی فرصتی پدید آورده است تا از ناخودآگاه مخاطبش استفاده کرده و او را در موقعیتی شبیه با هومن و یا آن خانم مانتو آبی قرار دهد.
به هر تقدیر” شما خانمی با مانتو آبی ندید؟” را می‌توان نمایش آبرومند جشنواره دانست چرا که با استفاده از فرهنگ عام به دل تماشاگر می‌نشیند، بنابراین ارتباط دلخواه میان نمایش و تماشاگر برقرار می‌شود. تماشاگر چه در ورود به سالن و چه زمان خروج از سالن بهت زده به اطرافش نگاه می‌کند نمایش به پایان می‌رسد. رورانس مرسوم. تماشاگر از سالن خارج می‌شود تعدد خانم‌هایی با مانتو آبی او را مبهوت می‌کند. این خانم‌ها که همگی آبی پوشند، درپزهای مختلف در محوطه‌ی بیرونی سالن سایه یا ایستاده‌اند، یا راه می‌روند و یا ....
در بین آن‌ها می‌توان چهر‌ه‌های آشنایی را دید، که حضورشان بیرون از سالن جالب به نظر می‌رسد. پانته‌آ بهرام، نرمین نظمی، نیره فراهانی، المیرا طالبی، لیلا مدنپور و... هزاران خانم آبی‌پوش در این گوشه کنار که تماشاگر با بخش از آنها در حاشیه تالار سایه برخورد می‌کند. این ایده جذابی است که رحیم نوروزی آن را برای پایان نمایشش در نظر گرفته است. نمایش ”شما خانمی با مانتو آبی ندید؟” هیچکس را عذاب نمی‌دهد. در نهایت این نمایش از آن جهت امیدوار کننده است که رحیم نوروزی به کارگردانی بدل شده که پس از این انتظارات از او بیشتر خواهد شد.