نگاهی به نمایش خیابانی «نقل زندگیِ» از مرتضی وکیلیان

ایرج زهری
نمایش تقابل روایت رستم و سهراب با حکایت ناصرو یاسر، دو سرباز ایرانی و عراقی درسال های جنگ میان دوکشوراست. ایده بسیارجالب است. نکته ی ظریف دیگرآنها، درکارگردانی، بازی دربازی است. درست درهمین دو شگرد ضعف و قدرت بازیگران، کارگردان و نویسنده آشکارمی شود.
درحالی که بازی هنرپیشه ها نشان می دهد که از مقدمات هنر نقالی آگاهی هایی دارند‏، در خلق حکایت سرباز ایرانی و عراقی ضعف نشان می دهند. ازسوی دیگردرطنز نیزآن آگاهی یا تجربه ی کافی راندارند. استفاده ازتلفن همراه یک بار خنده آفرین است‏، تکرار آن نه منطق دارد ونه بانمک است، همین گونه است قطع و تکرارچندباره ی بازی به دلایل منطقی یا غیرمنطقی.
روشن است که اجرای نمایش خیابانی همراه باسروصدا و رفت و آمد مردم تمرکزبسیارمی طلبد. هنرچنین بازیگران نیز درست درهمین به اصلاح «میخکوب» کردن تماشاگراست. شرط اساسی برای رسیدن به چنین هدفی اینست‏ که بازیگران خود عاشقانه، با تمرکز کامل، ابتدا برای خود‏، آنگاه برای تماشاگر بازی کنند.