در نشست نقد نمایشنامه «سندرومی به نام خوشبختی» عنوان شد
پیشرفت تکنولوژی باعث افزایش دغدغه فکری می‌شود
در روز دوم برنامه نمایشنامهخوانی 10 نمایشنامه منتخب جشنواره سیوچهارم تئاتر فجر، نشست نقد و بررسی نمایشنامه «سندرومی به نام خوشبختی» نوشته مونا نصیری‌حسینی با حضور نویسنده، بهزاد صدیقی، مدیر بخش نمایشنامه‌نویسی این دوره جشنواره، رفیق نصرتی، منتقد تئاتر، پژوهشگر و مدرس دانشگاه و جمعی از دانشجویان، هنرمندان و علاقه‌مندان، در تالار مشاهیر تئاتر شهر تهران برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر به نقل از روابط عمومی جشنواره تئاتر فجر، در این نشست، نویسنده با اشاره به سوابق حضورش در رادیو و عرصه اجرا گفت: نمایشنامه «سندرومی به نام خوشبختی» اولین اثر من است که در مرحله نهایی برای حضور در جشنواره سیوچهارم برگزیده شده است.
در ادامه این نشست رفیق نصرتی با اشاره به این‌که دو منطق در جهان هنر در نظر گرفته می‌شود، یکی در جهان واقعیت و دیگری جهان دراماتیک، گفت: در جهان دراماتیک نیز بینشی از دنیای واقعی نهفته است و این مساله باید منطق قابل قبولی در خود داشته باشد.
او در تشریح این دیدگاه به بخشهایی از نمایشنامه اشاره و آن را تحلیل کرد.
مونا نصیری‌حسینی نیز در توضیح این مساله، به وجود گسترده تکنولوژی در زندگی روزمره بشر اشاره کرد و توضیح داد: تلاش کرده‌ام تا بگویم پیشرفت تکنولوژی سبب افزایش دغدغه فکری نیز می‌شود.
باقی ماندن در سطح و عدم حرکت به عمق، فضای زن‌ستیزی با وجود این‌که خود نویسنده نیز زن است و مسائلی دیگر در خصوص ساختار داستان، از دیگر مباحثی بود که توسط منتقدان و حاضران در این نشست مطرح و از سوی نویسنده برای برخی از آن‌ها توضیحاتی ارائه شد.
نشست نقد و بررسی نمایشنامه «دریای واژگون»
فارس باقری: توجیه نمیکنم و نقدها را میشنوم
فارس باقری نویسنده نمایشنامه «دریای واژگون» در نشست نقد و بررسی این نمایشنامه با تاکید بر این‌که حضورش در این نشست تنها برای دریافت نقدها و نظرات وارد بر این نمایشنامه است، گفت: به دنبال هیچ‌گونه توجیهی نیستم و نمیخواهم بگویم منظورم این بوده یا نبوده بلکه آمادهام تا نقدها را بشنوم و از آن‌ها استفاده کنم.
در این نشست که با حضور جمعی از هنرمندان و علاقه‌مندان در تالار مشاهیر تئاتر شهر تهران برگزار شد، رفیق نصرتی در تحلیل خود از متن «دریای واژگون» گفت: هر اثری باید دارای شکل پدیدارشناختی باشد که نمایشنامه توانسته این شکل پدیدارشناختی را به وجود بیاورد.
او گفت: من این متن را یک بار خواندم و یک بار هم در این جا گوش کردم اما این داستان را نمیفهمم. به عبارتی این متن جعل یک فضای ابزورد است. در این داستان، من روابط انسانی را گنگ میدانم. ضمن این‌که چنین حسی دارم که انسانها نمیتوانند ابعادی پیدا کنند که بتوانیم از طریق این ابعاد ویژگی شخصیتها را بشناسیم و دغدغههای آن‌ها را درک کنیم. از همین رو باید در هر جایی پیرنگی را پیدا کنیم که این پیرنگها نیز در سه شاخه خود را نمایان میسازند. یکی پیرنگ شخصیت، دومی پیرنگ ایده و سوم پیرنگ کنش است که در کنار این پیرنگها میتوانیم برخی از ایدهها را بشناسیم و از همین رو احساس می‌کنم این نمایشنامه تخت و وهم‌آلود است.
مباحثی مانند فرم و محتوا، پنهانی موضع در داستان، وجود فضایی به نام موضعگیری در فضای تعاملی، از جمله محورها و مباحثی بود که در نشست نقد و بررسی نمایشنامه «دریای واژگون» مطرح شد.
برنامههای نمایشنامهخوانی نمایشنامههای منتخب سیوچهارمین جشنواره بینالمللی تئاتر فجر تا جمعه 29 آبانماه ادامه خواهد یافت.
