پیشنهاد یک متن از ایبسن به مرکز هنرهای نمایشی، نگارش دو متن جدید و...

میلاد اکبرنژاد نویسنده جوان شیرازی نمایشنامه”روس مرس هولم” را برای اجرا در نیمه دوم امسال به مرکز هنرهای نمایشی ارائه کرد.
میلاد اکبرنژاد نویسنده، کارگردان و مدرس تئاتر با اعلام این خبر در گفت‌وگو با سایت ایران تئاتر، گفت:«نمایشنامه”روس مرس هولم” اثر هنریک ایبسن و ترجمه بهزاد قادری است و در حدود پنج سال است که روی آن کار می‌کنم.»
اکبرنژاد خاطر نشان کرد:«به دلیل دراز‌گویی‌هایی که در متون قرن گذشته وجود دارد، می‌توان جمله‌ها را با حفظ مفهوم کوتاه‌تر کرد و به گونه معاصر آن را ارائه داد. البته در این جا باید متذکر شوم که معاصر کردن یک متن به معنی ظاهر کردن و تظاهر معاصرگونه آن نیست بلکه به مفهوم دریافت مفاهیمی در متن است که متعلق به انسان معاصر است.»
اکبرنژاد در خصوص شیوه اجرایی نمایش”روس مرس هولم” گفت:«موضوع این نمایشنامه متناسب با جامعه امروز است. به همین دلیل لباسی برای بازیگران انتخاب می‌کنم که هم مربوط به جامعه امروز است و هم نیست چرا که نمی‌توان نمایشی از ایبسن اجرا کرد و گفت که مربوط به جامعه امروز است.»
وی افزود:«فکر می‌کنم نباید اسیر المان‌های مطنطن و مصنوعی باشیم، ضمن این که به یاد داشته باشیم که نمایشنامه‌ای فخیم از یک نویسنده فخیم را در دست داریم، بنابراین نباید نمایش لحن الوات داشته باشد.
اکبرنژاد در خصوص فعالیت‌های نمایشنامه‌نویسی خود اظهار کرد:«در حال حاضر به سفارش عباس اقسامی و مهدی مکاری مشغول نوشتن نمایشنامه‌ای تحت عنوان”18 روز لیلی از ماه تیر” هستم که تا پایان خرداد ماه نگارش آن به پایان می‌رسد.
این نمایش در مورد دو جوان از دو تفکر نسبتاً متفاوت است که عاشق یک دختر واحد می‌شوند و جنگ سیاسی آن دو به جنگ عشقی تبدیل می‌شود.»
این نویسنده و مدرس تئاتر خاطر نشان کرد:«نمایشنامه دیگری تحت عنوان”من شیرین نیستم، خون لبهایم را اناری گزیده است” را نوشته و آماده کرده‌ام که در مورد خانمی است که در آستانه ازدواج دچار تردید در مبانی اعتقادی خود می‌شود.»
اکبرنژاد در خصوص تئاتر شهرستان‌ها اظهار کرد:«متاسفانه تئاتر شهرستان‌ به دلیل عنوان شهرستان ضعیف تلقی می‌شود، بنابراین اگر بهترین نمایش‌های کشور در شهرستان‌ها اجرا شود به حساب نمی‌آید و در مطبوعات نیز منعکس نمی‌شود.»
وی با تاکید بر این که به طور کلی باید عنوان شهرستانی از تئاتر حذف شود، درباره تئاتر شیراز گفت:«در شیراز تئاتر به دو بخش تقسیم می‌شود. بخشی متعلق به شعارهایی است که مربوط به دهه چهل است. بخش دوم هم که واقعیت است، حضور نسلی است که با هیچ کس شوخی ندارد و با وجود این که قصد دارد پیشرفت کند و به طور حرفه‌ای نیز کار می‌کند هیچ گونه توجهی به آن نمی‌شود. در حالی که اگر ذره‌ای به آن‌ها آزادی داده شود، آینده تئاتر ایران را نه بر پایه‌های سست تئاتر فعلی بلکه بر قلل تئاتر جهانی پایه‌ ریزی می‌کنند. اما باید به این امر نیز توجه داشت که این نسل به آموزش صحیح نیاز دارد.»