دکتر عبدالحمید ضیایی از ارتباط نمایش «اودیسه» با فلسفه گفت

دکتر عبدالحمید ضیایی ، پژوهشگر و استاد فلسفه ، اودیسه به کارگردانی آرش دادگر را اثری ارزشمند و حیرت آور توصیف کرد.

به گزارش دریافتی ایران تئاتر،این استاد علوم انسانی و فلسفه شب گذشته و در پایان اجرای نمایش «اودیسه» گفت: اجرا «اودیسه» حقیقتا برای خود من یک اثر ارزشمند و حیرت آور بود. به خصوص در زبان پارسی که دچار فقر اندیشه در حوزه هنر هستیم.

وی ادامه داد: گمان می کنم که هیچ اثر هنری ، فاخر نخواهد شد مگر این که با محتوای فلسفه آمیخته باشد و هیچ سخن فلسفی نیز جاودانه نخواهد شد مگر در قالب و بیان هنری ریخته شود.

ضیایی تصریح کرد: به نظر من اجرای این نمایش یک کار ارزشمند است چون تلفیقی از هنر و فلسفه است.

این استاد دانشگاه درباره اهمیت «اودیسه» در دانش فلسفه گفت: ما در فلسفه هنر مفهومی داریم که ماندگاری آن را تعریف می کند. این که یک هنر ریلونت یا له ایرونت است. به این مفهوم که مرتبط با زمان هست یا نیست. برای نمونه کتاب گیلگمش را شنیده اید این کتاب که چندین قرن از آن می گذرد هنوز مرتبط با زمان ماست به این معنا که به مرگ ، عشق ، جاودانگی و به قول اگزیستانسیلیست ها به موقیت های مرزی انسانی پرداخته است. دغدغه ها و دلهره های وجودی انسان! این در حالی است که امکان دارد کتابی 20 سال پیش نوشته شده باشد ولی ریلونت نباشد. اودیسه اثری است که ریلونت با تمام زمان هاست.

وی تاکید کرد: جالب است که بدانید در تعریف فلسفه گفته می شود فلسفه سفری اودیسه وار است. یعنی سفری که هیچ منزلی ندارد و باید در این دریا سرگردان بود. و منزلی که  توهمی از خانه است.

ضیایی با اشاره به فرضیه جهان های موازی در عصر حاضر و تبیین آن در نگاه های فلسفی متفاوت گفت: این که فرضیه جهان های موازی چقدر قابل اثبات است و یا نیست ، در سه حوزه دنبال می شود. در فلسفه این فرضیه به عنوان یک نگره و پرسپکتیو برای ما مطرح می شود. در این دیدگاه با انسانی مواجه هستیم که مرزهای واقعیت و خیال برایش از بین رفته است.

 وی با بیان این نکته که آرش دادگر به خوبی این نگره فلسفی را در نمایش اش به تصویر در آورده افزود: این فرضیه را چه توهم یک ذهن هولوگرافیک بدانیم و یا یک دانش اثبات شده ، در فلسفه قابل بحث است.

این استاد فلسفه در پایان اجرای نمایش اودیسه و نمایشنامه ای که از اثر معروف هومر گرفته شده را شاهکاری در ادبیات دراماتیک ایران عنوان کرده و گفت: این اثر نمایشی از منظر دیالوگ ها و هم  از منظر اجرا از کارهای ارجمند هنری روزگار ماست.