اجرای”روزهای رادیو”، نگارش یک مجموعه تلویزیونی و...
”روزهای رادیو” براساس تحقیقات و مستندات شکل گرفته که هنوز هم در حال تکمیل آن هستم. مصاحبه‌های مختلفی با هنرمندان قدیم رادیو از حمید قنبری گرفته تا بهزاد فراهانی انجام داده‌ام.اما این نمایش به اندازه”فنز” نیازمند تحقیقات مفصل است./ ”توی گوش سالمم زمزمه کن” عنوان مجموعه جدیدی است که برای شبکه یک آن را آماده می‌کنم که تغییراتی هم نسبت به مجموعه نیمکت دارد. ولی از آن جا که هنوز در حال نوشتن آن هستم به ترکیب کار فکر نکرده‌ام.نام آن را از روی یک نمایشنامه خارجی انتخاب کرده‌ام همان طور که نام مجموعه قبلی”نیمکت” را از روی نمایشنامه ابراهیم مکی برداشته بودم.
محمد رحمانیان، نویسنده و کارگردان نمایش”فنز” از دعوت شدن نمایش”فنز” برای اجرا در کشورهای انگلستان، فرانسه، آلمان و آمریکا خبر داد.
محمد رحمانیان که خرداد ماه سال جاری نمایش”فنز” را در چند شهر کانادا روی صحنه برده بود، در گفت‌وگو با سایت ایران تئاتر، درباره برنامه‌های آینده نمایش”فنز” گفت:«تاکنون برای اجرا در انگلستان، فرانسه، آلمان و آمریکا دعوت شده‌ایم. اما به دلیل مشغله زیاد گروه و خودم، بعید می‌دانم که انجام این سفرها در سال جاری امکان پذیر باشد، حداقل تا زمستان امکان سفر برای گروه میسر نیست.»
وی درباره دعوت کنندگان این نمایش در کشورهای مختلف گفت:«از انگلستان توسط یک موسسه انتشاراتی که تمایل دارد نمایشنامه”فنز” را ترجمه و چاپ کند دعوت شده‌ایم. در این برنامه اجرا در شهرهای لندن و منچستر وجود دارد. از آن جا که در منچستر و شهرهای اطراف آن حدود 10 هزار دانشجوی ایرانی زندگی می‌کنند، فنز بیشتر برای مخاطبان ایرانی اجرا خواهد شد.»
وی درباره دعوت به آمریکا نیز گفت:«از طرف تعدادی از دوستان که اجرای ما در کانادا را دیده بودند برای یک تور دور آمریکا دعوت شده‌ایم. ولی متاسفانه زمان کافی برای اقامت دو ماهه در آمریکا نداریم. در مورد سفر فرانسه نیز باید بگویم که به هر حال از سوی دوستانی که با تئاتر بیگانه نیستند، سفری یک هفته‌ای هماهنگ شده که سه اجرا در آن پیش بینی شده است.»
رحمانیان که قرار است نمایش”روزهای رادیو” را که با پژوهش و نویسندگی خودش شکل گرفته است اواخر شهریور و اوایل مهر ماه سال جاری و در تالار وحدت روی صحنه ببرد درباره این نمایش گفت:«داستان این نمایش به اتفاقات سال‌های 1331 تا 1335 در فضای رادیو تهران بازمی‌گردد. زمانی که رادیو تهران در سیدخندان، محل فعلی وزارت پست و تلگراف و تلفن و در طبقه دوم ساختمان فعلی رادیو بود. حوادث آن زمان پس زمینه روشن سیاسی دارد. علاوه بر آن که یک موضوع در ارتباط با هنرمندان نیز در آن مطرح می‌شود. پس از کودتای 28 مرداد و تعطیلی و سوختن تئاترهای تهران، تعدادی از هنرمندان لاله‌زار، همکاری با رادیو را آغاز می‌کنند و این داستان شرح برخورد هنرمندان گذشته و جدید را بیان می‌کند.»
وی درباره این نمایش افزود:«”روزهای رادیو” براساس تحقیقات و مستندات شکل گرفته که هنوز هم در حال تکمیل آن هستم. مصاحبه‌های مختلفی با هنرمندان قدیم رادیو از حمید قنبری گرفته تا بهزاد فراهانی انجام داده‌ام.اما این نمایش به اندازه”فنز” نیازمند تحقیقات مفصل است.»
رحمانیان با اشاره به این که از سال 74 به بعد نمایشنامه را با حضور بازیگران می‌نویسد گفت:«اکنون این نمایش یک طرح چند صفحه‌ای است و منتظر شروع تمرینات کارهستم که از اوایل مرداد ماه آغاز می‌شود. درباره اعلام اسامی اعضای گروه هم ترجیح می‌دهم تمرینات رسمی‌تر شود، زیرا تا صحبت نهایی با افراد صورت نگیرد مجاز نیستم نام کسی را عنوان کنم. ولی نمایش 25 نقش دارد که با حضور بازیگران قدیمی و جدید شکل خواهد گرفت.»
رحمانیان سپس از نگارش یک مجموعه تلویزیونی جدید خبر داد و گفت:«”توی گوش سالمم زمزمه کن” عنوان مجموعه جدیدی است که برای شبکه یک آن را آماده می‌کنم که تغییراتی هم نسبت به مجموعه نیمکت دارد. ولی از آن جا که هنوز در حال نوشتن آن هستم به ترکیب کار فکر نکرده‌ام.»
رحمانیان درباره ایده اولیه این مجموعه تلویزیونی گفت:«ایده اولیه، یک متن نیمه کاره با عنوان”سیگار کشیدن، سیگار نکشیدن” بود که سال گذشته با هنرجویان موسسه کارنامه آن را شروع کردم که از یک مجموعه 24 قسمتی هشت قسمت آن برای کار با بازیگران جوان آماده شد.»
وی که این مجموعه را به تنهایی خواهد نوشت درباره آن توضیح داد:«معمولاً زمانی که خودم می‌نویسم راحت‌تر اجرا می‌کنم. در سری قبل غیر از متن‌هایی که خودسیانی آن را نوشته بود درباره دیگر متن‌ها مشکل داشتم و با افزایش زمان پیش تولید، 18 قسمت را خودم نوشتم.»
وی در پایان درباره انتخاب نام این مجموعه تلویزیونی گفت:«نام آن را از روی یک نمایشنامه خارجی انتخاب کرده‌ام همان طور که نام مجموعه قبلی”نیمکت” را از روی نمایشنامه ابراهیم مکی برداشته بودم. این انتخاب نام یک جور ادای دین من و خودسیانی که کار اصلی‌مان نمایشنامه‌نویسی است نسبت به نمایشنامه‌هایی است که از آن لذت برده‌ایم. علاوه بر آن که ترکیب مجموعه”نیمکت” بسیار شبیه نمایشنامه‌های تک پرده‌ای ابراهیم مکی بود.»