نمایش “اِه جو”ی بکت به کارگردانی آتوم آگویان در دابلین و لندن
نمایش تلویزیونی کوتاه “اِه جو” نوشته‌ی ساموئل بکت، در اجرای مجدد با بازی مایکل گمبون و به کارگردانی آتوم آگویان به روی صحنه رفته است. بکت این نمایش را در سال ۱۹۶۵ نوشت که اولین بار در سال ۱۹۶۶ در شبکه‌ی بی بی سی به صورت تله تاتر تهیه شد.
ترجمه:مجتبی پورمحسن
نمایش تلویزیونی کوتاه “اِه جو” نوشته‌ی ساموئل بکت، در اجرای مجدد با بازی مایکل گمبون و به کارگردانی آتوم آگویان به روی صحنه رفته است.
بکت این نمایش را در سال 1965 نوشت که اولین بار در سال 1966 در شبکه‌ی بی بی سی به صورت تله تاتر تهیه شد.
“اه جو” که چندی پیش در گیت تیاتر دابلین به روی صحنه رفته بود، حالا به سالن تاتر دوک آویورک لندن رسیده و چند شبی در آنجا به روی صحنه می‌رود.
استقبال از این نمایش 25 دقیقه‌ای به حدی بوده که کارن فریکر، منتقد گاردین با این جملات درباره‌اش حرف می‌زند: “کسانی که فکر می‌کنند زیر آسمان هیچ چیز تازه نیست باید اجرای نمایش بکت را در گیت تیاتر دابلین تماشا کنند.”
در نمایش، مایکل گمبون نقش مردی را بازی می‌کند که در طول نمایش بی‌حرکت روی تختخواب نشسته و یک دوربین دور چهره‌اش حرکت می‌کند و صدای یک زن به گوش می‌رسد که مرد را به خاطر گذشته‌اش به باد تمسخر و سرزنش گرفته است. سوال اینجاست که چه طور می‌توان این اثر را روی صحنه اجرا کرد در حالی که در تاتر همچون فیلم نمی‌توان زاویه‌ی دید تماشاگر را کنترل کرد.
آتوم آگویان در پاسخ به این سوال از ترکیب مدیوم‌ها می‌گوید:یک دوربین خارج از صحنه، چهره‌ی گمبون را هدف می‌گیرد و تصویرش در جلوی صحنه منعکس می‌شود. این تمهید نه تنها متن را منتقل می‌کند بلکه نکات ظریفی را به آن می‌افزاید. بی‌حرکتی جسم گمبون به طور طعنه‌آمیزی با احساساتی که در چهره‌ی او متجلی می‌شود در تضاد است.
آگویان، فیلمساز کانادایی که نمایش “اه جو” را به روی صحنه برده است، کارگردانی فیلمهایی نظیر “آرارات”، “شیرینی جهان پس از مرگ” و “اگزوتیکا” را در کارنامه‌ی خود دارد.