میلاد اکبرنژاد:
جشنواره ها باید دارای نگاه، صدا و استراتژی معینی باشند
میلاد اکبرنژاد، نویسنده و کارگردان تئاتر، جشنواره‌ها را برایندی از وضعیت تئاتر کشور در حوزه‌های مختلف نمایشی دانسته و بر لزوم نگاه ، صدا و استراتژی هر جشنواره تاکید کرد.
اکبرنژاد در گفت‌وگو با ایران تئاتر، توضیح داد: نفس حضور جشنواره‌ها با توجه به این که وضعیت اجرای نمایش‌ها روشن نیست و از سویی میزان تقاضای گروه‌ها با تعداد سالن‌ها در کل کشور برابری ندارد خالی از فایده نیست. همچنین جشنواره به کشف و ظهور افراد، گروه‌ها و اجراهای ویژه‌ای که بعضا امکان اجرا در طول سال را ندارند کمک می‌کند
.
کارگردان «کابوس؛ وقتی کاپوچینو تمام می‌شود» برپایی جشنواره‌ها را اطلاع از برایند عمومی وضعیت تئاتر کشور در حوزه‌های مختلف نمایشی دانست و ادامه داد: جشنواره ما را از وضعیت تاریخی تئاتر آگاه می‌کند و تصویری عمومی از مقاطعی که هنر نمایش در حوزه‌های مختلف گذرانده ارائه می‌دهد. اما با وجود برخی ویژگی‌های مثبت جشنواره‌ها، متاسفانه در بیشتر اوقات نحوه برگزاری به لحاظ فرم، انتخاب آثار و سیاست‌گذاری محل اشکال است
.
وی با تاکید بر نحو و نحوه سیاست‌گذاری جشنواره‌ها توضیح داد: در جهان سینما و تئاتر در سرتاسر دنیا جشنواره‌هایی وجود دارد که مهم‌ترین مشخصه آن‌ها تمایز با یکدیگر است. هر جشنواره ایده، ادا و نوع نگاه ویژه خود را دارد و تکلیف با آن رویداد هنری روشن است. اما در جشنواره‌های داخلی در طول تمام این سال‌ها که باید یک موضوع و نگاه را مدنظر داشت با اختلاف سلیقه و شیوه‌های اجرا روبروییم. گویی جشنواره امسال با سال گذشته فرسنگ‌ها فاصله دارد و به لحاظ موضوع و کشور برگزار کننده در طی دو سال تغییر کرده است. همیشه به فراخور تغییر دبیر یا کادر اجرایی با تغییراتی در جشنواره‌ها روبرو بوده‌ایم. برهمین اساس جز موارد خاص با ظهور جریان‌های متداول تئاتری مواجه نشدیم و همواره جشنواره از هدف غایی دور بوده است
.
نویسنده «در کوه‌های کابل زنی است» با بیان این که جشنواره باید دارای نگاه، صدا و استراتژی معینی باشد، گفت: وقتی از استراتژی سخن می‌گوییم دو مقوله مدنظر است نخست نگاه و جهان‌بینی سیستماتیک و دوم نگاهی که دبیر جشنواره به بنیادهای نظری جشنواره اضافه می‌کند. که به طور معمول جشنواره‌ها از هر دو تهی هستند
.
اکبرنژاد ادامه داد: متاسفانه در جشنواره تئاتر فجر که ویترین جشنواره‌ها است نیز هر نگاه، ایده و فرمی وجود دارد و فقط کافی است اثری استانداردهای تئاتری را داشته باشد تا به آن راه پیدا کند. این ضعف به میزان آگاهی و شان علمی دبیر بازمی‌گردد. باید دبیری صاحب نظر انتخاب شود و به مدت طولانی در این سمت باقی بماند. خوشبختانه در حال حاضر در برخی حوزه‌های مدیریتی هم‌چون جشنواره تئاتر فجر این خطرات جدی تلقی می‌شود و تلاش شده افراد برجسته برمسند قرار بگیرند که به لحاظ تخصص و جهان‌بینی اعتبار کافی دارند
.
نویسنده «سمفونی روی گدازه‌های آتشفشان تلخ» تاکید کرد: باید امکان نقد برای هر جشنواره و دبیر آن فراهم شود. اگر نقد وجود نداشته باشد با اضمحلال روبروییم.
