ظهور قهرمانی در کانون

لیلا مکانی ، کارگردان نمایش نمکی بلا و دیو ناقلا که 5شنبه 4شهریور ماه ، ساعت 16:30 میزبان مخاطبان تئاتر ، در پلاتو اجرا تئاتر شهر بود، طی گفت و گویی که با سایت ایران تئاتر انجام داد گفت: هدف گذاری من در کارهایم تغییر ذهنیت جامعه نسبت به بچه های فراگیر است. این بچه هارا دست کم نگیرید. وقتی به آنها فرصت شرکت در رقابت داده نمی شود ، فکر می کنند به آنها ترحم شده و به شدت از این موضوع دل گیر و ناراحت می شوند.این نگاه باید اصلاح شود.

مسئول مرکز 24 کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ، درباره چگونه شکل گیری نمایش نمکی بلا و دیو ناقلا گفت: ابتدای این قضیه به 3 سال قبل برمی گردد. زمانی که ما به عنوان آخرین مرکز در تهران ، جز مراکز فراگیر شدیم. از آن پس بچه های دارای معلولیت وارد مرکز ما شدند. در آن زمان یکی از عمده فعالیت های ما در کانون کتاب خوانی با اعضا بود و ما این کار را با اعضای فراگیر ادامه دادیم

وی می افزاید: در اولین جلساتی که با حضور بچه های کم بینا و نابینا برگزار شد ، متوجه شدیم آنها دارای صدای خیلی خوبی هستند ولی مشکل آنجا بود که آنها بریل می خواندند و به همین دلیل توانایی آنکه مثل اعضای عادی روان بخوانند را نداشتند.
از آن موقع تمرین برای روان خوانی را با آنها شروع کردیم.

لیلا مکانی با بیان این نکته که اعضای فراگیر چیزی کم از بچه های عادی ندارند ادامه داد: پشتکار این بچه ها چند برابر اعضای عادی بود و همین امر باعث موفقیت آنها در جشنواره های مختلف شد. تا  یک ماه قبل که نوبت بازبینی ما در جشنواره رادیویی بود و بازبین ها با دیدن کار بچه ها به ما پیشنهاد شرکت در جشنواره بین المللی مبارک را دادند و ما با اضافه کردن آیتم عروسکی و اعضای عادی نمایش را آماده شرکت در جشنواره کردیم.

وی در بخش دیگری از صحبت هایش درباره حمایت کانون از تولید تئاتر گفت: حمایت از تئاتر در کانون ، زیر صفر بوده و مسئولان در جواب مکالمات ما فقط می گویند که نداریم. به عنوان مثال یکی از مشکلات اصلی بچه های فراگیر که در راس نمایش ما قرار دارند، فقر مالی است. به طوری که حتی برای رفت و آمد خود نیز دچار مشکل هستند.

وی می افزاید: کار کردن در کانون به صورتی است که در اکثر موارد، تمامی کارها را یک نفر انجام می دهد و نهایت کمک هزینه ای که برای به ثمر رسیدن یک نمایش در کانون پرداخت می شود ، 250 هزار تومان است.

لیلا مکانی با بیان این نکته که این نمایش را در 10 جلسه 2ساعته آماده کرده است ، گفت: به دلیل مشکلات بچه ها در رفت و آمد میزان تمرین های گروهی امان کم بود و به همین دلیل ما مجبور بودیم اکثر کارها را در خانه انجام دهیم و در جلسه تمرینی آن را به بچه ها منتقل کنیم

وی دربخش پایانی صحبت هایش با بیان این نکته که در تولید تئاتر هیچ انگیزه ای جز شناساندن توانایی بچه های فراگیر ندارد گفت: از به ثمر رسیدن این نمایش و حضور بچه ها در جایی که احساس ذوق و شادی می کنند، راضی و خشنود هستم و دوست دارم سال آینده با نوآوری های جدید و بچه های فراگیر دیگری به جشنواره بیایم، چراکه آرزوی بزرگ خیلی ازین بچه ها، تنها بودن در یک تئاتر است