تئاتر خیابانی در کردستان پیشرفت کرده است

به گزارش ایران تئاتر، هیوا اسدبیگی که در مقام نویسنده و کارگردان با نمایش «ویروس بدونه مرز» از سقز در بخش مسابقه یازدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر مریوان شرکت کرده است، درباره داستان این نمایش گفت: نمایش «ویروس بدونه مرز» درباره زندگی عادی و تداخل آن با فضای مجازی است. فضای مجازی وارد زندگی افراد شده است و کل زندگی آن‌ها را مختل کرده است. این نمایش داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که در زندگی عادی خود، با یکدیگر دعوا می‌کنند اما در فضای مجازی عاشق یکدیگر هستند. این نماشی از زمان اختراع تلفن آغاز می‌شود و تا دنیای امروز ادامه می‌یابد.

اسدبیگی درباره انگیزه‌اش از نگارش نمایش «ویروس بدونه مرز» ، گفت: همه ما در زندگی عادی خود شاهد تاثیرات فضای مجازی بر زندگی افراد هستیم. پدرها از فرزندانشان غافل هستند، نوجوانان ما همواره سرشان در تلفن همراهشان است. یکی از دغدغه‌های من همواره این بوده است که دنیای مجازی اعضای خانواده را از یکدیگر دور کرده است.

کارگردان نمایش «ویروس بدونه مرز» گروه اجرایی نمایش را معرفی کرد: خودم، نویسنده، کارگردان و بازیگر نمایش هستن، ووریا شاکری یکی از بازیگران اصلی این نمایش است که موفق شد در دهمین دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر خیابانی مریوان جایزه بهترین بازیگر مرد را دریافت کند. نازیلا امینی یکی دیگر از بازیگران «ویروس بدونه مرز» است که او نیز در دوره گذشته موفق شد جایزه دوم بازیگری زن را از آن خود کند و سامان داروند، دیگر بازیگر نمایش است. سارو کریمی؛ طراح لباس و بروشور نمایش است. مهرداد دلاوری نیز بخش انتخاب موسیقی و افکت را بر عهده دارد.

این هنرمند عرصه تئاتر درباره جشنواره تئاتر خیابانی مریوان و میزان تاثیرگذاری این جشنواره، گفت: در این دوره بحث‌هایی صورت گرفته است که چرا نمایش‌های زیادی از کردستان و شهرهای اطراف آن به جشنواره آمده‌اند و این مسئله را پیش می‌کشند که این اتفاق، سطح جشنواره را پایین می‌آورد اما من معتقدم وقتی تمام شهرستانی‌ها از این‌که تئاتر فقط مختص تهرانی‌ها است، گله دارند و از این‌که اگر کسی در تهران نباشد پیشرفت نمی‌کند، ناراضی هستند، دیگر نباید از این‌که شرایط به‌گونه‌ای رقم خورده است که در نقطه صفر مملکت، در یک روستا، هنرمندی تئاتر کار می‌کند و اثرش به جشنواره بین‌المللی راه پیدا می‌کند، ناراضی و ناراحت باشیم! پنج داور، با پنج سلیقه متفاوت، اثار را مورد ارزیابی قرار می‌دهند؛ طبیعتا داوران وجدان خود را زیر پا نمی‌گذارند و کار ضعیف را به جشنواره راه نمی‌دهند. همچنین تصور نمی‌کنم فردی که در روستا و یا شهرستانی با پنج الی شش هزار جمعیت زندگی می‌کند، اهل لابی‌گری باشد.

وی در ادامه افزود: از انجا که در کردستان نه سالن تئاتر خوبی داریم و نه امکانات چندانی در حوزه تئاتر، خیابان برای ما امن‌ترین و بهترین مکان برای اجرا تئاتر است؛ تمام هنرمندان به اجرای تئاتر خیابانی روی آورده‌اند و واقعا تئاتر خیابانی در کردستان به‌شدت پیشرفت کرده است. این اتفاق که شهر مریوان در یازدهمین دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر خیابانی مریوان، پنج نمایش دارد، یا این‌که شهری همچون بوکان که 50 الی 60 هزار نفر جمعیت دارد در این جشنواره حضور داشته باشد، اتفاق‌های بسیار خوبی هستند. به نظر من شهرهای کردستان در زمینه تئاتر خیابانی پیشرفت داشته‌اند و یازدهمین جشنواره تئاتر خیابانی مریوان، شاهد افت نخواهد بود. البته این پیشرفت، در همه جای ایران به چشم می‌خورد. در گذشته در سراسر ایران 10 الی 20 گروه به‌صورت حرفه‌ای تئاتر خیابانی کار می‌کردند اما امروز شرایط به‌گونه‌ای شده است که 270 گروه برای شرکت  در جشنواره اعلام آمادگی کرده‌اند.

اسدبیگی ضمن اعلام این مطلب که جشنواره تئاتر مریوان در تقویم سالانه مردم این شهر حضور دارد، گفت: مردم مریوان بیشتر از مسئولان و اهالی تئاتر پیگیر زمان برگزاری جشنواره تئاتر مریوان هستند. مردم می‌دانند که اواخر شهریور یا اوایل مهرماه هر سال این جشنواره برگزار می‌شود و گروه‌های تئاتر خیابانی را می‌شناسند. خاطره جالبی را از مریوان دارم، یکی از دوستان از یک گروه تئاتر عکس می‌گرفت و دست‌فروشی نیز کنار او ایستاده بود، عکاس از دست‌فروش پرسید که آیا گروه تئاتر را می‌شناسد و دست‌فروش به او گفت که «تو یک دوره به این جشنواره آمده‌ای و من 10 دوره است که با این بچه‌ها زندگی می‌کنم!» این چای فروش تمام اهالی حرفه‌ای تئاتر خیابانی را می‌شناخت. همین مسئله، نشانه پیشرفت تئاتر در این منطقه است.