گفت‌وگو با فاطمه سوزنگر، کارگردان نمایش «ماهی‌گیر»
عنوان نمایشنامه به‌خوبی نشان می‌دهد که داستان، از همان افسانه مشهور «ماهی گیر» گرفته شده است. ماهی گیری که بر حسب اتفاق، یک ماهی را می گیرد و آن ماهی به او می‌گوید در ازای آزاد کردن آن، سه آروزیش را برآورده می کند و ... ...
عنوان نمایشنامه به‌خوبی نشان می‌دهد که داستان، از همان افسانه مشهور «ماهی گیر» گرفته شده است. ماهی گیری که بر حسب اتفاق، یک ماهی را می گیرد و آن ماهی به او می‌گوید در ازای آزاد کردن آن، سه آروزیش را برآورده می کند و ...
راحله بیات و بهادر مالکی، داستان را آداپته کرده‌‌اند. در این نمایش ماجرا در کنار دریای شمال ایران رخ می‌دهد بنابراین اصطلاحات گیلکی به‌کار اضافه شده و نمایش باحال و هوای یک کار شمالی اجرا می‌شود.
سوزنگر می‌گوید: «داستان ما نیازمند دریا بود بنابراین یا باید در جنوب اتفاق می‌افتاد یا شمال اما از آن جا که نمایش‌های زیادی را دیده‌بودم که در جنوب اتفاق می افتند، دوست داشتم ماجرا های نمایش ما در شمال اتفاق بیفتد تا تحت تآثیر کارهایی که دیده بودم، قرار نگیرم و بتوانم تجربه جدیدی را انجام دهم.»
عروسک‌های نمایش با‌تومی بولزاکو هستند اما این عروسک‌ها در عین‌حال فک زن هم هستند. اما نکته جالب تعداد عروسک‌ها است که تنها سه تا است با این حال حجم کار بزرگ شده است: «سه‌عروسک پیر زن، پیر مرد و ماهی‌داریم که خیلی بزرگ نیستند اما میزانسن‌های ما بزرگ شده که حجم کار را زیاد کرده‌است.»
سوزنگر چندین طرح را به جشنواره پیشنهاد می‌دهد اما در نهایت هم او وهم مسؤولان جشنواره «ماهی‌گیر» را ترجیح می‌دهند: «افسانه ماهی‌گیر به من کمک می‌کند تا ذهنیاتم را در مورد فانتزی کارهای عروسکی به تصویر بکشم به همین دلیل هر جا که ماهی حضور دارد از فضاهای فانتزی و نور پردازی های خاص که حالت جادویی به کار می‌دهد، استفاده کرده‌ام.»
سوزنگر جزو کارگردان‌های راضی جشنواره است: «خوشبختانه همه برای این کار به من کمک کردند هم گروه اجرایی و هم مسؤولان مختلف و حتی راهنمایی‌های شورای بازبینی به کار من خیلی کمک کرد.»
هرچند قصه‌ماهی‌گیر، افسانه‌ای کهن است اما این نمایش کاملاً با دیدگاه سوزنگر اجرا می‌شود: «تم اصلی داستان این بود که خوب نیست آدم طمع کار باشد و بهتر است ساده و بی پول باشد اما اعتقاد من این نیست که آدم نباید دنبال پول بیشتر باشد بنابراین با نویسندگان کار یک‌هفته بحث و جدل داشتیم که در نهایت، زن و شوهر داستان ما به خاک سیاه ننشینند و پولدار باقی بمانند. بنابراین داستان را شیرین کرده‌ایم.»
این نمایش مخاطب عام دارد اما سوزنگر معتقد است به‌خاطر شوخی‌هایی که وجود دارد، مخاطب کودک شاید کمتر بتواند با کار، ارتباط برقرار کند.