نگاه مناسبتی و حمایت مقطعی از نمایش‌های دفاع مقدس لطمات شدیدی به تئاتر مقاومت‌زده است
سیدحسین فدایی حسین، نویسنده تئاتر به بهانه برگزاری"فستیوال شبانه تئاتر سنگر" به سایت ایران تئاتر گفت:«همین که مکانی مثل محوطه باز تئاترشهر مدتی است به اجرای نمایش‌های شبانه و عمدتاً نمایش‌های خیابانی اختصاص یافته، جای خوشحالی است؛ اما آن چه بیش از همه مهم و ضروری به نظر می‌رسد این است که مسئله جنگ و دفاع مقدس، موضوعی نیست که بتوان با اختصاص دادن تنها یک هفته در طول سال به آن، حقش را ادا کرد. مسئله جنگ و دفاع هشت ساله ما حتی پس از گذشته حدود هجده سال از پایانش هنوز مسئله تازه‌ایست؛ چرا که تاثیرات گسترده آن، همچنان باقی است و سال‌های سال نیز ادامه خواهد داشت.»
برای توجه به موضوع دفاع مقدس که هم دارای وجه معنوی و دینی است و هم آرمانی و ملی، باید اهمیت بیشتری قائل شد.
سیدحسین فدایی حسین، نویسنده تئاتر به بهانه برگزاری"فستیوال شبانه تئاتر سنگر" به سایت ایران تئاتر گفت:«همین که مکانی مثل محوطه باز تئاترشهر مدتی است به اجرای نمایش‌های شبانه و عمدتاً نمایش‌های خیابانی اختصاص یافته، جای خوشحالی است؛ اما آن چه بیش از همه مهم و ضروری به نظر می‌رسد این است که مسئله جنگ و دفاع مقدس، موضوعی نیست که بتوان با اختصاص دادن تنها یک هفته در طول سال به آن، حقش را ادا کرد. مسئله جنگ و دفاع هشت ساله ما حتی پس از گذشته حدود هجده سال از پایانش هنوز مسئله تازه‌ایست؛ چرا که تاثیرات گسترده آن، همچنان باقی است و سال‌های سال نیز ادامه خواهد داشت.»
وی تصریح کرد:«مقطع دفاع هشت ساله در تاریخ کشور ما به عنوان مقطعی مهم و سرنوشت‌ساز، اکنون دارای وجه‌ای آرمانی و مقدس است و گاه حتی به عنوان موقعیت و بستری اسطوره‌پرور و حماسه‌ساز مطرح می‌شود. بنابراین به نظر می‌رسد برای توجه به چنین موضوع مهمی که هم دارای وجه معنوی و دینی است و هم آرمانی و ملی، باید اهمیت بیشتری قائل شد. باید موقعیت و فضایی ایجاد کرد که نمایش‌هایی با موضوع جنگ، مقاومت و دفاع مقدس، بتواند در طول سال به اجرا درآید. نه این که تنها در یک هفته، آن هم در زمانی که همه از جنگ می‌گویند و چشم و گوش مردم پر است از تصاویر جنگی و حرف‌های مربوط به آن.»
این درام‌نویس حوزه جنگ و دفاع مقدس در ارزیابی کلی از کارهای این حوزه گفت:«تئاتر مقاومت و دفاع مقدس در کشور ما با گذشت حدود دو دهه از شکل گیری آن، هنوز به نهالی می‌ماند که نیاز به آبیاری، حمایت و مراقبت دارد تا بتواند رشد طبیعی خود را طی کند. بنابراین شاید برای ارزیابی آن به زمان طولانی‌تری نیاز باشد. اما به نظرم آن چه نیاز به ارزیابی دارد عملکرد نهادها و مراکزی است که وظیفه و مسئولیت حمایت و مراقبت از نهال نوپای تئاتر مقاومت را به عهده دارند. در این خصوص شاید بتوان گفت آن طور که باید و شاید، درست عمل نشده است. نگاه مناسبتی به تئاتر جنگ و حمایت مقطعی از نمایش‌های دفاع مقدس، به رغم تاثیرات عمدتاً محدود و زودگذر، گاه باعث ایجاد لطمات شدیدی به پیکره تئاتر مقاومت شده و آن را از مسیر رشد طبیعی که ذکر شد دور کرده است. برگزاری مکرر مسابقات و جشنواره‌ای مختلف و متعدد نمایشی و توجه به کمیت آثار تولیدی، اختصاص دادن هزینه‌های هنگفت به آثار مناسبتی و سفارشی و عمدتاً شعارزده و فاقد وجه هنری و تکنیکی و نگاه بسته و گاه سلیقه‌ای، بدور از کارشناسی و ارزیابی علمی به تئاتر دفاع مقدس، با وجود صرف بودجه کلان، نه تنها کمترین تاثیری در رشد و ارتقای تئاتر جنگ نداشته بلکه باعث رکود آثار مناسب و سرخوردگی هنرمندان واقعی و دلسوز در این عرصه شده است.»
وی افزود:«برگزاری مسابقات هنری و جشنواره‌های مختلف، شاید باعث ایجاد اتفاقات کوچک هنری شده، استعدادهایی را شناسانده و جریان‌های ساده و زودگذری را شکل دهد، اما هرگز نمی‌تواند باعث شکل گیری و ایجاد یک جریان هنری بزرگ مانند تئاتر دفاع مقدس شود. همان طور که پیشتر ذکر شد، وظیفه نهادها و مراکز مسئول، ایجاد بستر مناسب و حمایت و مراقبت از جریان‌های هنری است. وظیفه‌ای که یک باغبان در قبال نهال‌های یک باغ ایفا می‌کند. نه پاشیدن بی رویه بذر و کود در یک زمین بایر ثمر می‌دهد، نه آبیاری بیش از اندازه برای یک نهال بی استعداد. این اعمال شدید باعث رشد آمار و ارقام شود؛ اما نتیجه‌ای دربر نخواهد داشت.»
او در ادامه گفت:«جشنواره‌ها و مسابقات مختلف در حوزه تئاتر جنگ در بسیاری از اوقات، مانند همان بذرپاشی‌ها و آبیاری‌های بی رویه است. در چنین عرصه‌ای حتی اگر استعدادی هم شکل بگیرد و نهالی سر از خاک بیرون بیاورد، به دلیل نگاه مناسبتی و مقطعی و عدم حمایت مداوم، پس از مدتی به فراموشی سپرده خواهد شد.»
وی در پایان تاکید کرد:«وظیفه مراکز و نهادهای مسئول تئاتر دفاع مقدس، در درجه اول ایجاد بستر مناسب برای شکل گیری استعدادهاست و بعد حمایت اصولی، برنامه ریزی شده و مداوم و در نهایت هدایت منطقی(و نه تحمیلی و سلیقه‌ایِ) تئاتر جنگ.»